«Έχει οικογένεια αυτός που σκότωσε την κόρη μου και την εγκατέλειψε στον δρόμο; Μπορεί να παίζει με τα παιδιά του; Κοιμάται ήσυχα τα βράδια; Συνεχίζει τη ζωή του;»

«Ας ζητούσε μια συγγνώμη…»

Τρία χρόνια μετά, η μητέρα της 17χρονης βασανίζεται

ΑΡΕΤΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Η εικόνα του διαθλάται και φθάνει σ' εκείνη μέσα από το οπτικό πρίσμα όσων υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες. Άνδρας περίπου 40 χρόνων, τότε. Σγουρομάλλης. Καλοντυμένος. Οδηγός ενός αστραφτερού ασημί Nissan.

Νατάσα Μυταρά: «Το ατύχημα είναι ατύχημα, αμέλεια. Η εγκατάλειψη θύματος είναι έγκλημα που δεν συγχωρείται…»

Δεν έχει άλλα στοιχεία να συνθέσει στο μυαλό της ολόκληρο το παζλ της εικόνας του οδηγού που ευθύνεται για τον θάνατο της κόρης της, της 17χρονης Εύης, η Νατάσα Μυταρά. Είναι φορές που προσπαθεί να βρει τα κομμάτια που της λείπουν, αλλά δεν το κατορθώνει. Και κάθε τόσο αναρωτιέται: Έχει άραγε οικογένεια αυτός ο άνθρωπος; Έχει παιδιά; Μπορεί και παίζει αμέριμνα μαζί τους; Κοιμάται ήσυχα τα βράδια, δίχως εφιάλτες; Συνεχίζει τη ζωή του σαν να μη συνέβη τίποτα;

Ασέβεια χωρίς μετάνοια. Δεν πήρε καμιά απάντηση η Νατάσα στα τρία δύσκολα χρόνια που μεσολάβησαν: «Δεν μου χτύπησε ποτέ κανείς την πόρτα να μου πει, "ξέρετε, εγώ είμαι, εγώ χτύπησα το μηχανάκι με τα παιδιά". Ας μου 'λεγε ό,τι ήθελε. Ότι ήταν μια στιγμιαία απροσεξία ή ότι δεν έφταιγε αυτός, αλλά τα παιδιά που βγήκαν ξαφνικά μπροστά του! Ας έλεγε απλώς μια λέξη, συγγνώμη που εγκατέλειψε την κόρη μου αιμόφυρτη στην άσφαλτο, μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε. Ας έλεγε κάτι τέλος πάντων, κάτι που να δικαιολογήσει όχι το ατύχημα - ατυχήματα συμβαίνουν κάθε μέρα -, αλλά τη στάση του μετά το ατύχημα, την εγκατάλειψη θύματος. Η στάση εκείνης της στιγμής και η κατοπινή του στάση ήταν ασέβεια προς το παιδί μου, ασέβεια απέναντι στην ανθρώπινη ζωή, ασέβεια προς τον πόνο μας! Ήταν έγκλημα…». Το ατύχημα είναι αμέλεια. «Η εγκατάλειψη θύματος είναι επιλογή και αυτό είναι που δεν συγχωρείται», πιστεύει η Νατάσα.

Η Εύη. Ένα πλάσμα καμωμένο από όνειρα, φως και ομορφιά…

Κανένα ποσό… Ποτέ, λέει, δεν σκέφθηκε ούτε εκείνη ούτε ο άνδρας της, ο Παναγιώτης, να ζητήσουν την ποινική ευθύνη του οδηγού που προκάλεσε το ατύχημα: «Είναι δυνατόν να ζητήσεις χρήματα; Υπάρχει τιμή για τη ζωή του παιδιού σου; Καμιά τιμή, κανένα ποσό, καμιά ανταπόδοση - δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Μόνο ανθρώπινη συμπεριφορά, μια μικρή συμμετοχή στο δράμα μας, να σου πει κάποιος απλώς "λυπάμαι". Θα γλύκαινε ίσως τον πόνο που νιώσαμε για την περιφρόνηση που έδειξε στη ζωή και τον θάνατο του παιδιού μας…».

Παραβίαση στοπ. Μια μικρή βόλτα θέλησε να κάνει εκείνο το απόγευμα, από τη Νίκαια στον Πειραιά, η 17χρονη Εύη με τον παιδικό της φίλο, τον Παναγιώτη. Μια μικρή ανάσα πριν από το φροντιστήριο. Ήταν 4 η ώρα, στις 6 Δεκεμβρίου του '99, ανήμερα του Αϊ-Νικόλα: «Τα παιδιά κατέβαιναν τον κεντρικό δρόμο, την οδό 25ης Μαρτίου. Το Nissan βγήκε από την οδό Κορυτσάς στον κεντρικό δρόμο, παραβιάζοντας το στοπ. Τα χτύπησε από πίσω, η μηχανή άρχισε να κάνει ζιγκ-ζαγκ, βρέθηκε απέναντι και τα παιδιά στην άσφαλτο. Ο Παναγιώτης δεν έπαθε τίποτα, αλλά το κεφάλι της Εύης καρφώθηκε στον κοτσαδόρο ενός άσπρου φορτηγού που ήταν σταθμευμένο».

Άντεξα για την Κέλλυ…

Όταν τα μηχανήματα έδειξαν την παύλα, άνοιξε την πόρτα της Εντατικής και πήρε φόρα για την απέναντι τζαμαρία. Ήθελε να πεθάνει, να φύγει μαζί της. Ένα χέρι την κράτησε βίαια από το μπράτσο. Αλλά και μια λέξη, ένα όνομα, η Κέλλυ, το άλλο της 14χρονο τότε κορίτσι: «Αν εγώ, μια γυναίκα κοντά στα 40, δεν άντεχα τον χαμό του παιδιού μου, πώς ένα παιδί 14 χρόνων θα άντεχε τον χαμό της αδελφής και της μάνας; Μόνο για την Κέλλυ μου έζησα, για χάρη της άντεξα. Όλοι μού έλεγαν και λένε ότι ίσως είναι καλύτερα εκεί που πήγε η Εύη. Αλλά πώς να περιμένεις μια ζωή, να 'ρθει η ώρα σου να πεθάνεις και εσύ για να τη συναντήσεις;».

Το αστέρι που έσβησε

Το δικό της ταξίδι ματαιώθηκε. Η ζωή τράβηξε μπροστά περισσότερο ανηφορική από ποτέ. Ο πόνος δεν έχει πια τις ίδιες διακυμάνσεις: «Στην αρχή είναι πολύ συχνός. Μετά αραιώνει, αλλά κάθε φορά που έρχεται είναι και πιο έντονος, πιο σκληρός. Η έλλειψη δυναμώνει όσο περνούν οι μήνες - έχεις τόσο καιρό να δεις τη μορφή της, να ακούσεις τη φωνή της. Εξοικειώνεσαι όμως πάλι με τη ρουτίνα της ζωής σου, όπως και με την έλλειψη. Μπορεί να πας βόλτες, σε ταβερνάκια, ακόμα και να διασκεδάσεις. Κάθε στιγμή σου όμως τη συγκρίνεις με αυτό που έχασες. Και τότε τη ζητάς απεγνωσμένα.