ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Ας κάνουν το καθήκον τους…

ΜΑΤΙΝΑ ΗΡΕΙΩΤΟΥ

Είναι δεν είναι τριάντα χρόνων. Τα μάτια της δείχνουν να μην έχουν σταματήσει να κλαίνε από τον περασμένο Ιούνιο. Τα μαλλιά της έχουν ασπρίσει, δείχνει να έχει μεγαλώσει πολύ. Απότομα. Να έχει γεράσει.

Κι ας ήταν δεν ήταν οκτώ μήνες πριν που γελούσε σίγουρη στην αγκαλιά του άνδρα της, όταν περίμεναν μαζί να γεννηθεί το δεύτερο παιδί τους.

Δεν προλαβαίνει να θρηνήσει την απώλεια, να παρηγορήσει το παιδί της, να χαρεί τον ερχομό του μωρού της.

Τρέχει να κατανοήσει πού έφταιξε ο άνδρας της, νοσηλευτής του ΕΚΑΒ, πλήρωμα στο μοιραίο ελικόπτερο της Ανάφης: γιατί για το κράτος μας, κάπου θα έφταιξε ο Λευτέρης Φερεντίνος και σαράντα ημέρες μετά τον χαμό του ζητήθηκε από τη χήρα του να επιστρέψει το βιβλιάριο ασθενείας του παιδιού τους.

Κάπου θα έφταιξε ο Λευτέρης Φερεντίνος και τιμωρούνται τώρα η γυναίκα και τα παιδιά του. Αυτό που θα τον θυμάται κάποτε λίγο, κι εκείνο που θα τον γνωρίσει από τις φωτογραφίες.

Την έβλεπα χθες το πρωί στην τηλεόραση να προσπαθεί να απαντήσει σε όσα την ρωτούσαν. Δεν είχε την ευφράδεια που έχουν οι «παραθυράτοι».

Πολλές φορές, καθώς χαμήλωνε τα μάτια, μου φαινόταν ότι προσπαθούσε να υπερασπισθεί και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου κράτους.

«Μου ζήτησαν το βιβλιάριο ασθενείας του παιδιού.

Αφού πέθανε ο πατέρας του πού το ασφάλιζε…» είπε, αποδεικνύοντας ότι κάποιες φορές οι υπηρεσίες λειτουργούν: γρήγορα και αμείλικτα. Δεν είχαν βέβαια την ίδια ταχύτητα για να εκδοθεί η σύνταξη για τη χήρα και τα ορφανά ενός ανθρώπου που πέθανε την ώρα του καθήκοντος. Μήπως, έστω και τώρα, κάποιοι πρέπει να συγκινηθούν και κυρίως να κάνουν το δικό τους καθήκον;