ΑΛΕΚΟΣ ΣΥΣΣΟΒΙΤΗΣ "Έχω τη σοφία του δρόμου"

Έναν ολοκληρωμένο καινούργιο ηθοποιό έχει αποκτήσει πια το θέατρό μας. Το όνομά του, Αλέκος Συσσοβίτης

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. Κ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ

"Βαριέμαι εύκολα. Βαριέμαι τον εαυτό μου, άρα βαριέμαι και τους άλλους", λέει ο Αλέκος Συσσοβίτης. "Σ' αυτό δεν έχω πειθαρχήσει"

Ο Αλέκος Συσσοβίτης μας "προέκυψε" το 1994. Όταν προβλήθηκε η "Ελεύθερη κατάδυση" του Γιώργου Πανουσόπουλου. Ένας ωραίος άντρας - μοντέλο, έλεγαν οι φήμες - με ωραίο κορμί που πρωταγωνιστούσε στην ταινία. Και επιπλέον ήταν σωστός και φυσικός στον ρόλο του. Μετά γέμισαν τα σχετικά περιοδικά με "νέα" από τη σχέση του με τη συμπρωταγωνίστριά του Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, με την οποία γνωρίστηκαν στα γυρίσματα. Ένα από τα πρόσωπα με "ημερομηνία λήξης"; Λίγο αργότερα ο Αλέκος Συσσοβίτης πατούσε και το σανίδι: "Αμόρε", "Θέατρο του Νότου" και "Μπελβεντέρε" του Χόρβαρτ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Και ήταν πάλι καλός. Αυτός, ο θεατρικά απαίδευτος "καινούργιος". Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε. Ο Αλέκος Συσσοβίτης έχει κάνει και άλλες ταινίες, έχει κάνει καλής ποιότητας τηλεόραση, έχει παίξει σε άλλες τέσσερις παραστάσεις, στην πέμπτη, με τον "Εραστή" του Πίντερ, έχει αναλάβει και την ευθύνη της παραγωγής, έχει αποδείξει ότι μόνο "μιας χρήσης" δεν ήταν. Φέτος, στα τριάντα οκτώ του χρόνια, παρουσιάζει, σε σκηνοθεσία του καινούργιου Σωτήρη Καραμεσίνη, "Το τέλος μιας σχέσης", μεταφορά στο θέατρο της νουβέλας του Γκράχαμ Γκριν που έχει γίνει και επιτυχημένη ταινία, σε μια πολύ καλή παράσταση. Και κάνει ένα βήμα ακόμη. Στη σκηνή είδα έναν πλήρη πια ηθοποιό, που ελέγχει τα μέσα του, που το λέει η καρδιά του και που θα έχει εξέλιξη.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου οι γονείς του - ο πατέρας Ηπειρώτης από την Άρτα, σοβατζής, η μάνα του από την Κοζάνη, Πόντια, έχει ένα μαγαζάκι - δουλεύουν ακόμα. Τελείωσε σχολείο, πήγε σε μια τεχνική σχολή και από τα δεκαεπτά στέριωσε στη Μύκονο. Δουλειές του ποδαριού: στη λάντζα, D.J., σερβιτόρος, μπάρμαν, επίβλεψη στην κατασκευή σπιτιών πλάι σε έναν αρχιτέκτονα… "Για να φύγω από τη νύχτα ασχολήθηκα με το μόντελινγκ, στην Ευρώπη και μετά εδώ, αλλά δεν με γέμιζε", μου λέει.

Καθόμαστε στο σπίτι του, ένα ωραίο απομονωμένο ρετιρέ που βλέπει την Ακρόπολη, σ' ένα τεράστιο δωμάτιο με ελάχιστα έπιπλα. Φοράει ένα πολύ στιλάτο παντελόνι, μιλάει γρήγορα και στακάτα, γελάει τακτικά, το λάμδα του ακούγεται σαλονικιώτικο… Όλοι που έχουν συνεργαστεί μαζί του, μιλούν για ένα "καλό παιδί".

