Περιμένουμε τις βόμβες

«Ψυχολογικά έτοιμοι για όλα» δηλώνουν οι κάτοικοι της Βαγδάτης

ΓΙΑΝΝΗΣ Ε. ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Παρά τη συσσώρευση αμερικανοβρετανικών στρατευμάτων στην περιοχή, το ερώτημα που πλανάται στη Βαγδάτη είναι «αν οι ΗΠΑ θα διαταράξουν το παγκόσμιο σύστημα ισορροπιών, εάν θα προχωρήσουν σε πόλεμο και εάν ναι, τελικώς πότε»…

Η Βαγδάτη. Σφύζει καθημερινά από φιλειρηνικές διαδηλώσεις (γυναικών, μαθητών, παιδιών, ξένων ακτιβιστών)

Ο Αμπντούλ Χασίμι συνεργάτης του Σαντάμ Χουσεΐν και πρόεδρος του ιρακινού Οργανισμού για την Ειρήνη και την Φιλία των Λαών, σημειώνει στα «ΝΕΑ» πως «κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει σ' έναν πόλεμο». Και προσθέτει: «Νομίζω όμως ότι ορισμένοι κάνουν λάθος στον λογαριασμό. Καθημερινά η περιοχή της Βασόρας εδώ και χρόνια δέχεται τόνους βομβών: σκοτώνονται άνθρωποι, γκρεμίζονται σπίτια, καταστρέφονται εγκαταστάσεις. Έχουμε πλέον συνηθίσει να είμαστε σε πόλεμο. Γι' αυτό και ψυχολογικά είμαστε έτοιμοι. Είναι ένας παράγων που ίσως αποδειχθεί ισχυρότερος από τα Β - 52».

Για τον ψυχολογικό παράγοντα ενός λαού που περιμένει πια το αν και πότε θα χτυπήσουν οι Αμερικανοί, μιλάει στα «ΝΕΑ» ο Αλγερινός Ντζελούλ Μπενκίκχ - ζει στη Γαλλία - ιστορικό πρόσωπο του διεθνούς κινήματος των ακτιβιστών, ο οποίος για 11η μέρα κάνει απεργία πείνας στη Βαγδάτη.

«Έχω κάνει απεργία πείνας για 33 μέρες στο Αλγέρι κατά του ισλαμικού φανατισμού» μας λέει. «Εδώ με τράβηξε ο πόνος της Βαγδάτης. Τι βλέπω τόσο καιρό που είμαι στο Ιράκ; Κάθε μέρα που περνάει χωρίς πόλεμο είναι και μια νίκη της ειρήνης. Αν παρατηρήσεις τον κόσμο, μπορεί να κάνει προμήθειες, όσες μπορεί με τη φτώχεια που έχει, μπορεί να σιωπήσουν με νόημα κάποιοι αν τους ρωτήσεις για τον Σαντάμ. Ωστόσο, δεν θα βρεις ούτε έναν να σου πει καλή κουβέντα για την αμερικανική διοίκηση. Όλοι θα σου προβάλουν ότι αυτός ο πόλεμος είναι άδικος και πως σε καμία περίπτωση δεν θα δεχθούν μία ξένη διοίκηση, είτε αμερικανική είτε κάποια ιρακινή μαριονέτα».

Όμως - «είτε γίνεται πόλεμος, είτε όχι» - τα προβλήματα για τους καταταλαιπωρημένους Ιρακινούς παραμένουν.

«Ποιος θα μου δώσει εμένα πίσω τις γνώσεις που έχω χάσει λόγω αυτής της κατάστασης του εμπάργκο και του συνεχούς φόβου ότι μπορεί να μας βομβαρδίσουν», λέει στα «ΝΕΑ», ο Γιάσερ Αλ - Σαρμπάτι, τεταρτοετής φοιτητής της Σχολής Μηχανολόγων - Ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου της Βαγδάτης.

«Βιβλία σπανίως έχουμε» σημειώνει. «Οι καθηγητές μάς δίνουν σημειώσεις. Ασκήσεις γίνονται καθημερινά μήπως και έχουμε πόλεμο. Κι εάν γίνει θα σταματήσουν τα μαθήματα και ή θα χάσουμε τη χρονιά ή θα μας πουν ότι την περάσαμε. Και στις δύο περιπτώσεις θα είμαστε χαμένοι».

Στις πρεσβείες

Κι ενώ η χώρα περνάει από φάσεις αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας για το αν θα γίνει τελικώς και πότε ο πόλεμος, στις πρεσβείες της Ε.Ε. (γαλλική, γερμανική και ελληνική) συνεχίζονται οι συσκέψεις και προετοιμασίες. Χθες μάλιστα το μεσημέρι συγκεντρώθηκαν οι υπήκοοι των χωρών αυτών (κυρίως δημοσιογράφων) στις πρεσβείες, όπου και έγινε ευρεία ανταλλαγή απόψεων για τις εξελίξεις.

Και οι τρεις επιτετραμμένοι, πάντως, έχουν «αμπαλάρει» τα πράγματά τους, έτοιμοι αν τους δοθεί εντολή να εγκαταλείψουν με κομβόι τη Βαγδάτη, παίρνοντας μαζί τους και τους σκληρούς δίσκους των ηλεκτρονικών υπολογιστών τους. Όσο για τα αρχεία τους, έχουν ήδη εξασφαλιστεί στις πρεσβείες του Αμμάν και του Καΐρου.

Θεατρικές παραστάσεις στις όχθες του Τίγρη

«Ναι, ελπίζουμε στην ειρήνη, γιατί μπορούμε και παίζουμε ακόμα θέατρο», ήταν η χαρακτηριστική φράση του μεγάλου Ιρακινού μουσικού και ζωγράφου Νταούντ Αλ Καΐσι, πρόεδρου της ιρακινής Ένωσης Καλλιτεχνών, όταν τον ρώτησα αν αισιοδοξεί. Συγκινημένος, όπως και όλοι, δημοσιογράφοι και ακτιβιστές που παρακολουθήσαμε μια «θεατρική παράσταση του δρόμου», στην όχθη του Τίγρη, είπε ακόμα χαμογελώντας: «Όταν ο καλλιτέχνης μπορεί ακόμα να εκφράζεται, ίσως αντέξει περισσότερο τις βόμβες απ' όσο νομίζουν κάποιοι "φίλοι" μας».

Το έργο ήταν λίγο «απλωμένο» στα «χωράφια» του Ομήρου και του Μπεχτ. Η Βαγδάτη, που την ενσάρκωνε μια γυναίκα ηθοποιός, έγινε το μήλον της Έριδος πολλών. Κι αυτή, σε μια προσπάθεια να διασωθεί αλλά και να δείξει την οικουμενικότητά της, δεν «δόθηκε» σε κανέναν, περιμένοντας τη σωτηρία της.

Ο κόσμος χειροκροτούσε με ενθουσιασμό τους ηθοποιούς, οι οποίοι δεν έπαιξαν άμεσα ή έμμεσα κάποιες σκηνές που αφορούσαν το καθεστώς ή τον Σαντάμ Χουσεΐν, αλλά την ίδια τη χώρα της Μεσοποταμίας και στην πρωτεύουσά της. Στο τέλος, όλοι οι ηθοποιοί με πολύχρωμες σημαίες κατηφόρισαν τον δρόμο και έφτασαν ως τα νερά του Τίγρη, όπου και εναπόθεσαν πλεούμενα αναμμένα κεριά.