Αρθρώσεις και… εξαρθρώσεις…

Μια αμιγώς πολιτική δίκη (2)

Συνεχίζοντας τη χθεσινή μου επιχειρηματολογία υπέρ της άποψης ότι η υπόθεση της 17Ν είναι κατ' εξοχήν πολιτική - και, ως εκ τούτου, πρέπει να εκδικαστεί από Μεικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο -, νομίζω ότι είναι χρήσιμο να αναφερθώ σε ορισμένα ζητήματα τα οποία οι πολέμιοι τής θέσης ότι η δράση τής 17Ν συνιστά "πολιτικό έγκλημα" επικαλούνται προκειμένου να υποστηρίξουν ότι το "τρομοκρατικό έγκλημα" επ' ουδενί είναι πολιτικό.

Ο ισχυρισμός ότι η στυγνή και απάνθρωπη περιφρόνηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής δείχνει βαρβαρότητα (επομένως, δεν αποδεικνύει ούτε ιδεολογικά κίνητρα ούτε "μη ταπεινά ελατήρια") είναι εξαιρετικά υποκειμενικός, εκλεκτικιστικός ως προς την ιστορική ανάγνωση και μάλλον άσχετος με το επίδικο, αν, δηλαδή, η δράση της 17Ν συνιστά "πολιτικό έγκλημα"· είναι προφανές ότι η παραδοχή πως μια πράξη είναι πολιτική δεν συνεπάγεται εξ ορισμού υποστήριξη ή συμπάθεια σε αυτή την πράξη. Το αντίστροφο συμβαίνει: η απαξίωση μιας πολιτικής επιλογής ως "βάρβαρης", "ιδιοτελούς" κ.λπ. είναι αυτή που, χάριν συγκεκριμένων πολιτικών σκοπιμοτήτων, επιχειρεί να συρρικνώσει τα όρια του "πολιτικού", άρα και τα όρια της κοινωνικής νομιμοποίησης και της "ηθικής" αποδοχής όσων πολιτικών επιλογών υπερβαίνουν την κυρίαρχη αντίληψη περί των ορίων τής νομιμότητας τής πολιτικής δράσης. Εξηγούμαι: Απαξιώνεται ή όχι η ανθρώπινη ζωή από τους απελπισμένους Παλαιστίνιους καμικάζι οι οποίοι αφαιρούν τη ζωή Ισραηλινών κάθε ηλικίας;

Μπορεί, όμως, κανείς να αμφισβητήσει, εκτός των επιτελών του Σαρόν, ότι αυτές οι ενέργειες, ανεξάρτητα από την πολιτική αποτελεσματικότητά τους ή την ηθική και αξιακή τους ακεραιότητα, αποτελούν αμιγώς πολιτικές πράξεις; Ισχυρίζομαι ότι αυτό συμβαίνει επειδή ο αντικατοχικός αγώνας του παλαιστινιακού λαού έχει ευρεία πολιτική αποδοχή - άρα και κοινωνική νομιμοποίηση - και όχι, βεβαίως, γιατί η αξία της ζωής των θυμάτων αυτού του αγώνα έχει υποδεέστερη σημασία από την αντίστοιχη των θυμάτων της 17Ν, των Ερυθρών Ταξιαρχιών, της ΕΤΑ, της RAF ή του IRA. Επομένως, ας αφήσουμε τις υποκρισίες και την ηθικολογία περί την αξία της ανθρώπινης ζωής, όχι γιατί αυτή δεν αποτελεί το σημαντικότερο αγαθό και δικαίωμα, που κανείς αυτόκλητος σωτήρας δεν μπορεί να αφαιρεί δίκην "ιστορικού τιμωρού", αλλά επειδή το πραγματικό ζήτημα έγκειται στην αναγκαιότητα ή όχι της επιλογής τής ένοπλης μειοψηφικής βίας σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Απαντώντας κατηγορηματικά "όχι" σ' αυτή την επιλογή, εκφράζω τη διαμαρτυρία μου - και την αγανάκτησή μου - απέναντι σε όσους επιλέγουν να βλέπουν μόνο τις "στυγνές δολοφονίες" ένοπλων οργανώσεων τύπου 17Ν, αλλά κυνικά συναινούν στις "παράπλευρες απώλειες" των νεοταξικών βομβαρδισμών ή στους "εξοστρακισμούς σφαιρών" που αφαιρούν τις ζωές εξαθλιωμένων μεταναστών.