ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Εσύ είσαι «Εκείνοι»…

ΑΜΑΛΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ

Δεν υπάρχουν σήμερα «μεγάλα ναι» και «μεγάλα όχι», μου έλεγες. Στιγμές που η ιστορία της ανθρωπότητας και η ζωή κάθε ανθρώπου ξεχωριστά μπορεί να αλλάξει, δεν υπάρχουν πια. Μονάχα οι ισχυροί μπορούν να αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας. Όσο για τις ζωές των ανθρώπων, ας αφήσουμε τα ποιητικά και ρομαντικά, δεν μπορείς να αλλάξεις τη μοίρα που χάραξαν για σένα «Εκείνοι» - «θεούς» τους ονόμαζαν οι αρχαίοι, «σύστημα», οι νεώτεροι… Κοίτα να περνάς εσύ καλά, και άσε τα υπόλοιπα. Τους υπόλοιπους.

Κινδύνευσα κάποια στιγμή να σε πιστέψω. Πίστεψα στην παντοδυναμία αυτών των πανίσχυρων «Εκείνων» που μας καθορίζουν.

Κάποια στιγμή όμως, έβγαλα τους φακούς επαφής που μου είχες δώσει. Άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα, με τα δικά μου - έστω και μυωπικά - γυμνά μάτια. Και είδα, σε κάθε γωνιά του κόσμου, ανθρώπους - λίγους, το ομολογώ, να αλλάζουν τον κόσμο. Ορισμένοι ήταν δυνατοί, και άλλαζαν τον κόσμο, καθορίζοντας τη μοίρα λαών. Κάποιοι το κατόρθωναν αλλάζοντας τη ζωή τη δική τους και των γύρω τους. Να, λοιπόν, που μου έλεγες ψέματα. Μου είχες πει ότι τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιες στιγμές δεν μπορούν να υπάρξουν.

Η τύχη. Η συγκυρία. Και η ορμή. Το πάθος. Αυτά δημιουργούν τη στιγμή εκείνη που… δεν πέρασε. Και δεν χάθηκε. Τη στιγμή που μπορεί να αλλάξει ένας κόσμος ή μια ζωή - το ίδιο κάνει.

Τώρα κατάλαβα πως αυτή η στιγμή υπάρχει. Για όλους μας, και κάθε έναν ξεχωριστά.

Και τώρα είδα το αληθινό σου πρόσωπο, εσένα που με προέτρεπες να εφησυχάσω, να κλείσω τα μάτια. Να παραδοθώ. Εσύ, εσύ είσαι «Εκείνοι»…