Δεν αισθάνεστε ότι χάσατε χρόνο;

"Το γεγονός ότι μέχρι τα είκοσι εννιά καμία σχέση δεν είχα με το θέατρο, οπωσδήποτε ήταν χάσιμο χρόνου. Από την άλλη, όμως, όταν ξεκίνησα, είχα αποκτήσει αυτό που λέμε "σοφία του δρόμου". Είχα πολύ δυνατές εμπειρίες, επειδή η έκπληξη ήταν εκεί και χτύπαγε την πόρτα και εγώ είχα το κουράγιο και την άνοιγα. Στη Μύκονο ερχόσουν σε επαφή με ολόκληρο τον πλανήτη. Ακόμα και μέσα στην πλέμπα, και στην ντεκαντάνς, και στη βρώμα της νύχτας συναναστράφηκα με ανθρώπους που ήταν πολύ σημαντικοί και μου μάθανε πράγματα. Και αυτό με έκανε πιο ανοιχτό στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι και προσεγγίζω τη ζωή. Είναι άλλο να κλειστείς σε μια σχολή, να περιοριστείς σε ανθρώπους μόνο του χώρου σου και να επικαλείσαι τη φαντασία σου για να μπορέσεις να οραματιστείς τι γίνεται έξω από σένα και έξω από τον χώρο αυτό… Θα μπορέσεις να το προσεγγίσεις, αλλά είναι διαφορετικά αν το έχεις βιώσει…".

Στα χρόνια αυτά της "σοφίας του δρόμου" νιώσατε να ακροβατείτε επικίνδυνα;

"Πάντα φλέρταρα ανάμεσα στο μέτρο και στο πέραν των ορίων. Όταν ήθελα να κάνω "μεγάλα" βήματα, δοκίμαζα ακραίες καταστάσεις. Αλλά όταν ήθελα να ελέγξω τα πράγματα, για να μη με καταπιεί η άβυσσος, υιοθετούσα το "μέτρον άριστον"".

Έχετε στόχους;

"Ζω το σήμερα. Η γνώμη μου είναι ότι τα πράγματα εδώ και τώρα συμβαίνουν. Δεν πιστεύω πολύ ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον. Και κρατάω μικρό καλάθι. Στόχος μου είναι να μην εγκλωβίζω μέσα μου αυτό που θέλει να φωνάξει. Αλλά πρέπει να παλέψω γι' αυτό".

"Διψάω να γνωρίσω αυτά που δεν ξέρω"

Νιώσατε τη δυσπιστία του χώρου; Ότι σκέφτονται για σας "ποιος είναι αυτός που έπεσε εδώ με το αλεξίπτωτο και από μοντέλο μάς προέκυψε ηθοποιός και θιασάρχης;".

Γελάει. "Οπωσδήποτε. Αλλά είναι ανθρώπινο και είναι φυσικό επακόλουθο. Δεν μου αρέσει, αλλά το βλέπω ψύχραιμα. Είναι σίγουρο ότι θα το κουβαλάω για πολύ ακόμα. Αλλά το παλεύω. Υπήρχαν όμως και πολλοί σημαντικοί που με αγκάλιασαν".

Πόσο ρόλο έπαιξε η εμφάνισή σας;

"Μεγάλο. Και δεν αντιτίθεμαι σ' αυτό. Η δύναμη του ωραίου με επηρεάζει. Άρα και εγώ πιστεύω ότι μπορώ να επηρεάσω. Όσο ισχυρή είναι η δύναμη του πνεύματος, τόσο είναι και της εμφάνισης. Και βοηθάει. Από 'κει και πέρα θέλει δουλειά. Εγώ, που σε πολλά είμαι απαίδευτος, διψάω να γνωρίσω αυτά που δεν ξέρω".

Μου κάνει εντύπωση ότι δεν το κρύβετε ότι είστε απαίδευτος…

"Πώς να το κρύψω. Όταν επί δώδεκα χρόνια δούλευα για να ζήσω, ποιον να πείσω ότι έχω γνώσεις; Δεν έχω λόγο να το κάνω. Αλλά δεν με χαροποιεί κιόλας…".