ΜΑΤΙΕΣ Θεσσαλονίκη

ΛΕΥΤΕΡΗΣ Π. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Με ρώτησε, κάποτε, μια νεαρή δημοσιογράφος, που με άκουσε να γκρινιάζω για την Αθήνα: "Σε ποια πόλη θα θέλατε να ζείτε;". Και, χωρίς δισταγμό, της απάντησα: "Σε τέσσερις πόλεις: στο Ναύπλιο, στα Χανιά, στα Ιωάννινα και στη Θεσσαλονίκη". Το Ναύπλιο πραγματικά με τρελαίνει! Έχει τον πιο διάφανο ουρανό. Στα Χανιά, το λιμάνι μού παίρνει την ψυχή. Στα Ιωάννινα, εκεί προς του Αλή Πασά τα λημέρια, νομίζω πως σταματάει ο χρόνος. Όσο για τη Θεσσαλονίκη, είναι ένας μεγάλος έρωτας. Στο Ναύπλιο και στα Ιωάννινα σπάνια πηγαίνω. Στα Χανιά (και στον γειτονικό Βάμο) πετιέμαι συχνά. Αλλά, πιο πολύ, "την κάνω" για Θεσσαλονίκη. Όπου με περιμένει μια ολόκληρη παρέα: ο Γουσίδης, ο Κυριακίδης, ο Σπύρου, ο Σακέτας, η Κατερίνα, ο Χατζηδιάκος, ο Νίκος Καρατζάς, ο Σκαμπαρδώνης και, τελευταία, ο φερμένος από τη Φρανκφούρτη Γιάννης Λαρχανίδης. Πήγα και την περασμένη Παρασκευή. Για να μιλήσω, μαζί με τον Ευ. Βενιζέλο, τον Α. Τσοχατζόπουλο και τον Θ. Ρουσόπουλο, για το - εξαιρετικό - βιβλίο του Λ. Κομίνη, "Από την πένα στην οθόνη". Ωραία βραδιά, με αίθουσα γεμάτη, ακροατήριο υποψιασμένο, θερμή ατμόσφαιρα. Δυστυχώς, έμεινα μοναχά ένα εικοσιτετράωρο. Που είναι, όμως, αρκετός χρόνος για να επισκεφθεί κανείς τουλάχιστον τρία ουζάδικα και ν' ακούσει και καμιά πενιά, σε κάποιο απόκεντρο "μαγαζί" μαζί με φίλους. Αλλά, πρωτίστως, για να χαρεί έναν ακόμη "καβγά" ανάμεσα στον Γουσίδη και τον Κυριακίδη, που όλο "στα μαχαίρια" βρίσκονται, χωρίς να χωρίζει στιγμή ο ένας από τον άλλο.

Να, αυτό μου αρέσει στη Θεσσαλονίκη: οι άνθρωποι δεν είναι φυλακισμένοι στον καθωσπρεπισμό τους, όπως συμβαίνει στην Αθήνα. Στην Τσιμισκή φωνάζουν "γεια χαρά", "τι χαμπάρια" από απέναντι πεζοδρόμια! Και κλέβουν χρόνο από τις δουλειές τους για να κάνουν φάρσες, χοντρές μερικές φορές, αλλά φάρσες, πάντως! Καθημερινά, ας πούμε, ο Κυριακίδης "βάζει φωτιές" στον Σπύρου και στον Δούδο, η κατάσταση περνάει στα χέρια του Γουσίδη, κι από 'κει αρχίζει καινούργιο πατιρντί, που τελειώνει αργά το βράδυ, στην ταβέρνα, για να ξαναρχίσει την επομένη…

Και τι να πω και για τα κορίτσια… Το ένα πιο όμορφο από το άλλο, στα καφενεία της πλατείας Αριστοτέλους, αλλά και πιο πέρα, στην παραλία. Μαζί με τ' αγόρια τους ή μόνα, τρία τρία - τέσσερα τέσσερα κάνουν τον άνεμο κουβάρι, συνεχώς, φέρνοντας στους περαστικούς την άνοιξη, ακόμα και μέσα σ' αυτό το βάρβαρο καταχείμωνο. Και κάτι που δεν μου αρέσει - με ενοχλεί: είναι φριχτή η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης, ιδίως όταν βρέχει. Γκαράζ, δυστυχώς, δεν υπάρχουν - είναι ελάχιστα - οι τροχονόμοι περιέργως εξαφανίζονται και οι οδηγοί, σαν "να μην τρέχει τίποτα", διπλοπαρκάρουν, όπως και στην Αθήνα, και φούρνος να μην καπνίσει! Η πόλη, αναστενάζει. Χρειάζεται πολλά γκαράζ, επειγόντως. Κάτω από την Τσιμισκή, ένα μοναχά γνωρίζω στην οδό Πλουτάρχου και πάντοτε είναι γεμάτο…