ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Μόνο τα απαραίτητα…

ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΤΑΜΑΤΗ

Τα βιβλία της κρύβουν μικρά λουλούδια. Αποξηραμένα γιασεμιά (εκείνα με την ελαφρά γαλάζια-γκρι γυαλάδα) κι άλλοτε ροδοπέταλα ή φύλλα καταπράσινα. Μερικές φορές κι αγκάθια μικρά. Δεν έχουν τ' αναγνώσματά της ημερομηνία ή υπογραφή - μοναχά μικρά σημάδια από στιγμές και όνειρα παιδικά, εφηβικά, ερωτικά, χαρούμενα ή θλιβερά. Ίσως και τίποτα μουντζούρες από μολύβια χρωματιστά - πειραματισμοί γραφής σε ξένα τετράδια, σε γράμματα κιτρινισμένα άλλων, από εποχές μακρινές, από στάδια εμβρυακά (ή μήπως εμβρυογονικά);

Ανάμεσα σε σελίδες, όπου συνήθως τυπώνονται γραμμές λίγες και αραιές, συχνά ελλοχεύει άμμος ψιλή, θαλασσινή. Στίγμα του τόπου και του χρόνου, σημειωμένο με τις ρυτίδες που αφήνει το νερό. Λυχνάρια που φωτίζουν αναμνήσεις, σε λεπτομέρειες ανεπαίσθητες, αφανείς σε μάτια αγύμναστα. Ρομαντικές αστειότητες - πολλές. Καταστροφικές μανίες - ακόμη περισσότερες. Την είδα από τη χαραμάδα ένα βράδυ να σχίζει με οργή σε μικροσκοπικά κομμάτια τα χαρτιά της, να τρίβει τα ξεραμένα φυλλαράκια κι όλα μαζί να τα εκτοξεύει απ' το παράθυρο - βορά στον βοριά.

Την είδα και μιαν άνοιξη στο φως - να φυτεύει σπόρους, να σκαλίζει το χώμα, να φροντίζει γιασεμιά και μυρτιές που είχαν ρίζες, άνθη, μυρωδιά. Με σιγουριά μητέρας που δεν διστάζει ούτε φοβάται να κρατήσει το μωρό στο στήθος της, που δεν αφήνει ένα κλάμα να φέρει πανικό. Είχε όλα τα παράθυρα ανοιχτά, τα παντζούρια ξηλωμένα, τις κλειδαριές σπασμένες, τον ουρανό μπροστά στα μάτια της. Έναν μικρό, γλυκό, φωτεινό ουρανό στην αγκαλιά της. Ξημέρωνε. Πίσω από σύννεφα, κόκκινες λάμψεις ανάλαφρες. Μια ανατολή. Αφήνει πίσω δύσεις περασμένες, κουβαλά στις αποσκευές της μόνο τα απαραίτητα.