ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Ο άνθρωπος χωρίς δόντια

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Στην κεντρική πόρτα του τρόλεϊ ένα ζευγάρι είχε πάρει θέση σαν διπλός παραστάτης, σε κάθε άνοιγμα χώριζε και παραμέριζε να περάσουν οι επιβάτες, ύστερα έσμιγε πάλι. Μπήκε ένας ηλικιωμένος, αδύνατος, καταπονημένος άνθρωπος, φαινόταν πιο γέρος από όλους τους γέρους που επέβαιναν. Τον είδε ένας νεαρός, σηκώθηκε, του προσέφερε θέση. Δέχτηκε, με παρακάλια. Κάθησε κι άρχισε να μιλά. Κοιτώντας μπροστά με μάτια γουβιασμένα, έλεγε κι έλεγε ασταμάτητα. Τι έλεγε; Την ιστορία της ζωής του διηγιόταν; Αρκεί άραγε μία διαδρομή από το Οφθαλμιατρείο στα Πατήσια, για να διηγηθείς μια τόσο μεγάλη ζωή; Δεν φαινόταν καν να βιάζεται, αργά και χαμηλόφωνα, μιλούσε ακατάπαυστα. Οι λέξεις έβγαιναν παραμορφωμένες από το στόμα του, σα να τις κατάπινε μετανιωμένος αμέσως μόλις τις πρόφερε. Είναι η εντύπωση που προκαλεί η ομιλία των ανθρώπων που δεν έχουν δόντια, τόσο σπάνια τώρα πια, τόσο ξεχασμένη, ώστε όλοι αρχίσαμε στο τρόλεϊ να τον παρατηρούμε, προσπαθώντας μάταια να καταλάβουμε τι έλεγε. Αλλά ήταν αδύνατον. Μόνο ο νεαρός άκουγε, είχε μάλιστα σκύψει ελαφρά το κεφάλι και με όλες τις μετακινήσεις επιβατών θέση δεν άλλαξε. Στην αρχή τον οικτίραμε, λέγαμε, πω πω τον καημένο, θα τον ζαλίσει τώρα ο γέρος με τη φλυαρία του. Αλλά όσο περνούσε η ώρα και δεν γινόταν να ακούσουμε λέξη, άρχισε να γίνεται περιέργεια ο οίκτος. Μα τι στην ευχή τού έλεγε τόσο ενδιαφέρον, ώστε ο άλλος δεν κουνιόταν από δίπλα; Άρχισαν οι υποθέσεις, πήρε μπρος η φαντασία, πόσων χρονών νά 'ταν ο παππούς, τι καταστάσεις είχε ζήσει, ποιους πολέμους; Κατεβήκαμε, κι αυτός ακόμα διηγιόταν στον τυχερό νεαρό την άγνωστη ιστορία.