Ένα παιδί μετράει τις… βόμβες

Ο Νιντάλ Αλαγιάσα είναι 14 ετών. Ζει σε στρατόπεδο προσφύγων έξω από τη Βηθλεέμ. Κρατάει κινητό, "σερφάρει" στο Ίντερνετ και όταν δεν ταξιδεύει, όταν δεν έχει "Ιντιφάντα", πάει στο σχολείο και ύστερα παίζει με τα άλλα παιδιά στους δρόμους… πόλεμο

ΒΙΚΥ ΧΑΡΙΣΟΠΟΥΛΟΥ

"Πετάμε πέτρες. Δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Ζούμε στους δρόμους και παίζουμε πόλεμο…". Ο 14χρονος Νιντάλ Αλαγιάσα από τη Βηθλεέμ μιλάει για τα παιχνίδια, τα παιδιά και τα όνειρα στα στρατόπεδα της Παλαιστίνης

Ο Νιντάλ Αλαγιάσα είναι παιδί. Φοράει μπλουτζίν, κόκκινο μπουφάν δυτικού τύπου, είναι μοντέρνα κουρεμένος, είναι εντυπωσιακά όμορφος, έχει μάτια κάρβουνα, φλεγόμενα, και ο μελαψός λαιμός του είναι καλυμμένος με την κουφίγια του (την παλαιστινιακή μαντίλα).

Ο Νιντάλ Αλαγιάσα, μέλος της μη κυβερνητικής οργάνωσης "Build a better world", που εδρεύει στη Βηθλεέμ, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να συμμετάσχει σε δημόσια συζήτηση, με θέμα "Παλαιστίνη: Παιδιά και Πόλεμος", που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ "Εικόνες του 21ου αιώνα" και του ειδικού αφιερώματος (με σειρά ταινιών Ισραηλινών και Παλαιστινίων κινηματογραφιστών) στην Παλαιστίνη.

Ο Νιντάλ Αλαγιάσα είναι παιδί, αλλά "άλλο" παιδί. Μπορεί να μιλάει ανερυθρίαστα για τα πάντα: για την Παλαιστίνη, την πατρίδα του, τα κατεχόμενα, το Ισραήλ, τους κακούς, τους καλούς, τα αεροδρόμια της Δύσης, το αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ, το διαβατήριό του που δεν φέρει προέλευση, το σχολείο του που δεν λειτουργεί, το Ίντερνετ, τα κινητά τηλέφωνα, τις βόμβες, τον πετροπόλεμο, τον πόλεμο, τις σφαίρες, τον θάνατο…

Α, του αρέσουν και τα κορίτσια. Έχει κορίτσι δικό του στο στρατόπεδο της Βηθλεέμ, αλλά δεν είναι και ερωτευμένος μαζί της. "Προηγούνται άλλα", δηλώνει με νόημα. Αυτός είναι ερωτευμένος με την πατρίδα του, την Παλαιστίνη.

Όχι, αυτός δεν πετά πέτρες, οι φίλοι του το κάνουν. "Δεν έχουν εξάλλου κάτι άλλο να κάνουν. Δεν έχουν πού να πάνε. Τα παιδιά στην Παλαιστίνη ζουν στους δρόμους. Παίζουν στους δρόμους. Παιχνίδι είναι ο πετροπόλεμος. Αν δεν έχεις με τι άλλο να παίξεις, παίζεις με τις πέτρες. Πετούν πέτρες στους Ισραηλινούς… Κάποιοι σκοτώθηκαν. Τους πυροβόλησαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες και σκοτώθηκαν… Εσείς ακούτε Παλαιστίνιος και λέτε "α, καμικάζι". Δεν θα μπορούσατε όμως να επιβιώσετε στις συνθήκες που εμείς ζούμε".

Ο Νιντάλ Αλαγιάσα ταξιδεύει συνεχώς. Από τα έξι του χρόνια ταξιδεύει. Συμμετέχει σε πάνελ συζητήσεων, μιλάει για τα παιδιά στην Παλαιστίνη. Μιλάει στην Ιορδανία, τη Νορβηγία, την Κύπρο, την Ιταλία, τη Δανία, τη Σουηδία, την Αίγυπτο, την Ελλάδα…

Έχει φίλους από το Ίντερνετ. "Ή μάλλον είχα", διευκρινίζει. "Γιατί όταν τους έγραψα πως είμαι Παλαιστίνιος, διαφώνησαν. Κάποιοι ήταν και Ισραηλινοί. Κάποιοι Δυτικοί, γενικώς… Δεν καταλαβαίνουν".

Ο Νιντάλ Αλαγιάσα είναι παιδί. Μόνο που στην πατρίδα του δεν υπάρχουν παιδιά, δεν υπάρχει χώρος για τα παιδιά. Έτσι, έγινε κι αυτός μεγάλος. "Στην Παλαιστίνη η ζωή είναι αβίωτη. Το μόνο που έχει κανείς να κάνει είναι… να πεθάνει. Πεθαίνοντας ίσως κάνει τη ζωή καλύτερη. Ζώντας δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Δεν έχουμε πια όνειρα", δηλώνει σχεδόν επίσημα από τη θέση του στο πάνελ των ομιλητών, σαν να διαβάζει από στήθους ένα καλοδιδαγμένο μάθημα.

Μόνο που όταν - ανεπίσημα - τον ρωτήσαμε τι ονειρεύεται, είχε όνειρα. Θέλει να γίνει ατομικός φυσικός. "Ονειρεύομαι να φτιάξω μια νέα ατομική βόμβα. Να διασπάσω το άτομο με… ήχο. Όχι για το κακό, για το καλό της ανθρωπότητας. Και ύστερα να γυρίσω στην Παλαιστίνη και να 'ναι πατρίδα-κράτος, όχι δρόμοι…".

ΕΙΠΕ

"Ο θάνατος είναι το σημείο που τελειώνει η ζωή, αυτή η ζωή, αλλά όχι και το όνομα, η προσωπικότητα, ο σκοπός για τον οποίο γεννηθήκαμε".