Η ελληνική προεδρία σε "κόντρα" με το κοινωνικό πρόσωπο της Ε.Ε.

ΕΙΡΗΝΗ Δ. ΚΑΡΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Σε μία μάλλον δυσάρεστη θέση θα βρεθεί η ελληνική προεδρία κατά τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου, όπου θα πρέπει να πείσει τους εταίρους να προωθήσουν μέτρα τα οποία… η ίδια, στην Ελλάδα, δεν εφαρμόζει: Στην έκθεση που δίδει σήμερα στη δημοσιότητα η Κομισιόν, εν όψει του Μαρτίου, επισημαίνει πως οι στόχοι που έθεσε η Λισαβώνα - για να καταστεί η Ένωση η πλέον ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο μέχρι το 2010 - παρουσιάζουν καθυστερήσεις στην εφαρμογή τους. Κι ότι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί ο στόχος - και για να μην μετατραπεί η Ένωση σε "δύο ταχυτήτων" οργανισμό - είναι να υπερδιπλασιασθούν οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες των τριών "καθυστερημένων" χωρών: της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.

Το πρόβλημα για την Αθήνα ξεκινά από τα μέτρα που υποτίθεται ότι πρέπει να προωθηθούν για να "φτάσουν" οι… καθυστερημένοι τους ανεπτυγμένους - Φινλανδούς, Σουηδούς και Δανούς. Μεταξύ αυτών, η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας σε κατευθύνσεις μεγαλύτερης ευελιξίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει μεγαλύτερη ελευθερία στις απολύσεις, μεγαλύτερη ελευθερία στα ωράρια εργασίας αλλά και στα ωράρια των καταστημάτων, αύξηση αμοιβών που δεν θα υπερβαίνει την αύξηση της παραγωγικότητας, μείωση εργοδοτικών εισφορών, κατάργηση του θεσμού του βασικού μισθού και άλλα συναφή.

Η ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει κάθε τέτοια ιδέα, θεωρώντας πως το υπάρχον πλαίσιο για την αγορά εργασίας είναι υπερεπαρκές. Ακόμη, δεν συμμερίζεται ούτε την παρότρυνση της Κομισιόν για νέες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό σύστημα - όπου επίσης έχει μόλις γίνει αλλαγή του συστήματος. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ωστόσο, είναι καταπέλτης - και κατηγορεί τις χώρες-μέλη (και, κυρίως, μέλη σαν την Ελλάδα) ότι ευθύνονται για το ότι η Ένωση "παραμένει πολύ μακριά από τους στόχους της για διατήρηση τουλάχιστον του 50% των μεγαλύτερων εργαζομένων στην αγορά εργασίας μέχρι το τέλος της δεκαετίας ή να αυξήσει τον μέσο όρο της συνταξιοδοτικής ηλικίας κατά πέντε χρόνια - και τα δύο παράγοντες-κλειδιά στην επίτευξη της πλήρους απασχόλησης μέχρι το 2010".

Ο Πρωθυπουργός, όταν συνεζητείτο το πρόγραμμα της προεδρίας, δεν είχε κρύψει την επιθυμία του να υπάρξει μια "σοσιαλιστική" σφραγίδα, καθώς η ελληνική προεδρία είναι η μόνη που σε μεγάλο διάστημα δεν θα εμφορείται από συντηρητικές απόψεις (είχε προηγηθεί η Δανία και η Ισπανία και ακολουθούν η Ιταλία και η Ιρλανδία). Ως εκ τούτου, επιθυμεί η έμφαση να δοθεί στο "κοινωνικό" πρόσωπο της Ένωσης, αντί του οικονομικού. Όμως, για τις Βρυξέλλες, είναι εξαιρετικά δύσκολος ο διαχωρισμός. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα, τόσο ο ίδιος όσο και οι αρμόδιοι υπουργοί - κυρίως ο Νίκος Χριστοδουλάκης κι ο Δημήτρης Ρέππας - να… επιχειρήσουν ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί: και συμβιβασμό μεταξύ των εταίρων να πετύχουν και την απομόνωση της Ελλάδας να αποφύγουν.

Στα "όπλα" που διαθέτει η ελληνική προεδρία, για την αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων, περιλαμβάνεται μονάχα η αρμόδια για την απασχόληση Επίτροπος, Άννα Διαμαντοπούλου - η οποία το επόμενο διάστημα θα επιχειρήσει τη "γεφύρωση" των θέσεων της Κομισιόν και αυτών της ελληνικής κυβέρνησης.