Το πνεύμα του τόνου

Κλειστό

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Το βιβλιοπωλείο το 'βλεπα πολύ καιρό στη Μεσογείων, πάντα κατεβαίνοντας με τ' αυτοκίνητο. Πολλές φορές τα βράδια η φωτισμένη βιτρίνα (η μοναδική φωτισμένη σε μια απόσταση πεντακοσίων μέτρων) μου 'στελνε μυστικά μηνύματα. Ποτέ δεν κατέβηκα να το σεργιανίσω. Συνεχώς το μελετούσα και συνεχώς το ανέβαλα.

Το μαγαζί μικρό, ισόγειο, φυσικά, άθλιας πολυκατοικίας ανάμεσα σε μαγαζιά που πουλούσαν ανταλλακτικά αυτοκινήτων και σαμπρέλες. Ποτέ δεν είδα στις γύρω πολυκατοικίες απλωμένο ρούχο ή ανοιχτά παράθυρα. Ούτε γείτονες ούτε παιδιά. Το καυσαέριο εκεί πάει σύννεφο. Ευωδία πνευματική.

Τι πελάτες να 'χει ένα τέτοιο βιβλιοπωλείο. Υποπτεύομαι θα είχε και χαρτικά και παιχνίδια. Όλο και κάποιο μπλοκ θα αγόραζαν τα γύρω μαγαζιά, όλο και κάποια φωτοτυπία θα χρειάζονταν.

Για να σταθεί τόσα χρόνια θα είχε μια σχετική κίνηση ιδίως την εποχή που ανοίγουν τα σχολεία. Φθάνει όμως;

Η Μεσογείων ανάμεσα Κατεχάκη και Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν είναι δρόμος της απωλείας, ιδίως το βράδυ. Δεν έχει μανάβικα, μπακάλικα, καφετέριες, καφενεία που γίνονται οι συναντήσεις των γειτόνων και σπρώχνουν τη ζωή με τα δόντια. Τη μέρα ιερουργεί συνεχώς. Μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα. Κράνη, ανταλλακτικά, σαμπρέλες. Τι ήθελε αυτός ο άγγελος ανάμεσά τους; Προχτές το βιβλιοπωλείο έβαλε λουκέτο.

Αισθάνθηκα ακόμη ένα πένθος. Ελπίζω και εύχομαι απλώς να μετακόμισε για καλύτερες γειτονιές.