Η ματιά ενός πολίτη

Η πραγματική επίθεση της Αριστεράς

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ

Αν μέτρο της επιτυχίας ενός συνηγόρου σε μια μεγάλη δίκη είναι οι εκφράσεις του να γίνουν κατ' ευθείαν πρωτοσέλιδα, τότε ο συνάδελφος που εφηύρε την «επιτιθέμενη Αριστερά» μπορεί με το δίκιο του να επαίρεται. Αν στόχος είναι η υπηρέτηση των δικαιωμάτων του εντολέα του μέσα από μια επιχειρηματολογία που δεν θα προσβάλει την αλήθεια και τη λογική, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Το ίδιο προβληματική, εξάλλου, μπορεί να αποβεί η τακτική αυτή και ως προς το αποτέλεσμά της. Γιατί μπορεί στον αθλητισμό - και πάλι, μόνο αν είσαι Εθνική Βραζιλίας - η καλύτερη άμυνα να είναι η επίθεση, το αντίθετο όμως συμβαίνει στο δικαστήριο. Ιδίως αν αυτός που υπερασπίζεσαι έχει την παραμικρή φιλοδοξία να εμφανιστεί ως αθώος.

Μάθαμε λοιπόν ότι από την «Αριστερά της αθωότητας» η Ελλάδα πέρασε, χάρη στη δράση της 17Ν, στην Αριστερά της επίθεσης. Σε μια Αριστερά που μπορεί να προκάλεσε «πρωτοφανή πόνο», όμως χτυπώντας τον ιδεολογικό πυρήνα της «άρχουσας τάξης», δηλαδή την κυριαρχία του λόγου επί των όπλων, συνετέλεσε και σε μια αναγκαία πολιτική εξισορρόπηση - κάτι σαν την εναλλαγή στην εξουσία, μόνο που εδώ πρόκειται για την εξουσία του φόβου. Από κυνηγημένη, αυτή η Αριστερά έγινε αυτόκλητος κυνηγός: αντί για «απλή προστασία», προσφέρει πια στους ανθρώπους της την ηδονή να πράττει στο όνομά τους το κακό, ταυτίζοντάς το με το «σωστό» σε ένα άλλο επίπεδο δικαιοσύνης. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι απλώς εξωφρενικά, αν, υπό τον μανδύα της «πολιτικής» θεωρίας, δεν προωθούσαν την απόλυτη ισοπέδωση.

Γιατί η Αριστερά είναι εξ ορισμού και πάντα επιτιθέμενη, μόνο που τα όπλα της είναι οι ιδέες και όχι οι φόνοι, η ψυχική προσέγγιση και όχι ο τρόμος, η μεταρρύθμιση της ζωής και όχι η εξαφάνισή της. Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι αυτά ισχύουν μόνο για την «κοινοβουλευτική» Αριστερά της «αστικής δημοκρατίας», γιατί αυτή είναι η μόνη Αριστερά που υπάρχει. Έξω από τους θεσμούς η Αριστερά οδηγεί, όπως έχει τόσες φορές αποδείξει η Ιστορία, στον ολοκληρωτισμό, ενώ έξω από τις «αστικές» εγγυήσεις του διαλόγου, της επικράτησης της πλειοψηφίας και της μη βίας η δημοκρατία δεν είναι παρά το άλλο όνομα του φασισμού. Την Αριστερά γέννησε ακριβώς η ανάγκη της επίθεσης κατά της κοινωνικής αδικίας, της κάθε είδους καταπίεσης, της επιβολής του άνωθεν ορθού λόγου. Τη διαμόρφωσε ένας συνεχής αγώνας μέσα στις δομές του κράτους και της κοινωνίας, ακριβώς για να τις αλλάξει, να τις φέρει πιο κοντά στον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Το μεγαλείο της ήταν ότι, όσο και αν διώχθηκε, δεν έπαψε να έχει την επιθετικότητα με την οποία τη διαπότιζε η γνώση ότι ο αγώνας της δεν ήταν λόγια, ή, χειρότερα, ιδεολογήματα, αλλά μικρά βήματα προς τα εμπρός, δηλαδή πολιτική.

Αυτοί που έπεσαν στο όνομά της - και αλίμονο ήταν αφάνταστα πολλοί - δεν υπήρξαν θύματα της «αθωότητάς» της, αλλά μέτοχοι του αδιάκοπου, πιθανότατα αδικαίωτου, πάντως χωρίς κουκούλες αγώνα της δημοκρατικής αντίστασης. Κυνηγώντας τα δύσκολα μέσα από τη δύσκολη οδό της αντιπαράθεσης με το κατεστημένο, η Αριστερά κατέφερε να κερδίσει, αν όχι τον θαυμασμό, πάντως τον ανυπόκριτο σεβασμό, ακόμα και όσων δικαίως της καταλογίζουν ότι πιο πολύ πλησίασε παρά άλλαξε το κατεστημένο. Σε όσους τη βεβηλώνουν δεν έχει παρά να προτάξει την αταλάντευτη αντίθεσή της σε κάθε είδους βία, από τη σωματική που μένει να αποδειχθεί στη δίκη ώς τη φραστική που τελέστηκε την Τρίτη στο ακροατήριο.