ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Αδυναμίες και στις δύο πλευρές

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Παρά το κλίμα απογοήτευσης που εξαπλώνεται στην πολιτική ηγεσία, αλλά και τους πολίτες της Γερμανίας, μετά τις εξελίξεις του τελευταίου 24ώρου, η κυβέρνηση του Βερολίνου επιμένει φιλειρηνικά μέχρι το «τελευταίο δευτερόλεπτο». Ο καγκελάριος Σρέντερ με χθεσινό διάγγελμά του υπογραμμίζει ότι η απειλή από τον Σαντάμ «δεν δικαιολογεί» έναν πόλεμο, που θα φέρει τον «σίγουρο θάνατο σε χιλιάδες αθώα παιδιά, γυναίκες και άνδρες. Και ο υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ συμμετέχει σήμερα στο Συμβούλιο Ασφαλείας διανύοντας και «τα τελευταία χιλιοστά» της διπλωματικής οδού.

Η επιλογή «όχι στον πόλεμο», εμπεριείχε τη βάσιμη ελπίδα της κυβέρνησης Σρέντερ ότι θα μπορούσε να ανακοπεί η στρατιωτική λύση, δηλώνει στα «ΝΕΑ» ο καθηγητής Βίνριχ Κίνε, διευθυντής του Κέντρου Διεθνών Ειρηνευτικών Αποστολών (ZIF), που εδρεύει στο Βερολίνο. Στην ουσία είχαμε δύο λανθασμένες επιλογές, ο συγκερασμός των οποίων έδινε το σωστό μείγμα. Από τη μια πλευρά υπήρχε η γραμμή Μπους - Ράμσφελντ, «πόλεμος πάση θυσία», και από την άλλη η πολιτική της «παλιάς Ευρώπης», «ειρηνικός αφοπλισμός του Ιράκ», που παραμελούσε τη διάσταση της αξιόπιστης στρατιωτικής απειλής. Η ευρωπαϊκή πολιτική, στηριζόμενη στην αμερικανική στρατιωτική απειλή, διασφάλιζε τη διεθνή κάλυψη. Με ευθύνη και των δύο πλευρών δεν διαμορφώθηκε ένα συμπαγές μέτωπο, που θα ήταν και η μοναδική εγγύηση πειθαναγκασμού του Σαντάμ.

Η συζήτηση

Τώρα, λέει ο κ. Κίνε, εκείνο που θα παίξει καθοριστική σημασία είναι πώς θα εξελιχθεί ο πόλεμος. Αν π.χ. καταρρεύσει γρήγορα το καθεστώς Σαντάμ χωρίς πολλά θύματα στον άμαχο πληθυσμό, ή αν τραβήξει εις μάκρος με εικόνες ανθρωπιστικής καταστροφής που θα προκαλέσουν αναβρασμό στον αραβικό κόσμο.

Η κρίση του Ιράκ όμως έβγαλε στην επιφάνεια μία «επί της αρχής» συζήτηση σε δύο επίπεδα: πρώτον, πώς αντιμετωπίζεται ένας, ικανός για όλα, δικτάτορας, όπως ο Σαντάμ, που έχει κάνει ήδη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Δεύτερον, «τι κάνουμε με την ηγεμονία των ΗΠΑ», που είναι και η βασική αγωνία των Ευρωπαίων. Οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν να τα αντιμετωπίσουν και τα δύο, αλλά το εγχείρημα δεν πετυχαίνει.