Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ελλάδα :: Κοινωνικό ρεπορτάζ

( με τα διαβατήρια στο χέρι :: 15-03-2003) 

«Θέλω να φύγω. Δεν αντέχω να ακούω να σκάνε πύραυλοι πλάι σην πόρτα μου», δηλώνει χριστιανή της Βαγδάτης

Με τα διαβατήρια στο χέρι

Με λουλούδια θα υποδεχθούν οι Ιρακινοί τις βόμβες

ΓΙΑΝΝΗΣ Ε. ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Απίστευτο! Την ώρα που οι Ιρακινοί περιμένουν να ξεσπάσει ο «προαναγγελθείς από τις ΗΠΑ πόλεμος» φυτεύουν λουλούδια στους κήπους γιατί όπως λένε, «είναι η καλύτερη εποχή»…

ΒΑΓΔΑΤΗ

Οι Ιρακινοί κάνουν ουρές στα φυτώρια για να αγοράσουν σπόρους και χώμα, παρά την απειλή του πολέμου, αφού όπως λένε, «αυτή είναι η καλύτερη εποχή»

Ακόμα και την Πέμπτη, που είχαν μία μεγάλη ισλαμική γιορτή αλλά και χθες το πρωί Παρασκευή, μέρα προσευχής, έκαναν ουρά σε δυο φυτώρια στην περιοχή Μανσούρ της Βαγδάτης για να αγοράσουν σπόρους και χώμα, ελπίζοντας ακόμα και σε θεαματική κίνηση του Σαντάμ Χουσεΐν, π.χ. νέες δηλώσεις του για πλήρη αφοπλισμό.

Χρώμα έδωσε χθες ο ποδοσφαιρικός αγώνας ανάμεσα σε Ιρακινούς ποδοσφαιριστές και σε ακτιβιστές από πολλές χώρες του κόσμου (και από την Ελλάδα με τον κ. Κ. Βερβερό), αλλά και η συγκέντρωση ειρηνιστών μπροστά στο Αλ Μαρίγια, το καταφύγιο όπου το '91 είχαν βρει τραγικό θάνατο εκατοντάδες Ιρακινοί. Φυσικά, όλα αυτά δείχνουν όμορφα και ίσως μεγάλα λόγια. Γιατί πίσω από τη βιτρίνα υπάρχει μία απίστευτη τραγωδία που ζει εδώ και χρόνια αυτός ο λαός και που τις τελευταίες ημέρες δείχνει να κορυφώνεται.

Η πολιτικός μηχανικός Μπαχίρα Μοράντ, η καλύτερη γκαλερίστρια της Βαγδάτης, έχει έτοιμα τα διαβατήρια της οικογένειάς της για να φύγει οδικώς σήμερα στο Αμάν. «Από 14 χρόνων ζω σ' έναν πόλεμο», λέει στα «ΝΕΑ». «Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει άλλες αναμνήσεις. Είμαι 36 χρόνων. Και παρά το ότι είμαι χριστιανή - καθολική και ξέρω ότι ο Σαντάμ έχει προστατέψει τους χριστιανούς, που αριθμούν στο 4% σ' αυτήν τη χώρα, θέλω να φύγω. Να λείπω τις μέρες των βομβαρδισμών. Δεν αντέχω να ακούω πυραύλους να σκάνε πλάι από την πόρτα μου. Είχα την οδυνηρή εμπειρία του Δεκεμβρίου του '98. Όταν οι Αμερικανοί έριξαν έναν πύραυλο στο σπίτι της φίλης μου Λεϊλά Λ' Ατάρ, της καλύτερης ζωγράφου του Ιράκ ».