Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Πορτρέτο

( νικος ζιωγαλας - "είμαι συνεπής στην ασυνέπειά μου"! :: 24-02-2003) 

ΝΙΚΟΣ ΖΙΩΓΑΛΑΣ "Είμαι συνεπής στην ασυνέπειά μου"!

"Διχασμένη" προσωπικότητα ο Νίκος Ζιώγαλας. Με δικό του μπαϊράκι. Εσχάτως αποφάσισε να αναδείξει τον λαϊκό του εαυτό και εν μέσω… νεφών (και γενικότερης δισκογραφικής θολούρας) έφτιαξε ένα καθαρόαιμο λαϊκό CD

ΧΑΡΗ ΠΟΝΤΙΔΑ

"Το τραγούδι για μένα δεν είναι εμπορικό προϊόν. Είναι ο τρόπος που έχω επιλέξει να ζω. Να ταξιδεύω. Να προχωράω", λέει ο Νίκος Ζιώγαλας

Το "Έι τι κάνεις εκεί;" (Lyra) σε στίχους και μουσική δική του και ενορχήστρωση Γιώργου Μαγκλάρα, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί, τουλάχιστον, τρεις δεκαετίες πριν - μόνο που τότε δεν θα ήταν ο ίδιος ερμηνευτής της δουλειάς του. Γιατί ο Νίκος Ζιώγαλας δεν έχει λαϊκή φωνή. Ούτε έχει καταγραφεί στις συνειδήσεις μας σαν λαϊκός συνθέτης. Ίσα-ίσα που στο πρόσωπό του ενσαρκώθηκε ίσως καλύτερα από κάθε άλλον τραγουδοποιό της γενιάς του (γράφει από τη δεκαετία του '80) η… σχιζοφρένεια των "ροκ-δημοτικο-λαϊκών" αναζητήσεων της εποχής του, που τελικά βρήκαν το στίγμα τους κυρίως μέσα από την παραδοχή ότι το ροκ μπορεί να ενσωματώσει ακόμη και δημοτικά ακούσματα.

Ο ίδιος, άλλωστε, δεν έκρυψε ποτέ ότι η καταγωγή του (από τη Βέροια) αποτέλεσε βάση της μουσικής του κουλτούρας. Ούτε ότι στη συνέχεια δεν αισθάνθηκε διχασμένος ανάμεσα στα πρώτα του ακούσματα και τον διονυσιασμό του ροκ, που ήταν βασική πηγή έμπνευσης στην εφηβεία του. Πάντως ότι θα γίνει μουσικός το ήξερε πολύ νωρίς, απο τα γυμνασιακά του χρόνια. "Κοιμόμουν στο θρανίο κι έλεγε ο καθηγητής: Μην ενοχλείτε τον καλλιτέχνη. Ξεκουράζεται".

Μακρινά όλα αυτά σήμερα, αλλά τίποτα δεν "γράφει" πιο ανεξίτηλα από τις παιδικές και εφηβικές εμπειρίες. "Ως παιδί", θυμάται, "άκουγα λαϊκά - τα μεγαλύτερα αδέλφια μου δούλευαν στις οικοδομές και το λαϊκό τραγούδι ήταν πάντα μέσα στο σπίτι μας".

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το "λαϊκό" κομμάτι του ροκ Ζιώγαλα - άλλωστε οι περισσότεροι δίσκοι του σ' αυτή τη μείξη στηρίζονται - αλλά καθαρά λαϊκό Ζιώγαλα, όχι, δεν περιμέναμε. Τη στιγμή μάλιστα που και η ίδια η αγορά έχει μια τάση τελευταία να απομακρύνεται από το συγκεκριμένο είδος.

"Ο συγκεκριμένος δίσκος δεν έχει καμία σχέση με το τι τάσεις επικρατούν στην αγορά", λέει. "Αλίμονο αν λειτουργούσα έτσι. Βρέθηκα σε μια φάση της ζωής μου που είχα ανάγκη να κάνω βουτιά στο παρελθόν".

Υπήρξε ίσως κάποιο συγκεκριμένο γεγονός που συνέτεινε σ' αυτό;

"Έγραψα το πρώτο τραγούδι, "Η καρδιά μου πονά", λίγο μετά τον θάνατο του Καζαντζίδη. Ο θάνατός του με ευαισθητοποίησε, αισθάνθηκα ότι τέλειωσε μια ολόκληρη εποχή. Μετά έγραψα κι άλλα τραγούδια, μπήκα σε ένα κλίμα. Μετά το συζήτησα με τους συνεργάτες και τους φίλους μου και τελικά πήρα την ευθύνη. Ίσως αν τα έλεγε κάποιος άλλος τραγουδιστής να ήταν καλύτερα - εννοώ να ήταν πιο εμπορικός ο δίσκος".

