Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Επιφυλλίδα

( ποτέ άλλοτε τόση μοναξιά :: 15-01-2003) 

ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

Ποτέ άλλοτε τόση μοναξιά

Σ. Β. ΣΚΟΠΕΛΙΤΗΣ

Ποτέ άλλοτε η φύση του αττικού τοπίου δεν έχει νιώσει τόση περιφρόνηση και μοναξιά όσο στην εποχή μας από τη βαρβαρότητα και την αναισθησία που επιδεικνύουμε. Δεν μπορούμε να μιλάμε πια για αττικό τοπίο, αλλά για έργα. Τα τοπία έγιναν έργα, τα δάση έγιναν επαύλεις με κολυμβητικές δεξαμενές (διάβαζε πισίνες), οι κήποι κρεματόρια ζώων, τα άλση (διάβαζε πάρκα) χώροι συνάντησης τοξικομανών και εμπόρων ναρκωτικών, οι μικρές πλατείες χώροι στάθμευσης τροχοφόρων, οι μεγάλες πλατείες χώροι γραφείων επιχειρήσεων και εμπορίου. Έργα, έργα, έργα ατέλειωτα αφανίζουν ό,τι όμορφο και ικανό να αναπτύξει την ευαισθησία μας. Όπου και να κοιτάξουμε, πουθενά δεν ηρεμεί το βλέμμα μας, συνεχώς το αποστρέφουμε γιατί είναι τόση η ασχήμια, τόση η αρρώστια της φυλής, γι' αυτό υπάρχει και το φαινόμενο της "υστερικής φυγής" στα νησιά και στα πέρα τοπία, για να ηρεμήσουμε τάχα αφήνοντας τις βρωμιές μας και την πλαστικούρα του πολιτισμού και τα σκουπίδια της ψυχής μας που μαζέψαμε στην άναρχη και αβίωτη πόλη.

Κανένας σύλλογος, κανένα συνδικάτο, καμιά ομοσπονδία, κανένα επιμελητήριο, κανένας πνευματικός πολίτης από τους τόσους που καμώνονται τους πνευματικούς, δεν διαμαρτύρεται.

Παρακολουθούμε όλοι μας, καθηγητές, γιατροί, συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφοι, αρχιτέκτονες, τα εγκλήματα που γίνονται στην τηλεόραση ή στις εφημερίδες και κουνάμε το κεφάλι μας κάνοντας τσι, τσι, τσι.

Εμείς οι Νεοέλληνες έχουμε ταλέντο να καταστρέφουμε χρησιμοποιώντας τη λέξη "αξιοποίηση", έτσι αξιοποιήσαμε το αρχιτεκτόνημα του Ζενέτου, το Φιξ που κολοβώθηκε από έναν μουσικό και από έναν αρχιτέκτονα.

Αν από το όποιο ειδικό μας βάρος (διάβαζε ταλέντο από το τάλαντο) απουσιάζουν ηθικές ή πνευματικές αξίες, σίγουρα μέσα στον χρόνο θα πάει στράφι, θα ξοδευτεί στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε την τεχνική του.

Ταλέντο και σκέτη τεχνική δεν σημαίνει τίποτα.

Άνθρωπος δίχως ηθική δεν είναι άτομο. * Δεν ενεργούμε πια με φρόνηση, με καλοσύνη, αλλά με εγωισμό και περιφρόνηση.

Δεν νιώθουμε και δεν κατανοούμε πια τη λιτότητα και τις αξίες της φύσης.

Έχουμε γεμίσει από ανθρώπους και αδειάσαμε από άτομα.

Συνεχώς εφευρίσκουμε πράγματα που με την επαύριον τα πετάμε δίχως να αναλογιζόμαστε πόσο χρήμα - χρόνο σπαταλήσαμε. Τσαλαβουτάμε μηχανιστικά και άσκεφτα σαν τις κότες εδώ και εκεί.

Σπατάλη, σπατάλη, σπατάλη. Είναι σίγουρο, η τεχνολογία δεν μας προστατεύει όπως άλλοτε μας προστάτευε η φύση, αντίθετα, καταστρατηγεί τα λίγα όρια που απέμειναν.

Ας αποδεχτούμε την ήττα μας.

Αυτό τουλάχιστον θα σημάνει αυτοσυνειδησία.