Πρόσωπο με πρόσωπο…

Γ. Πέτσος και Ελ. Παπαδημητρίου απορρίπτουν το «πολιτικό έγκλημα»

Και οι δύο υπήρξαν θύματα. Και οι δύο βρίσκονται στα έδρανα της πολιτικής αγωγής. Ένας διπλός, ξεχωριστός ρόλος στη μεγάλη δίκη που δίνει την ευκαιρία στον Γ. Πέτσο και τον Ελ. Παπαδημητρίου να βρεθούν (ως μάρτυρες και ως δικηγόροι) απέναντι στους κατηγορουμένους και να ρωτήσουν «γιατί»; Για τον εαυτό τους και τα άλλα θύματα που εκπροσωπούν.

Ελευθέριος Παπαδημητρίου και Γιώργος Πέτσος αγορεύουν.

Χθες και οι δύο πήραν τον λόγο για το ζήτημα της αρμοδιότητας του δικαστηρίου και τον χαρακτήρα των εγκλημάτων της 17Ν, ακολουθώντας τη γενική γραμμή της πολιτικής αγωγής ότι η δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης δεν καλύπτεται από τη νομική έννοια του πολιτικού αδικήματος.

Ο πρώην υπουργός Γ. Πέτσος (στη δίκη εκπροσωπεί την οικογένεια Περατικού) ήταν πρωταγωνιστής και στο Ειδικό Δικαστήριο και με αυτή τη δίκη σχετίζει τη βομβιστική επίθεση που έγινε εις βάρος του, το 1989, όπως άφησε να εννοηθεί κατά την αγόρευσή του. «Τα εγκλήματα δεν ήταν πολιτικά. Χωρίς αμφιβολία υπήρξε πολιτική σκοπιμότητα να δολοφονηθεί ο Πέτσος για να μη φτάσει ποτέ στο Ειδικό Δικαστήριο και να μην μπορεί να μιλήσει. Σκοπιμότητα ναι, αλλά όχι πολιτικό έγκλημα…».

Κατά τον κ. Πέτσο, πιθανότατα θα μπορούσε να θεωρηθεί πολιτικό έγκλημα μια τρομοκρατική πράξη ατομικής βίας «αν υπάρχει συνεργασία του κράτους με την τρομοκρατία, συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών με τους τρομοκράτες». «Εφόσον τέτοιο πράγμα δεν έχει αποδειχθεί με το παραπεμπτικό βούλευμα και κανείς εκ των κατηγορουμένων δεν αποδέχθηκε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες, δεν έχετε μπροστά σας πολιτικό έγκλημα…» είπε στους δικαστές.

Οι αναφορές περί «σκοπιμοτήτων», πάντως, έμειναν ασχολίαστες από την έδρα που ζήτησε διευκρινίσεις. «Πολιτικές σκοπιμότητες ποιων; Της οργάνωσης; Δεν είστε διαφανής…» ανέφερε ο πρόεδρος του δικαστηρίου για να απαντήσει ο κ. Πέτσος ότι εάν δεν είχε επιζήσει, δεν θα γινόταν το Ειδκό Δικαστήριο.

Από την πλευρά του, ο πρώην βουλευτής της Ν.Δ., Ελ. Παπαδημητρίου (εκπροσωπεί αστυνομικούς που τραυματίστηκαν από επιθέσεις της οργάνωσης) ανέφερε ότι η δράση της 17Ν ακόμη και αν έχει «κάποιο ψήγμα πολιτικής ιδεολογίας», δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως πολιτικό αδίκημα γιατί «ουδέποτε αποτέλεσε απειλή για την ύπαρξη της πολιτείας ή του πολιτεύματος…».

Ο κ. Παπαδημητρίου, που είχε δεχθεί ένοπλη επίθεση το 1992, σημείωσε ότι «η έλλειψη κοινωνικού ερείσματος και η μη ένταξη των ενεργειών της 17Ν σε έναν ευρύτερο αγωνιστικό σχεδιασμό στερεί από τη δράση της οργάνωσης τον χαρακτηρισμό της ως επαναστατικής». Και πρόσθεσε: «Η δράση της 17Ν δεν ήταν δράση υπέρ της ελευθερίας. Ήταν δράση κατά της ελευθερίας και των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών… Οι πράξεις της δεν συνδέονται με κάποια σκοπούμενα και προσχεδιασμένα πολιτικά επακόλουθα. Εγώ αδυνατώ να βρω μια σύνδεση. Οι κατηγορούμενοι οφείλουν να την εξηγήσουν. Και τούτο, με δεδομένο ότι σε μια πλειάδα πράξεων φαίνεται καθαρά πως το αποκλειστικό κίνητρο της δράσης τους ήταν η ιδιοτέλεια…».