Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΜΑΤΙΕΣ Οι "κλασικοί"…
"Γίνεται ο Κλικλής Λευτέρης;". Δηλαδή, "είναι δυνατόν, ποτέ, ο Σοφοκλής Βενιζέλος να φτάσει το πολιτικό μπόι του πατέρα του - του Ελευθερίου Βενιζέλου;". Το έλεγε, συχνά, ο μέγας Τσιτσάνης, για να δείξει ότι ένας κοντορεβιθούλης, στην τέχνη, την πολιτική, τον αθλητισμό κ.λπ., δεν μπορεί, όσο και αν προσπαθήσει, να μεταβληθεί σε γίγαντα. Ωστόσο, σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή, άκουσα έναν τραγουδιστή που γνωρίζει, τελευταία, επιτυχία, να λέει πως σε 20 χρόνια οι συνθέτες που του γράφουν τραγούδια θα είναι σαν τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι κ.λπ., … "κλασικοί"!
Πήγα σε αρκετά νυχτερινά κέντρα τις ημέρες των εορτών. Ήθελα να δω, από κοντά, "τι τρέχει". Ή, όπως το λέει ο Ελύτης, "βγήκα μια βόλτα για να δω τι γίνεται…". Πρώτη διαπίστωση: ο κόσμος - ιδίως η νεολαία - γλεντούσε. Και γλεντούσε με μεγάλο κέφι, έως τις πρωινές ώρες, αποθεώνοντας τραγουδιστές και τραγουδίστριες! Δεύτερη διαπίστωση: όλα τα τραγούδια - σε ποσοστό 90% - ήταν ίδια! Και σε μουσική και σε στίχο! "Τραγούδια για το τίποτα γραμμένα", καθώς λέει, πολύ εύστοχα, η Νικολακοπούλου.
Και όμως, με αυτά τα τραγούδια "τη βρίσκανε", το ξαναλέω, οι πελάτες! Το πιο σημαντικό: γνωρίζουν όλους τους στίχους! Και μιλάω για διακόσια τραγούδια, περίπου, μπορεί και παραπάνω! "Τι συμβαίνει;", ρώτησα έναν ραδιοφωνικό παραγωγό, που έχει και γνώση και κύρος. Μου απάντησε: "Φοβάμαι ότι το παιχνίδι έχει χαθεί οριστικά. Το τραγούδι καθοδηγείται από τις ισχυρές εταιρείες δίσκων, που είναι σε θέση να επιβάλλουν όποιο "σκουπίδι" επιθυμούν - "σκουπίδι", φυσικά, που θα γεμίσει τα ταμεία τους με ζεστό χρήμα…".
Σκέφτομαι, μερικές φορές: ανέβασαν στα ύψη το τραγούδι μας ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Ξαρχάκος, ο Γκάτσος, ο Λειβαδίτης. Μετά όμως; Μετά, τίποτα! Την παρτίδα την κέρδισαν οι δισκάδες, έχοντας συμμάχους τους τους χιλιάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς οι οποίοι ξεφύτρωναν, κάθε τόσο, σε όλη τη χώρα και διαφήμιζαν το "υλικό" που τους χάριζαν οι φωνογραφικές εταιρείες, τους τηλεοπτικούς σταθμούς με τα δωρεάν "βιντεοκλίπ" και, φυσικά, τους ίδιους τους τραγουδιστές, οι οποίοι, προκειμένου να βγουν "μπροστά", ξέχασαν και τους δημιουργούς και το έργο τους και άρχισαν "να τη βολεύουν" με ψευτοτράγουδα!
Σήμερα, πολλοί τραγουδιστές, βλέποντας ότι το πράγμα βουλιάζει, εκλιπαρούν για ένα καλό τραγούδι. Πού να το βρουν, όμως; Οι ίδιοι φρόντισαν να βγάλουν "εκτός παραγωγής" όλους ανεξαιρέτως τους "συνθέτες της μεγάλης του γένους σχολής": Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο, Κουγιουμτζή, Σπανό, Πλέσσα, Μούτση, Ανδριόπουλο, Χατζηνάσιο, Κραουνάκη. Και το ίδιο θα είχαν κάνει φυσικά και για τον Χατζιδάκι, και για τον Λοΐζο, που "πέθαναν νωρίς"…
