Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Κριτική τηλεόρασης

( οίκτος στον ρυθμό των ειδήσεων :: 20-03-2003) 

Φαινόμενα

Οίκτος στον ρυθμό των ειδήσεων

Συμπονούμε τους δυστυχείς άμαχους Ιρακινούς, όπως συμπονέσαμε τα παιδιά της Σομαλίας ή του Σαράγεβο σε ένα διαρκές ζάπινγκ οίκτου… με την ευγενική «χορηγία» των ανθρώπινων δικαιωμάτων

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Εικόνες που κάνουν τον γύρο του κόσμου αυτές τις ημέρες ξυπνώντας τον οίκτο και την ανησυχία, ωστόσο η πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων είναι τραγική εδώ και χρόνια και τώρα θα γίνει απλώς τραγικότερη

Σκληρές οι εικόνες από το παιδικό νοσοκομείο της Βαγδάτης που δείχνει η εκπομπή «Άλλη διάσταση» (ΝΕΤ). Δεν υπάρχουν τα φάρμακα για να αντιμετωπιστούν οι λευχαιμίες που εμφανίστηκαν λόγω του απεμπλουτισμένου ουρανίου των βομβών από τον περασμένο πόλεμο. «Θυμώσαμε», λέει ο εκπρόσωπος των Γιατρών του Κόσμου, που βρίσκεται στην εκπομπή για να περιγράψει την κατάσταση των αμάχων στο Ιράκ, «βαρεθήκαμε να γίνονται πόλεμοι και να τρέχουμε να περιθάλψουμε μετά τους δυστυχείς».

«Αν είσαστε μανάδες θα πηγαίνατε στη Βαγδάτη» ουρλιάζει μια νεαρή γυναίκα σε θεσσαλονικιώτικη αίθουσα, όπου γίνεται εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου της κ. Μπόνι Μίλερ, συζύγου του Αμερικανού πρέσβη. «Στη βία τα παιδιά αντιδρούν με βία, μας λέτε στο βιβλίο σας. Και δεν είναι βία αυτό που κάνει ο Μπους εναντίον των παιδιών του Ιράκ;» λέει με σπασμένη πια φωνή από τους λυγμούς η γυναίκα, που με ένα «ντροπή σας, δεν αντέχω να σας ακούσω άλλο» αποχωρεί έχοντας προσφέρει στον φακό το εκτονωτικό της ξέσπασμα.

Ο θυμός των Γιατρών του Κόσμου ταυτίζεται με τον θυμό της νεαρής γυναίκας και ο τηλεοπτικός φακός είναι εκεί για να τα κάνει όλα αυτά να μοιάζουν με διάλογο. Με έναν διάλογο που έχει ανοίξει ο δυτικός πολιτισμός με τον εαυτό του καθώς διατρέχουμε βιαστικά τις τελευταίες ώρες της ειρήνης.

Από τη μια οι βόμβες και από την άλλη τα ανθρώπινα δικαιώματα του λαού που θα βομβαρδιστεί για «το καλό του». Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ίδιος ακριβώς ήταν ο «διάλογος» που άνοιξε με αφορμή την επίθεση στη Γιουγκοσλαβία. Σαν να επιχειρούμε μια σχιζοφρενική καταβύθιση στον αυτισμό, καθώς κάθε φορά που συζητάμε για εκείνους που τρώνε κατακέφαλα τα οφέλη του δυτικού πολιτισμού στην πραγματικότητα τους αγνοούμε, λες και υπάρχουν ως αφορμές για να επιδίδεται σε αγωνιώδεις υπαρξιακές αναρωτήσεις η Δύση.

Έτσι και αυτές τις ώρες της κρίσης μέσα στη μέθη των αλλεπάλληλων τηλεοπτικών συνδέσεων εξακολουθούμε να αγνοούμε ποιοι είναι οι άνθρωποι που κατοικούν τις αιφνιδίως χιλιοφωτισμένες από τηλεοπτικούς προβολείς περιοχές.

Οι αποσπασματικές εικόνες από το Αλ Τζαζίρα και από μια φανταχτερή ιρακινή τηλεόραση, της οποίας η χοντροκομμένη προπαγάνδα μοιάζει παιδικά αφελής δίπλα στην εξαιρετικά εκλεπτυσμένη των Δυτικών, προκαλούν μάλλον θυμηδία. Πολύ περισσότερο όταν η χολιγουντιανή προπαγάνδα έχει διακωμωδήσει την εξωτική πολυχρωμία της Ανατολής - οι Άραβες για παράδειγμα στις ταινίες με τον Ιντιάνα Τζόουνς είναι ορισμένοι φαιδροί τύποι.

Τραμπαλιζόμαστε έτσι μεταξύ χαμόγελου συγκατάβασης για τους «απολίτιστους» ή επικοινωνιακώς ημι-μαθείς Ανατολίτες και ειλικρινούς θλίψης για τα δεινά τους. Χωρίς, ωστόσο, να γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί των οποίων οι γυναίκες τρέχουν στα νοσοκομεία ζητώντας με καισαρική να τους πάρουν τα μωρά για να μην έχουν την αγωνία της γέννας όταν θα ξεσπάσει ο πόλεμος. Ποιος είναι ο λαός που δέχεται «για το καλό του» τον ανελέητο βομβαρδισμό των πιο θανατηφόρων όπλων της Δύσης και ζει χρόνια ολόκληρα περιμένοντας τον πόλεμο, όταν μερικά ελικόπτερα που πέταξαν πάνω από την Αθήνα χθες το πρωί έκαναν όσους τα άκουσαν να καρδιοχτυπήσουν από τον τρόμο.

Μιλάμε με θλίψη και πόνο για τους αμάχους και τα παιδιά, αλλά με την εύκολη και ανέξοδη ευαισθησία του καναπέ. Πότε, να δείτε, ήταν που κλάψαμε για τα αποστεωμένα παιδιά της Σομαλίας και μετά για τα παιδιά του Σαράγεβο;

Ε, δεν προλαβαίνουμε πια ως «κοινή γνώμη» ποια θλίψη να διαλέξουμε για εκείνους, των οποίων την ύπαρξη παντελώς αγνοούμε, εκτός από τις στιγμές που κλαίμε γι' αυτούς. Και ποιον «κανόνα» ακολουθεί το δάκρυ του δυτικού πολιτισμού; Ένα και μόνον, τον κανόνα των διαλείψεων της καρδιάς πάνω στον καλπάζοντα ρυθμό των δελτίων ειδήσεων.