ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΛΑ

Η μαύρη τρύπα της Δούκισσας

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ

Αυτή η μαύρη τρύπα που άνοιξε στη Δουκίσσης Πλακεντίας μου άνοιξε μεγάλες δουλειές. Στην αρχή ταράχτηκα, είναι ο δρόμος που περνάω κάθε μέρα (δύο φορές τη μέρα τουλάχιστον) για να κατέβω στο κέντρο. Λέω σκέψου να 'χα πέσει εγώ στη λούμπα. Θα μου πεις γλίτωσε ο άνθρωπος, δεν έγινε και τίποτα, θα πάρει και καμιά αποζημίωση… Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Εκείνο που δεν αντέχεται δεν είναι ο θάνατος, τον οποίο και δεν θα ζεις διά να τον θρηνήσεις καταλλήλως. Είναι αυτή η ελεύθερη πτώση, η κάθοδος στο μαύρο σκοτάδι που διαστέλλει τον χρόνο. Είναι που αυτή η σιγουριά της ασφάλτου (αλλά και του ασφάλτου της ζωής άλλωστε) καταρρέει και καταρρέεις κι εσύ μαζί στο άγνωστο, αυτό το "προς τα κάτω", με την ταχύτητα να τρέχει ιλιγγιωδώς και τον χρόνο να σταματάει αποτόμως.

Βέβαια, αυτά όλα είναι "φιλολογίες, φύκια και φρου-φρου κι αρώματα" που έλεγε κι ο υπαξιωματικός μου στο ΚΕ/ΠΑΛ. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο πιο δυνατό που κάθε μέρα τώρα με κυνηγά. Η ίδια η μαύρη τρύπα. Γιατί μόλις μπω στη Δουκίσσης (για συντομία) με κόβει κρύος ο ιδρώτας. "Γρήγορα, γρήγορα", λέω στο ταξί, "να προλάβουμε να βγούμε στον παράδρομο της Γαρυττού πριν ανοίξει κι άλλη τρύπα και μας καταπιεί". - "Μα, κύριε Σταμάτη, δεν γίνονται αυτά. Δεν ανοίγουν τρύπες κάθε μέρα. Τι φοβάστε;". Τι να του πω; Εγώ την έβλεπα ήδη την τρύπα πίσω μας να έχει ανοίξει και να μας κυνηγά. Αλλά πώς να το πω και να μη με πάρει για τρελό; Κι όμως τον ακούω τον ήχο της, γίνεται συλλαβές, γίνεται λέξεις, γίνεται ο ήχος στίχος και ποίηση και γίνεται σωτήριον έτος 1978 στο "Τρίτο Πρόγραμμα" του Μάνου Χατζιδάκι, στο στούντιο "3", διαβάζω Νίκο Εγγονόπουλο, "Στην κοιλάδα με τους Ροδώνες", το ποίημα "Εις Γρηγόριον Πατσικιάν" τελειώνει: "… όλη μας την ζωή Χωρίς φειδώ την κατασπαταλήσαμε με πάθος δίχως ουδέ στιγμή να πάει ο νους μας πως όλες τούτες μας τις μούτες τις χειρονομίες (τα σκουξίματα) σαν όλους - φευ - τους ανθρώπους γύρω μας τις κάναμε ασάλευτοι στο χείλος της μαύρης τρούπας - που έχασκε στα πόδια μας από την πρώτη μέρα που είδαμε το φως - της μαύρης τρούπας - λέω - του τάφου μας Γρηγόρη