ΔΙΚΤΥΟ

Ο Μίμης ήξερε…

Γ.Δ.Κ.Σ.

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά… Σωστή η απορία του Μεγάλου… Ισχύει. Πάντα. Ούτε εγώ ξέρω "τι να παίξω" στα παιδιά… Ελάτε, όμως, που ο Μίμης ο Κουγιουμτζής ήξερε. Γιατί ήταν ο ίδιος ο Μίμης ένα παιδί μεγάλο. Και παιδί έμεινε ώς το τέλος. Ένα παιδί "γλυκόπιοτο" που έλεγε ένας δικός του άνθρωπος, αγαπησιάρικο. Ένας "μπαγασάκος" βουτηγμένος στην αθωότητα, ανατολίτης καλοσυνάτος, με το γέλιο του, με τις πλάκες του, με τις φούριες του… Που παιδιά δικά του δεν είχε αλλά όλα αυτά τα παιδιά, εκεί, στη δραματική σχολή του "Θεάτρου Τέχνης", σάμπως παιδιά του δεν ήταν; Και πιο πολύ κι από παιδιά του… Αυτά τα παιδιά που πολύ τα αγάπησε, που βρήκε "τα κουμπιά τους", και σαν τον Δάσκαλό του τους έμαθε τι είναι θέατρο, τι είναι αλήθεια, τι είναι "τάξιμο"… Και τα 'βγαζε στο σανίδι με μια αγάπη, μα με μια αγάπη. Και τα τελευταία χρόνια άρχισε να κάνει μαζί τους όλο και συχνότερα παραστάσεις για παιδιά.

…"τι να παίξει" στα παιδιά

Το Σάββατο το μεσημέρι είδα τα παιδιά αυτά στη Φρυνίχου, κουβαριασμένα, την ώρα που ήταν να παίξουν το "Μια φορά κι ένα… λεπτό", το τελευταίο του Μίμη, και ανέβαλαν την παράσταση, να τους μιλάει η Εύα Στυλάντερ, η συνεργάτισσά του στην οργάνωση των παραστάσεων και η μόνη που κατάφερε να τους μιλήσει, και να τους λέει με λόγια όμορφα πόσο τα πίστευε ο Μίμης κι αυτά να κλαίνε με αναφιλητά. Και στις οχτώ γύρισα και τα είδα να παίζουν μπροστά σε παιδιά της Βουλής των Εφήβων - ωραίο κοινό - την παράσταση. Ίσως η πιο συγκινητική παράσταση της ζωής μου. Πώς έπαιξαν; Καλύτερα δεν γινόταν. Κέφι, χιούμορ, γέλιο, αυτοσχεδιασμοί, χορός, τραγούδι, τρέλα, ενέργεια… Έσκισαν. "Τζάμι"! Έτσι έπρεπε. Άντεξαν να πουν ακόμα κι αυτά τα λόγια τα τελευταία, τα σημαδιακά, του έργου. Μετά, στον χαιρετισμό και στο χειροκρότημα το πληθωρικό και στα "μπράβο", ε, ναι, κάποια έκλαιγαν. Αλλά το δικαιούνταν. Μετά χώθηκαν στη μεγάλη την αγκαλιά της Γεωργίας της Φρυνίχου - μεγάλη αγκαλιά, μεγάλη καρδιά… -, τη φίλησαν, καβάλησαν τις μηχανές τους και έφυγαν. Άλλοι είναι ηθοποιοί καινούργιοι του "Θεάτρου Τέχνης", άλλοι μαθητές ακόμα της δραματικής σχολής του. Όλοι πάντως, το Σάββατο, διδάχτηκαν το Μάθημα το Μεγάλο. Και το πιο δύσκολο. Αντέξουν, δεν αντέξουν στον δύσκολο τον δρόμο που τους έδειξαν ο Μίμης, ο Λαζάνης, η Ρένη, το "Θέατρο Τέχνης", το μάθημα αυτό δεν θα το ξεχάσουν. Ποτέ.