Κραυγές μέσα από τα σωθικά της κλειστοφοβικής πόλης

Σ. Β. ΣΚΟΠΕΛΙΤΗΣ

Δεν μπορώ να τους βλέπω κάθε μέρα να ζητιανεύουν δυο δεκάρες και σε έξι μήνες να φέρουν το προσωπείο ενός φρικτού θανάτου.

Δεν μπορώ να τους βλέπω ξυλιασμένους στις εισόδους των πολυκατοικιών μέσα στους εμετούς τους και στα κάτουρά τους κρατώντας ένα μπουκάλι νερό και μια ματωμένη σύριγγα.

Δεν μπορώ να τους βλέπω να τσακώνονται, φίλοι ή ζευγάρια, για το ποιος θα πάρει πρώτα τη δόση του μέσα σε μια αδυσώπητη βία.

Δεν θέλω να ξέρω πια πως οι νέοι καταφεύγουν στην πορνεία τσακισμένοι για να βγάλουν τη δόση τους.

Ξέρω πως ρημάζονται οικογένειες, κοινωνικά και οικονομικά, για να μπορέσουν να καλύψουν τη δόση του παιδιού τους.

Δεν μπορώ να αισθάνομαι φόβο στις υποβαθμισμένες περιοχές της άθλιας πόλης το βράδυ που με ακολουθούν οι σκιές τους και εναγωνίως επιταχύνω τον δρασκελισμό μου να βγω σε φωτισμένο δρόμο.

Δεν μπορώ να διαβάζω πως έκλεψαν τις οικονομίες μιας ή ενός συνταξιούχου ή το χαρτζιλίκι ενός κοριτσιού ή ενός νέου, καθώς αμέριμνα πήγαιναν σχολείο.

Η πόλη μου ποτέ άλλοτε δεν ήταν ζωσμένη από φόβο, απειλή, τιμωρία, αδιαφορία και μίσος.

Οι ιθύνοντες χριστιανοί της ευνομούμενης Πολιτείας μας γιατί μένουν απαθείς και απελπιστικά υποκριτές κλείνοντας τα αυτιά τους στις κραυγές αυτών των νέων, που είναι κραυγές μέσα από τα σωθικά της κλειστοφοβικής μας πόλης;

Μιλώ για τους τοξικομανείς που μέχρι τώρα δεν τους θεωρούμε ασθενείς και δεν τους χορηγούμε το φάρμακό τους, όπως κάνουμε με τους άλλους ασθενείς, που τους θεωρούμε απόβλητά μας και τους τσουβαλιάζουμε και τους ρίχνουμε στον καιάδα, που τους αφήνουμε απροστάτευτους στους εγκληματίες εμπόρους ναρκωτικών και ελεύθερους να εγκληματούν για τη δόση τους, που τους φυλακίζουμε και τους κρεμάμε ανάποδα, μέχρι να αποτοξινωθούν.

Γιατί δεν υιοθετούμε το ολλανδικό μοντέλο; Ποιους φοβόμαστε;

Η καθαρή κόκα είναι το κύριο ναρκωτικό των πλουσίων, αλλά εκεί ο νόμος δεν φτάνει, και της μεσαίας τάξης η νοθευμένη κόκα και το χασίσι. Όσο κατεβαίνουμε και φτάνουμε στη Β' εκλογική Περιφέρεια Αθηνών, εκεί γίνεται ο χαμός. Κοκτέιλ με χάπια και αλκοόλ, νοθευμένη ηρωίνη, κόκα με γύψο, έκσταση και κρακ.

Στη Β' Περιφέρεια Αθηνών η φτώχεια συναντιέται με το έγκλημα και το ναρκωτικό και την πορνεία. Η αδυσώπητη περιφρόνηση για τον άνθρωπο.

Η καταστολή δεν πετυχαίνει το παραμικρό, αντίθετα φανερώνει μια πολιτική εξουσία υποκριτικά χριστιανική, φοβισμένη και ανήμπορη.

Θέλω να πω, πως τα ναρκωτικά είναι θέμα κοινωνικό και πολιτικό, αλλά από τη στιγμή που δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα δάση, πώς θα καταφέρουμε να προστατεύσουμε τους ανήμπορους;

Ο νοών νοείτω.