Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ελλάδα :: Γνώμη (άρθρο σχολιασμού)

( δημοκρατία και πολιτική βία (5) :: 21-03-2003) 

Αρθρώσεις και… εξαρθρώσεις

Δημοκρατία και πολιτική βία (5)

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Στις «Αρθρώσεις και… εξαρθρώσεις» της Πέμπτης υποστήριξα ότι η ελληνική μεταπολιτευτική δημοκρατία εμπεριείχε τους όρους εκδήλωσης φαινομένων πολιτικής βίας όχι διότι αποτελούσε «αλλαγή αμερικανονατοϊκής φρουράς» ή «κοινοβουλευτικό φασισμό», όπως υποστήριζαν αριστερές οργανώσεις της εποχής, συμπεριλαμβανομένης της 17Ν, αλλά για τους ακριβώς αντίθετους λόγους: επειδή εξασφάλιζε εκείνο τον «αέρα ελευθερίας» που επέτρεπε τη ριζοσπαστικοποίηση και την ανάπτυξη ποικίλων κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων.

Τούτο σημαίνει ότι μια κοινωνία και μια Αριστερά καταπιεσμένες επί δεκαετίες, με οδυνηρές εμπειρίες αστυνομικής και στρατιωτικής καταστολής αλλά και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, βιώνουν την πολιτική δυνατότητα που αποκτούν στη Μεταπολίτευση να αντιπαρατίθενται «ισότιμα» στις αντικοινωνικές επιλογές και στις δυνάμεις καταστολής της πολιτικής εξουσίας και εμφανίζουν καλπάζοντες ρυθμούς μαχητικότητας.

Σ' αυτό το κλίμα, όπου οι απεργοί της NATIONAL GUN, της ΜΕΛ-ΕΓΛ και της ΜΑΔΕΜ ΛΑΚΚΟ συγκρούονται με την αστυνομία και τους απεργοσπάστες, όπου δεκάδες χιλιάδες νέοι διαβάζουν Μαρξ και Λένιν, εμπνεόμενοι από τις ένοπλες επαναστάσεις της Κούβας ή του Βιετνάμ, ένα εξαιρετικά μειοψηφικό τμήμα όλης αυτής της κίνησης επιλέγει από τη θεωρητική αφετηρία της «βίαιης συντριβής του αστικού κράτους» και τη διάχυτη αίγλη των αντιαποικιοκρατικών επαναστάσεων και των μαζικών αντάρτικων να υιοθετήσει τη λογική της «ένοπλης επαναστατικής πρωτοπορίας» και την πρακτική της ένοπλης προπαγάνδας.

Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, η σύνδεση της διάχυτης ριζοσπαστικοποίησης και των διαδεδομένων μορφών «κινηματικής» βίας με την εμφάνιση ακραίων οριακών εκδοχών πολιτικής βίας, όπως είναι οι οργανώσεις ατομικής τρομοκρατίας. Και όσο κι αν αυτή η άποψη κινδυνεύει να υπερβεί τα όρια της πολιτικής εξήγησης του φαινομένου της ένοπλης προπαγάνδας διολισθαίνοντας στην συνολικώς εσφαλμένη σφαίρα της πολιτικής δικαιολόγησής της, είναι η μόνη η οποία, χωρίς ηθικολογίες και μανιχαϊσμούς, μπορεί να οριοθετήσει τη στάση του κινήματος και της Αριστεράς απέναντι στα ανταγωνιστικά στρατόπεδα της αστικής νομιμότητας και της διεκδίκησης της ανθρώπινης ελευθερίας.

Και σ' αυτό νομίζω, φίλε Πέτρο, ότι έγκειται η ουσία τού «Δεν έχει σημασία» που εξεστόμισε η φίλη σου του Δικτύου σχετικά με την αθωότητα του Ρασίντ: στο ότι το δίκαιο και η αθωότητα της παλαιστινιακής εξέγερσης εκ των πραγμάτων καθορίζουν τη στάση μας και απέναντι στις αεροπειρατίες της Λεϊλά Χάλεντ και απέναντι στα παιδιά της Ιντιφάντα και απέναντι στους «καμικάζι»…