ΟΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ "Μέσα από τους άλλους βλέπω τα λάθη μου"

Η Όλια Λαζαρίδου κάνει τώρα την πρώτη της σκηνοθεσία, στο έργο του Νιλ Σάιμον "Ξυπόλητη στο πάρκο", που έχει πρεμιέρα αύριο στο θέατρο "Λαμπέτη"

ΕΛΕΝΑ Δ. ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ

Η Όλια Λαζαρίδου μετέφρασε μια τρυφερή κωμωδία περνώντας, από την όχθη του ηθοποιού, στην απέναντι, της σκηνοθεσίας

Όταν μαθεύτηκε πως η Όλια Λαζαρίδου θα σκηνοθετήσει για πρώτη φορά, και μάλιστα ένα μπουλβάρ, σε κεντρικό θέατρο, η θεατρική κοινότητα άρχισε να περιμένει με ανυπομονησία. Στη στάση της και στον τρόπο δουλειάς της έχουμε αναγνωρίσει πεδίο βλάστησης φρέσκο και δροσερό. Από την αρχή, το μη προβλέψιμο της Όλιας Λαζαρίδου δίνει εικόνες στιλπνές, ευρηματικές, με προεκτάσεις και περισσότερες της μιας περσόνες.

Σκηνοθέτις λοιπόν. Πώς και γιατί;

"Στη δουλειά μου τουλάχιστον, προσπαθώ να μην κάνω σχέδια, αλλά να έχω επιθυμίες. Και αυτό, γιατί κάνοντας το πρώτο κινδυνεύεις να χάσεις το δεύτερο. Και τότε δεν έχει νόημα η καλλιτεχνική δημιουργία. Αν λοιπόν, αυτές μου οι επιθυμίες απαντηθούν από τους άλλους αβίαστα, αρμονικά, θεωρώ τότε ότι όντως έχουν λόγο να πραγματοποιηθούν. Κάτι τέτοιο έγινε και με το "Ξυπόλητη στο πάρκο". Απαντήθηκε η επιθυμία μου να γίνει, με την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν όλοι (καθόλου αυτονόητη, και τους είμαι ευγνώμων γι' αυτό) και έτσι μπήκε μπροστά. Όταν μάλιστα είχα σκεφτεί και ολοκληρώσει μέσα μου το πώς και με ποιους θέλω να γίνει, και μ' έπιασε η γνωστή μου κρίση ανασφάλειας, τηλεφώνησα στον Γιώργο Λεμπέση (είναι ο θεατρικός επιχειρηματίας του θεάτρου και παραγωγός της παράστασης) και του είπα: "Εγώ έτσι το φαντάζομαι, αλλά δικό σας είναι το θέατρο, δεν πειράζει, μπορεί να βγει χάλια, να σας καταστρέψω" κ.λπ. Εκείνος τότε μου απάντησε "Στο θέατρο δεν το ξέρεις ποτέ αυτό. Εμένα κάτι μου λέει μέσα μου να σ' εμπιστευθώ. Είμαι μαζί σου. Προχώρα". Με αφορμή αυτή του την κουβέντα, σκεφτόμουν μάλιστα πόσο σε όλα τα πράγματα της ζωής, μια μικρή κατάφαση, την κατάλληλη στιγμή, μπορεί να είναι καθοριστική".

Δεν αντιμετώπισε την περίπτωση να σκηνοθετήσει και να παίξει η ίδια στην παράσταση; "Όλοι, μα όλοι οι συνεργάτες είναι η απόλυτη επιλογή μου. Άνθρωποι που τους διάλεξα με αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια: Άκης Σακελλαρίου, Θεοδώρα Τζήμου, Κωνσταντίνος Τζούμας, Όλγα Δαμάνη, Στάθης Νικολαΐδης. Σκηνικά - κοστούμια Έλλη Παπαγεωργακοπούλου. Μουσική επιμέλεια Δημήτρης Πολιτάκης. Φωτισμοί Ανδρέας Μπέλλης. Βοηθός σκηνοθέτη Άννα Νικολαΐδου. Τη μετάφραση έκανα η ίδια με τον Βασίλη Πεσμαζόγλου. Θα ήταν άπληστο και υπερφίαλο εκ μέρους μου να παίξω. Δεν μπήκα σ' αυτό το δίλημμα και γιατί δεν έχω τη σωστή ηλικία - είμαι μικρότερη και μεγαλύτερη και για τους δύο ρόλους - και γιατί οι δύο γυναίκες ηθοποιοί είναι υπερπλήρεις για τους ρόλους".

