Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Επιφυλλίδα

( υπέρ του αβάτου :: 03-03-2003) 

Υπέρ του αβάτου

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΛΕΖΙΝΗΣ

«Εύα […] είσαι η θύρα του διαβόλου»

Τερτυλλιανός

Η συζήτηση στα ΜΜΕ για το άβατο του Αγίου Όρους απέδωσε πενιχρούς ή και, κάποτε, αηδείς καρπούς. Και όμως δόθηκε η ευκαιρία να αρθρωθεί και στη χώρα μας ένας λόγος ικανός να εξορκίσει τις φυλετικές (σεξιστικές) προκαταλήψεις. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε ότι άρρενες και θήλεις θα νοιάζονταν για τα θρησκευτικά, ευαγγελικά και μοναστικά θεμέλια που πάνω τους βασίστηκαν για αιώνες και χιλιετίες η «αποστροφή» (η υποταγή) της γυναίκας στο έτερο φύλο και η σιγή, ο αποκλεισμός της, πράγμα τρισχειρότερο από κάθε άλλο άβατο, από τον Λόγο.

Το παράδοξο είναι ότι και Ελληνίδες, ανάμεσα στις οποίες οι ευφυέστατες και «τηλαυγέστατες» Άννα Παναγιωταρέα και Λιάνα Κανέλλη, αποδέχονται την ενοχή τους για την πρωτογενή και ριζική αμαρτωλότητα του φύλου τους και για την ολέθρια επίδραση που ασκούν πάνω στους άντρες.

Γιατί αν δεν ήταν έτσι, εάν δηλαδή ο Αδάμ ήταν που παρέσυρε την Εύα στην ανυπακοή και όχι η Εύα τον Αδάμ, εάν η Εύα πλάστηκε πρώτη και ο Αδάμ δεύτερος, εάν, αλλιώς, κατά τον Λατίνο πατέρα στον οποίο οφείλουμε και το μότο της παρούσης, η γυναίκα δεν «έμοιαζε με ναό κτισμένο πάνω σε οχετό», τότε η φιλτάτη Λιάνα Κανέλλη θα ήταν αδικαιολόγητη να ασκήσει βία, όπως απείλησε, κατά των ομοφύλων της που σχεδιάζουν (με δόλο βέβαια) να πατήσουν το πόδι τους και να μολύνουν το αγιώνυμο όρος.

Αλλά ευτυχώς αυτό που έμμεσα μόνο ανομολογούν οι γυναίκες, ενώ προσποιούνται ότι αγνοούν οι άντρες, οι χλιαροί μας θεολόγοι, ποιμένες και τηλεοπτικοί ζηλωτές, μας το πετάει κατακέφαλα, των ανίδεων, ένας ποιητής. Στην τελευταία και δέκατη κατά σειράν συλλογή του Άγγελου Φωκά με τον τίτλο «Βίος Ησύχιος» (Αρμός, 2002) περιέχεται ένα ποίημα που θυμίζει ένα ανάλογο «παίγνιο» του Ν. Εγγονόπουλου, ερωτηματικής και διαλεκτικής εκείνο μορφής και διαφορετικής βέβαια ιδεολογικής κατεύθυνσης. Το κειμενικό σώμα υπό την κοινή επιγραφή «Όχι» διακλαδίζεται σε δύο στήλες.

Στην πρώτη, εισαγόμενα με ισχυρότατο αρνητικό τοποθετούνται μεγέθη του σύγχρονου βίου και πολιτισμού που αποδοκιμάζονται και απορρίπτονται αναφανδόν (π.χ. «Όχι… δολοφόνα κοινοβούλια, / ακατανόητες μουσικές»), ενώ στη δεύτερη φιλοξενούνται και υπερυψούνται τα θετικά τους αντίστοιχα (π.χ. «Κεκραγάριον, νήψις παθών»). Σε μια από τις οξύτερες κατ' άρση και θέση αντιστοιχίσεις αποδοκιμάζεται πλήρως και απερίφραστα η αρχή της ισότητας που, αν μη τι άλλο, έχει υπέρ αυτής εθνική παράδοση δύο κοντά αιώνων. Ότι πρόκειται για την ισότητα υπό τη γενική και κυρίως υπό την ειδική της έννοια, δηλαδή για την ισότητα των φύλων, εξάγεται από το δεύτερο μέλος της άτυπης αντίθεσης: «Ανισότητα, πραότητα / αιτιότητα: κεφαλή γυναικός ο άνδρας, του ανδρός ο Χριστός». Ο ποιητής επικαλείται το εδάφιο εκείνο της Α' προς Κορινθίους επιστολής που κατ' εξοχήν ερεθίζει τη «γυναικεία» θεολογία των καιρών μας. Επιπλέον η χρήση στο ίδιο συγκείμενο της λέξης «αιτιότητα» είναι προκλητική.

Με τον όρο αυτό εικάζουμε ότι ο ποιητής θέλει να εξάρει τον απόλυτο, στυγνό και άτεγκτο χαρακτήρα της ανισότητας των δύο φύλων! Είναι φανερό ότι ο Άγγελος Φωκάς εμπνέεται από την πολεμική ή αντιρρητική θεολογία, ένα είδος που σήμερα αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη και θεωρείται ότι δεν συμβάλλει ουσιωδώς στη σωτηρία του ανθρώπου.