Εφημερίδα "Τα Νέα"
Τα προβλήματα της καθημερινότητας που φαντάζουν άλυτα, θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τη δημόσια εικόνα της κυβέρνησης
Δύο σενάρια για εκλογές
Πρόωρες τον Σεπτέμβριο ή διπλές τον Μάιο τού 2004
Η συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου της Πέμπτης είχε ενδιαφέρον για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο: ήταν η πολλοστή φορά που ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης προσπάθησε να εμφυσήσει στους υπουργούς του αυτό που εκείνος πιστεύει.
Ότι δηλαδή το πιο μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης είναι τα (πολλά, και αυξανόμενα) προβλήματα της καθημερινότητας. Στην πραγματικότητα, ο κ. Σημίτης παραδέχθηκε αυτό που πολλοί (τού) αναγνωρίζουν. Πως η κυβέρνηση, τα καταφέρνει μια χαρά με τις μεγάλες πολιτικές και τις μεγαλεπήβολες στρατηγικές. Αλλά τα πάει χάλια με τα μικρά και επουσιώδη (κατά τους περισσότερους αρμόδιους υπουργούς) προβλήματα, που συνθέτουν το θολό τοπίο της καθημερινότητας.
Το σύνολο των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου κουνούσε προχθές με συγκατάβαση το κεφάλι κάθε φορά που ο κ. Σημίτης τόνιζε ότι είναι απόλυτη ανάγκη να υπάρξουν άμεσες, καίριες και κυρίως αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πολίτης κάθε μέρα. Στην πραγματικότητα, ούτε ένας πίστευε (και πιστεύει) ότι αυτές οι λύσεις μπορεί πλέον να είναι εφικτές με την αμεσότητα που απαιτεί ο Πρωθυπουργός. Διότι προφανώς δεν έρχονται από τον ουρανό και δεν υπακούουν σε κανέναν κανόνα μαγείας…
Λερναία Ύδρα. "Η αντιμετώπιση της καθημερινότητας μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα. Ένα πρόβλημα αντιμετωπίζεις, δύο ξεπετάγονται στη θέση του" σχολίαζε αργότερα ένας υπουργός. Απέφυγε να προσθέσει ότι "πρέπει να κάνουμε ό,τι και ο Ηρακλής, για να εξοντώσουμε το τέρας", αλλά και να το έλεγε, κανείς δεν θα τον πίστευε. Η πρακτική άλλωστε τού "πονάει δόντι, κόβω κεφάλι" είναι μια καλή τακτική όταν έχεις όλο τον χρόνο μπροστά σου. Όχι τώρα, που ο χρόνος τρέχει και στο βάθος διακρίνεται ήδη το τέλος της διαδρομής… Αν κανείς θέλει να εξετάσει την κατάσταση με βάση τα πραγματικά στοιχεία, ασφαλώς θα καταλήξει σε μια βασική εκτίμηση και δύο σενάρια: Η εκτίμηση αφορά το πόσο κοντά ή το πόσο μακριά είναι οι εκλογές. Ό,τι και να λένε ο Πρωθυπουργός και τα κυβερνητικά στελέχη, ο πραγματικός χρόνος καθαρής διακυβέρνησης της χώρας είναι πλέον λιγότερο από έξι μήνες - μόλις πέντε για την ακρίβεια. Όση και η διάρκεια της ελληνικής προεδρίας. Στο τέλος του Ιουνίου, με την αυλαία της προεδρίας, ανοίγει μια άλλη αυλαία, αυτή της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου που θα οδηγήσει στις εκλογές.
Τα σενάρια αφορούν ακριβώς τον χρόνο των εκλογών. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και η κυρία Δάφνη Σημίτη αν ερωτηθεί, θα δηλώσει άγνοια για το πότε μπορεί να γίνουν εκλογές. Ακριβώς γιατί ούτε και ο κύριος Σημίτης γνωρίζει πότε θα τις πραγματοποιήσει. Όλα, μα όλα, θα εξαρτηθούν από το κλίμα εκείνων των ημερών. Ποιων ημερών; Από τα τέλη Μαΐου και μετά, και μέχρι τα μέσα Ιουλίου.
