Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΜΑΤΙΕΣ Βαρυχειμωνιά
Ο προχθεσινός, βασικός, πρωτοσέλιδος τίτλος στο "Βήμα" - "Δύο δισ. ευρώ οι ζημίες από την κακοκαιρία"! - με τρόμαξε! Όπως θα τρόμαξε, υποθέτω, και όλους εκείνους που τον διάβασαν. Για σκεφτείτε: γύρω στα 700 δισεκατομμύρια δραχμές θα πληρώσουμε, για τον άγριο χειμώνα που έχει πέσει επάνω μας και δεν λέει να μας αφήσει! Επτακόσια δισ., που θα πρέπει να τα εξοικονομήσουμε φτιάχνοντας λιγότερα σχολεία και νοσοκομεία, διορίζοντας λιγότερους δασκάλους και γιατρούς, ανοίγοντας λιγότερους δρόμους…
Και πού θα πάει αυτή η κατάσταση; "Στον καταραμένο τόπο", όπως είναι ο δικός μας - γι' αυτό βγήκε και η παροιμία - "και τον Μάη μήνα βρέχει"! Άρα, θά 'χουμε και συνέχεια. "Νέα επιδείνωση" από σήμερα, φώναζαν άλλωστε, ξεπαγιασμένα, τα φύλλα της Πέμπτης. Προσθέτοντας ότι "αναμένονται χιόνια, ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας"! Θα τρίβει, σίγουρα, τα χέρια του, από ικανοποίηση, ο γνωστός βουλευτής, που βρίσκεται πάντοτε πρώτος όπου σημειώνεται σεισμός, κατολίσθηση, καταποντισμός και πλημμύρα…
"Τι γκίνια είναι αυτή που έχει, τελευταία, το ΠΑΣΟΚ; Πάει ο Σημίτης στις Βρυξέλλες και σκίζει! Και την ίδια στιγμή, εδώ, πέφτουν ελικόπτερα, κομματιάζονται δρόμοι, καταρρέουν σπίτια, καταστρέφονται περιουσίες, χαλάει ο κόσμος…", έλεγα προ ημερών στον Χρ. Πρωτόπαπα. Τι να μου πει ο χριστιανός; Έκανε τον σταυρό του. Όπως τον κάνουν και πολλοί άλλοι. Που αναρωτιούνται συνεχώς μέσα σ' αυτήν την γκαντεμιά: "Μήπως, τελικά, δεν κυβερνά ο Σημίτης, αλλά ο… Μητσοτάκης;".
Και, για να αφήσουμε την πλάκα: τον Νοέμβριο, θα είμαι 68 ετών. Τά 'χω δηλαδή τα χρονάκια μου. Έχω ζήσει και Κατοχή. Έζησα και τον χειμώνα του '41, που λένε ότι ήταν ο πιο βαρύς του περασμένου αιώνα. Δεν θυμάμαι τίποτε, φυσικά, από τον χειμώνα αυτόν. Θυμάμαι όμως κάμποσους άλλους που μας είχαν αλλάξει, εδώ στην Αθήνα, τον αδόξαστο. Πιστεύω, ωστόσο, ότι τούτος ο χειμώνας είναι ο χειρότερος. Γιατί η κακοκαιρία δεν υποχωρεί. Είναι παρατεταμένη.
Και δεν βγάζω αυτό το συμπέρασμα επειδή παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών, που διογκώνουν μονίμως τα πράγματα. Τον νιώθω στο πετσί μου τον φοβερό αυτόν χειμώνα! Υπήρξαν ημέρες που δεν ξεμύτισα από το σπίτι μου! Εγώ που, αν δεν περπατήσω μία ώρα κάθε πρωί, αρρωσταίνω! Αν ζούσα στο πατρικό μου σπίτι θα είχαμε κάψει, σίγουρα, στη φουφού, για να ζεσταθούμε, όλα τα καρεκλοπόδαρα! Αχ, η φτώχεια! Πόσοι και πόσοι φουκαράδες, αλήθεια, δεν θα τουρτουρίζουν αυτή την ώρα;..