Παρ' όλα αυτά τα είπατε εσείς…

"Δεν μου βγήκε διαφορετικά. Δεν έκατσε. Μετά σκέφτηκα ότι έζησα έναν ολόκληρο χρόνο μέσα σε μια ατμόσφαιρα, σα να έκανα ένα ταξίδι. Ήθελα να το πάρω αυτό το ρίσκο. Ακολούθησα το ένστικτό μου".

Έχετε την πολυτέλεια να ακολουθείτε το ένστικτό σας;

"Μπορεί να ακουστεί ψεύτικο αλλά ναι, την έχω. Είναι θέμα επιλογών αυτό. Έπειτα έχω την άποψη ότι κάθε δίσκος, κάθε τραγούδι, θέλει τον χρόνο του. Αυτός είναι που αποφασίζει τελικά. Ξέρετε, από την αρχή που βγήκα είχα άσχημες κριτικές και τελικά πέρασαν τα χρόνια και κάποια τραγούδια είναι εκεί και μας συντροφεύουν ακόμη. Στα τραγούδια πρέπει να δίνονται ευκαιρίες".

Ναι, αλλά ξέρετε ότι δεν δίνονται

"Το τραγούδι για μένα δεν είναι εμπορικό προϊόν. Είναι ο τρόπος που έχω επιλέξει να ζω. Να ταξιδεύω. Να προχωράω. Κάθε νέος δίσκος είναι μια άλλου είδους εμπειρία. Γι' αυτό σας είπα πριν ότι ακολουθώ το ένστικτό μου, κι όπου πάει. Άλλοτε μου βγαίνει και άλλοτε όχι".

Και η επιλογή των εμφανίσεών σας στο "Γυάλινο" (μουσικό θέατρο), μαζί με καλλιτέχνες που, φαινομενικά τουλάχιστον, δεν είχαν σχέση με σας; Είναι και αυτό θέμα ενστίκτου;

"Απόλυτα. Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα με την Ελένη Πέτα και τους Μπλε είχα πολύ καλή αίσθηση. Και δεν έπεσα έξω. Μάλλον εγώ κολλάω με πολλούς τελικά. Μέχρι και με τον Δημήτρη Μητροπάνο έχω παίξει - πάνε πέντε χρόνια τώρα".

Αυτό θα μπορούσε να είναι πρόβλημα…

"Δεν νομίζω. Όλα αυτά τα χρόνια σε ένα πράγμα είμαι απόλυτα συνεπής: Στην ασυνέπειά μου. Παίζω με όλα αυτά που αγαπάω. Και γι' αυτό είμαι καλά".

"Ανάκαρα", "Σπυριδούλα", Φάμελλος…

Το 1970 ο Νίκος Ζιώγαλας άφησε τη Βέροια για να γίνει μέλος του γκρουπ "Ανάκαρα" που έπαιζε διασκευές δημοτικών τραγουδιών. Το 1977 συμμετείχε στον δίσκο και στην παράσταση "Αχαρνής" του Διονύση Σαββόπουλου. Αργότερα τραγούδησε με το ροκ γκρουπ "Σπυριδούλα" και από το 1985 ξεκίνησε η προσωπική δισκογραφική του πορεία. Το 1993 συνεργάστηκε με τον Μανώλη Φάμελλο και τους Ποδηλάτες και το 1994 με τον Νίκο Πορτοκάλογλου σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

Το 1996 συνεργάζεται με τη Γλυκερία η οποία τραγουδάει το "Πάρε με απόψε πάρε με" που γίνεται επιτυχία. Το 1997-98 συνεργάζεται με τον Δημήτρη Μητροπάνο στη "Σφεντόνα", το 1999 η συναυλία του στο "Ρόδον" (με συμμετοχές Γλυκερίας, Φάμελλου και Πορτοκάλογλου) γίνεται σολντ άουτ. Το 2000 συνεργάζεται με τον Μανώλη Φάμελλο στον δίσκο "Αλλιώτικα φτερά" (Lyra), το 2001 γράφει για την Αναστασία Μουτσάτσου το "Κέρασμα" (Lyra) και περιοδεύουν ανά την Ελλάδα, και στο τέλος του 2002 κυκλοφορει το "Έι τι κάνεις εκεί;" (Lyra).