Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Καλλιτεχνική είδηση

( αλμπερτο σορντι - αριβερντέτσι παλιάτσο! :: 26-02-2003) 

ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΣΟΡΝΤΙ Αριβερντέτσι παλιάτσο!

Δ.Δ.

Τυχεροί οι μέγιστοι γελωτοποιοί του (κινηματογραφικού) 20ού αιώνα. Και τυχερότερος όλων ο Αλμπέρτο Σόρντι. Το ασυγκράτητο γέλιο που προκαλούσε σε κάθε ταινία του σκοτώνει από τη μνήμη κάθε οπαδού του - ακόμα και του φανατικότερου - κάθε δάκρυ κηδείας. Λίγο το 'χεις; Άσε, το καλύτερο. Πέθανε ήσυχος - στο σπίτι του στη Ρώμη - πλήρης ημερών και πληρέστερος ταινιών. Στα 82 του, με έναν τόνο ταινίες, μισό τόνο σενάρια και 18 σκηνοθεσίες. Η περίπτωσή του έχει ανυψώσει τον πήχυ της ιταλικής, αλλά και της παγκόσμιας κωμωδίας, σε δυσθεώρητα ύψη. Στη θέση κάθε σύγχρονου και εκκολαπτόμενου κωμικού θα με έπιανε κρύος ιδρώτας. Και για του λόγου το αληθές, καταγράφω - εν συντομία - τα ρεκόρ: Μόλις 17 ετών (δηλαδή το 1937) πρωτοεμφανίζεται σε κινηματογραφική ταινία. Έκτοτε, ακολουθεί ένα απίστευτο σερί εμφανίσεων με καταιγιστικούς ρυθμούς επιπέδου ελληνικής παραγωγής της δεκαετίας του '60. Κατά μέσον όρο δύο με τρεις ταινίες ετησίως (αν και το 1942 εμφανίστηκε σε… οκτώ!).

Ο θρίαμβός του - μεταξύ 1953 με 1965 - συνέπεσε με την εκτίναξη του ιταλικού νεορεαλισμού στους επτά ουρανούς της παγκόσμιας οθόνης. Έτσι, ο «πρόχειρος» και «εύκολος» Αλμπέρτο του '40 μεταμορφώνεται σε ένα από τα πιο εύπλαστα και καλοκουρδισμένα «όργανα» μερικών από τους καλύτερους ντοτόρε του ιταλικού κινηματογράφου. Συγκεκριμένα: 1952 «Ο λευκός σεΐχης» του Φεντερίκο Φελίνι - 1953 «Οι Βιτελόνι» (Ι Vitteloni) πάλι του Φελίνι - 1959 «Ο μεγάλος πόλεμος» με την υπογραφή του Μάριο Μονιτσέλι - 1960 «Οι τέσσερις φυγάδες» του Λουίτζι Κομεντσίνι και 1961 «Una vita difficile», η ταινία που οι Ιταλοί κριτικοί χαρακτήρισαν ως την πληρέστερη και των 152 από τις οποίες εμφανίστηκε μέχρι το 1998!

Και, τέλος, (το καλύτερο) τα ίχνη του θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη όλων. Κανείς άλλος δεν έχει ενσαρκώσει τόσο… αυτοκόλλητα τον χαρακτήρα του ανυποψίαστου, λαϊκού ανθρώπου. Όχι του (Έλληνα) φουκαρά, αλλά του οπερετικού παλιάτσου. Μισό πρόσωπο με γέλιο, μισό με δάκρυ. Σ' αυτήν ακριβώς τη μάσκα αποτυπώνεται το έμφυτο ταλέντο του Σόρντι. Γέλα, παλιάτσο!