ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

Ο σοφός και το δάσος

Σ. Β. ΣΚΟΠΕΛΙΤΗΣ

Πριν από μήνες είχα γράψει πως το δάσος είναι μια έκταση όπου ζουν άγρια θηρία που κατασπαράζουν και τρώνε τους ανθρώπους και οι άνθρωποι με τις μηχανές αφανίζουν το δάσος και εξολοθρεύουν τα άγρια θηρία, αλλιώς, κατεδαφίζουν δάση και φυτεύουν τσιμέντο, πισίνες και γρασίδι, για να ξύνουν τις ράχες τους οι φύλακες σκυλιά.

Σίγουρα, στα επόμενα δέκα χρόνια τα καλοκαίρια θα ζούμε εγκλωβισμένοι σε θερμοκήπιο και το οξυγόνο δεν θα φτάνει στα πνευμόνια μας, καθώς τα κλιματιστικά, σε συνδυασμό με την πληθώρα των αυτοκινήτων, θα αυξάνουν τη θερμοκρασία και σε περίπτωση καύσωνα πάνω από 40 βαθμούς δεν θα κυκλοφορεί κανείς, θα είναι μια έρημη καυτή πόλη και τα νοσοκομεία, τα καλαθοσφαιριστήρια και οι κλινικές θα γεμίζουν από γέροντες και από έχοντες αναπνευστικά προβλήματα και τότε θα θρηνήσουμε θύματα καύσωνα όπως το 1984, και σε περίπτωση ακραίων καιρικών φαινομένων θα κατρακυλά το γρασίδι και οι πισίνες και τα τσιμέντα και τότε οι ιδιοκτήτες θα τα βάζουν με την Πολιτεία. Ας φρόντιζαν, ας φροντίσουν, το κακό φαινόταν - φαίνεται.

Μα τόση τύφλωση; Επιστημονική φαντασία; Υπερβολές; Ανεδαφικοί φόβοι; Θέλω να είναι ένα από τα παραπάνω, αλλά… Ποιοι δεν αγαπούν τα δάση; Απερίφραστα θα πω οι ανέραστοι και αντιερωτικοί, οι κοιλιόδουλοι και οι αγαπήσαντες το χρήμα περισσότερο από τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Σκέπτομαι τα παιδιά των φίλων μας που δεν θα έχουν πια τόπο για παιχνίδια, δεν θα υπάρχει χώμα, παρά λάσπη και τσιμεντένιες κατασκευές φίλαυτων και τυφλών ανθρώπων.

Χρειάζονται χρόνια πολλά για να μεγαλώσει ένα δάσος και να δίνει τα πλούτη του και ερχόμαστε εμείς οι ολιγόχρονοι με τη σπάθα του όποιου συμφέροντος και θερίζουμε τα όμορφα χρόνια της φύσης και τα δικά μας συνάμα.

Ο σοφός άνθρωπος διαφυλάσσει με ιερότητα στην καρδιά του τα δυο-τρία ευτυχισμένα χρόνια που έζησε και δεν τα καίει. Άραγε, ο άνθρωπος θα συνειδητοποιήσει ποτέ τη μηδαμινότητά του απέναντι στη φύση; Γιατί τότε μόνο θα υψωθεί στο μεγαλείο της και η σωφροσύνη θα ταυτιστεί με την ταπεινότητά του. Χωρίς φύση πεθαίνουν και οι σοφοί. Τελικά, τη σοφία του ανθρώπου δεν την κατέχουν οι πολιτικοί.

Δεν ξέρετε με πόση θλίψη τα έγραψα αυτά παραμερίζοντας την οργή μου.