Σενάριο 1. Το πρώτο σενάριο λέει ότι αν οι δημοσκοπήσεις καταγράψουν την περίοδο που προαναφέρθηκε θεαματική βελτίωση του ΠΑΣΟΚ - σε βαθμό που η εκλογική νίκη να είναι διεκδικήσιμη -, τότε ο δρόμος για τις πρόωρες εκλογές θα είναι ολότελα ανοιχτός και ο κ. Σημίτης μπορεί να τις προκηρύξει άμεσα. Κι επειδή καλοκαίρι, ως γνωστόν, εκλογές δεν γίνονται, διότι το απαγορεύουν διά ροπάλου "τα μπάνια του λαού", η πιθανότερη περίοδος διεξαγωγής τους είναι το φθινόπωρο και κυρίως το πρώιμο φθινόπωρο - ο Σεπτέμβριος συγκεκριμένα. Άλλωστε, το ξέρει πώς γίνεται. Πρόωρες εκλογές κέρδισε και τον Σεπτέμβριο του 1996.
Σενάριο 2. Το δεύτερο σενάριο είναι αυτό που έχει ως δεδομένο τις άσχημες δημοσκοπήσεις. Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης, παρά τις αναμφισβήτητες επιτυχίες στα εθνικά θέματα, το προβάδισμα των 5-7 μονάδων της Ν.Δ. διατηρείται. Ο κ. Σημίτης, ο οποίος ως γνωστόν εξαιτίας μιας τέτοιας δημοσκόπησης τον Ιούλιο του 2001 (με 12 μονάδες διαφορά μπροστά η Ν.Δ.) οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε έκτακτο συνέδριο, αυτή τη φορά δεν θα κάνει τίποτε. Θα προτιμήσει να περιμένει. Αν και ουσιαστικά από τον Ιούλιο και μετά η χώρα θα βρίσκεται σε μια παρατεταμένη, δεκάμηνης διάρκειας, προεκλογική περίοδο, θα αποφύγει τις εκλογές. Τον χρόνο που απομένει, ώς τον Μάιο του 2004, θα προσπαθήσει να οικοδομήσει τα διλήμματα με τα οποία θα πάει στις εκλογές: Ολυμπιάδα της αποτυχίας (αν τη διοργανώσει η Ν.Δ.) ή αποφυγή του διασυρμού με Ολυμπιάδα που θα διοργανώσουμε εμείς; Οικονομία με πληθωρισμό στο 3%-3,5% ή εκτόξευση του πληθωρισμού στα ύψη, στα προ ΠΑΣΟΚ νεοδημοκρατικά επίπεδα;
Αρκετοί υποστηρίζουν ότι το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ - ο ουσιαστικός αντίπαλός του - είναι ότι δεν έχει ένα όραμα να μπολιάσει μ' αυτό την ελληνική κοινωνία. Στις εκλογές του 2000 κέρδισε γιατί μπροστά υπήρχε η προοπτική της ένταξης στην ΟΝΕ και ο πολίτης στη ζυγαριά "εμείς που ξέρουμε ή αυτοί που δεν έχουν πείρα" έβαλε το χέρι, και το βάρος, προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Τώρα;
Διαφορετικά δεδομένα. Αυτή τη φορά τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά, η αναπόφευκτη κούραση στην κυβέρνηση είναι εμφανής, ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης νιώθει πολύ "γεμάτος" με ό,τι έχει προσφέρει στη χώρα. Έτσι, η εξίσωση "πώς κερδίζουμε τις εκλογές" φαντάζει επί του παρόντος άλυτη, κάτι σαν τον τετραγωνισμό του κύκλου. Οι εισηγητές της λύσης εκλογές τον Μάιο του 2004 ταυτόχρονα, αν γίνεται, με τις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο, πιστεύουν πως και μόνο το δίλημμα της Ολυμπιάδας αρκεί για να δώσει στον Κ. Σημίτη άλλη μια τετραετία. Θεωρούν δε ότι τίποτε δεν έχει χαθεί και πως οι εκλογές μπορεί να κερδηθούν γιατί υπάρχει υπερεπάρκεια χρόνου. Υπάρχει όμως; Το κακό με αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία είναι ότι κανείς δεν καταλαβαίνει το πότε πραγματικά έρχεται το τέλος. Ο Γεώργιος Ράλλης, τον Σεπτέμβριο του '81, πίστευε ακόμη πως μπορούσε να αναστρέψει το κλίμα και να κερδίσει τις εκλογές.
Και ο Κων. Μητσοτάκης δεν δεχόταν κουβέντα τον Σεπτέμβριο του 1993: θα νικούσε διά περιπάτου τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σαρώθηκαν και οι δυο…