Λίγες ημέρες πριν από την παράσταση, και με την εμπειρία του σκηνοθέτη, τι λέει ως ηθοποιός;

"Δεν έχω να πω πολλά. Ούσα ηθοποιός η ίδια, θεωρώ ότι ο ρόλος μου εδώ είναι του προσωρινού αρχηγού. Όπως στα παιδικά παιχνίδια που βγάζουν έναν απέξω και του λένε "γι' αυτόν τον γύρο θα τα φυλάς εσύ", να, κάπως έτσι. Νιώθω συνένοχος με τους συναδέλφους μου. Δεν τους βλέπω από απέναντι. Τον μόνο που έχω την ευκαιρία να δω απέναντι, είναι τον εαυτό μου. Κι αυτό είναι πολύ διδακτικό.

Μέσα από τους άλλους βλέπεις τα λάθη σου. Όλα αυτά που κατά καιρούς σού έλεγαν κι εσένα διάφοροι σκηνοθέτες, και σαν τη μύγα που όσο είναι μέσα στο ποτήρι βλέπει ένα μόνο μέρος του, δεν μπορούσα να το καταλάβω, να δω τα λάθη μου.

Εντέλει η εμπειρία μου, της άλλης πλευράς, δεν μ' έχει κάνει, μέσα μου, να υποτιμήσω τον ηθοποιό. Καθόλου. Μάλλον να τον καταλάβω καλύτερα".

Το ίδιο το έργο "Ξυπόλητη στο πάρκο" τι μπορεί να προτείνει σήμερα; Σε ποια θέματα μπορεί να εστιάσει, που να αφορούν την εποχή μας, τα προβλήματα και τους προβληματισμούς μας;

"Είναι μια τρυφερή κωμωδία που γράφτηκε τη δεκαετία του '60. Δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, τις αντιθέσεις, τις συμφιλιώσεις με μια άμεση απλότητα, που η πολυπλοκότητα της εποχής μας κάνει να μοιάζει αφελής. Αλλά αυτή είναι η φρεσκάδα του και η μαγεία του. Δεν θέλαμε, μέσω της παράστασης, να αποτίσουμε φόρο τιμής στα εφηβικά όνειρα, στη ρετρό νοσταλγία, αλλά να εναποθέσουμε την αισιοδοξία μας σε όση αθωότητα έχει επιζήσει του κυνισμού, και την πίστη μας, πως η αγάπη ξεπερνάει τα εμπόδια και γεφυρώνει τις διαφορές. Και αυτή η πίστη δεν έχει εποχή".

Με τη φιλοδοξία της… μαγείρισσας

Το θέμα του έργου είναι, λίγο πολύ, γνωστό και απλό. Ένα νιόπαντρο ζευγάρι, τρελά ερωτευμένο, μόλις μπαίνει στο πρώτο του σπίτι αντιμετωπίζει προβλήματα συμβίωσης, διαφορετικότητας, καθημερινότητας, και αρχίζει να προσγειώνεται. Παράλληλα, υπάρχει η μητέρα της κοπέλας που ζει έναν απροσδόκητο έρωτα με τον εκκεντρικό γείτονά τους - τον άνθρωπο - πουλί - που ζει στο δώμα της πολυκατοικίας. Αλλά στο τέλος η αγάπη νικάει. Υπάρχει κάποιο ύφος, μια σκηνοθετική κατεύθυνση;

"Ονειρεύομαι να είναι ένα ανάλαφρο πράγμα, αλλά με σοβαρούς καλλιτεχνικούς, ανυποχώρητους τρόπους και να είναι σαν δώρο για όλους τους εν δυνάμει θεατές. Τα παιδιά, τους νέους, τους γονείς, τη γιαγιά, τον παππού. Να το ευχαριστηθούν. Ήθελα, όσοι έρθουν, να φύγουν πιο ανάλαφροι, έχοντας περάσει καλά και με τονωμένη την πίστη τους στη δύναμη της αγάπης, σε όλο το φάσμα των σχέσεων. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια εποχή όπου πρωτογεννιόντουσαν κάποια όνειρα. Ήταν μπροστά μια αίσθηση ότι η ζωή είναι ένα ευτυχισμένο όνειρο. Έτσι ήθελα να κυλάει η παράσταση. Να μην είναι εξυπνακίστικη, εγκεφαλική, να δείξω τις ικανότητές μου ως σκηνοθέτις. Ήθελα να μαγεύεσαι απ' αυτά τα απλά πράγματα και να μη ξεμαγεύεσαι ώς το τέλος. Μπορεί να είναι μεγάλη φιλοδοξία. Σαν μια μαγείρισσα που θέλει να φτιάξει ένα αρνάκι στον φούρνο και να γλείφεις τα δάκτυλά σου".

INFO

Πρεμιέρα αύριο, στις 9 μ.μ., στο θέατρο "Λαμπέτη" (Λεωφ. Αλεξάνδρας 106, τηλ. 210-6463.685).