Εφημερίδα "Τα Νέα"
Το πνεύμα του τόνου
Το μαχαίρι
Αυτό πια δεν είναι αστείο ούτε για επιθεώρηση. Οι συγγραφείς του είδους όχι μόνο το προσπερνούν, αλλά το θεωρούν και βλακώδες. Διότι απλούστατα βλέπουν ότι ούτε γέλιο προκαλεί ούτε δένεται με οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, οι κυβερνητικοί το λένε και το ξαναλένε, νομίζοντας ότι είναι κάτι πολύ σπουδαίο και που ταιριάζει μόνο σε σοβαρά και ασήκωτα έργα.
Μιλώ για την αγοραία φράση "το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο". Το λέει και η αντιπολίτευση στο απέναντι θέατρο. Εκεί πλέον παίζουν μόνο υψηλό δραματολόγιο. Το μαχαίρι, έτσι όπως παρουσιάζεται σαν εικόνα, είναι άτσαλο, φρικιαστικό και ανατριχιαστικό, όργανο ενός διεστραμμένου δολοφόνου. Το μόνο όπλο που έσερναν οι νταήδες με το κόκκινο ζωνάρι. Η μυθολογία του σέρνει άγριες ιστορίες. Και οσάκις βλέπουμε σφαγμένους από μαχαίρι, το ανατρίχιασμα είναι φοβερότερο.
Προϋποθέτει τέχνη κατ' αρχήν από τον χασάπη αλλά όπως και να το κάνουμε είναι άγριο. Χάθηκε ένα ωραίο περιστροφάκι με σιγαστήρα;
Ίσως γι' αυτό στα Δεκεμβριανά οι μάγκες σκότωναν με μπαλτά - για να μην ακούγεται ο πυροβολισμός. Η τιμωρία τους ήταν πάντα θάνατος, γιατί απλούστατα το μαχαίρι προϋποθέτει, πέρα από την τέχνη του λιανίζειν, και σιγουριά και αυτοκυριαρχία.
Κι από δίπλα το κόκαλο και το αίμα. Που θυμίζει κι αυτό αφιονισμένη μανία του δολοφόνου. Θα μου πείτε ότι όλα αυτά λέγονται "μεταφορικά". Σύμφωνοι. Αλλά δεν βαρέθηκαν σε κάθε ψύλλου πήδημα να το λένε. Εκτός και αν το έχουν απωθημένο να γίνουν κάποια στιγμή αντεροβγάλτες.
