ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Εκπτωτικά διλήμματα

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Ό,τι απέμεινε στα μαγαζιά, κρέμεται περιφρονημένο στις κρεμάστρες υπό τον γενικό τίτλο "τελευταία κομμάτια". Οι καταναλωτές τα πλησιάζουν με μάτι αυστηρό - εδώ στο έσχατο ξεπούλημα είναι που πέφτει η μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση, εδώ είναι που πρέπει να πιάσουν τόπο τα έξοδά μας. Στο καρτελάκι, δυο και τρεις τιμές σβησμένες: αγοράστε αυτό το ρουχαλάκι πριν συρθεί χαμηλότερα, μάς εκλιπαρεί. Αλλά εκεί δίπλα απροκάλυπτα δηλώνει πως είναι φτιαγμένο στις Φιλιππίνες, οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι έχει περιθώρια να πέσει στο μισό κι άλλο τόσο η τιμή του, γιατί πόσο πληρώθηκε στον Φιλιππινέζο εργάτη; Ούτε το ένα εικοστό. Κι αν ήταν και παιδί που το έφτιαξε, πήρε ακόμα λιγότερα. Ξαναπέρνα αύριο, να δεις με τα μάτια σου τους σπασμούς της παγκοσμιοποίησης στο γενικό ξεπούλημα. Εγγλέζικη αλυσίδα πουλά στην Αθήνα γαλλικά εσώρουχα φτιαγμένα στην Τουρκία. Μην αποστρέφεις το χέρι από το φανελάκι, ο τουρκικός λαός δεν θέλει τον πόλεμο στο Ιράκ, 80% λέει όχι, ο πρωθυπουργός τους κάνει τον δύσκολο στους Αμερικανούς, δέκα ευρώ κάνει μόνο. Πόσο να κόστισε άραγε στη χώρα παραγωγής, την Τουρκία εν προκειμένω;

Τουλάχιστον δεν θα το έφτιαξε παιδί, οι Τούρκοι δεν θα το επιτρέπουν αυτό στα παιδιά τους, δεν μπορεί, δεν γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο τόσο κοντά μας.

Τέλος πάντων, θα το πάρω. Το χρειάζομαι, κι επιπλέον έρχεται και η άλλη πίσω μου και το πιάνει, πρέπει να την προλάβω. Η ελαφριά και διακριτική ηδονή της απόκτησης που νιώθω, αναχωρώντας με το σακουλάκι, είναι αμιγώς ελληνική ή κατάλοιπο του πρωτόγονου ανθρώπου, του χόμο πλεονέκτικους; Ουφ, δεν γίνεται να μη γράφεται στα ρούχα σε ποια χώρα κατασκευάζονται;