Οι προβληματισμοί μιας ξανθιάς

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ

Τα σοβαρά άτομα λίγα λένε, πολλά καταλαβαίνουν. Εμείς οι ξανθιές πάλι το εντελώς αντίθετο: Πολλά λέμε, λίγα καταλαβαίνουμε. Μισό μυαλό χειμώνα - καλοκαίρι, τι να σου κάνει αγάπη μου; Τι ψυχή να παραδώσει κι αυτό;

Η συγκεκριμένη ξανθιά πολύ προβληματίζομαι. Αρχειοθετώ στα ψήγματα εγκεφάλου μου τα δεδομένα και αγωνίζομαι να αποκωδικοποιήσω όλα τα υπόλοιπα. Για παράδειγμα, έχω καταλάβει τι είναι η 17Ν:

- Ημερομηνία.

- Επέτειος Πολυτεχνείου.

- Τρομοκρατική οργάνωση.

Έχω επίσης καταλάβει ότι, Δευτέρα, πουρνό πουρνό, αρχίζει η δίκη του νούμερου 3. Της τρομοκρατικής οργάνωσης. Αυτή πάλι - κατάλαβα η ξανθιά - ήτανε μια ομάδα από κακούς κυρίους που σκοτώνανε κόσμο, ληστεύανε τράπεζες, βάζανε βόμβες και δεν περνάγανε τις γριές απέναντι.

Τους πιάσαμε τώρα αυτούς. Το κατάλαβα. Τους βάλαμε φυλακή. Το κατάλαβα. Κάναμε γενικό ρεκτιφιέ στην αίθουσα που θα τους δικάσουμε. Έγινε έτσι πιο σύγχρονη, πιο τρέντι. Με τα κουβούκλιά της, με τις κάμερές της, με θερμαινόμενη πισίνα, spa, λασπόλουτρα, αρωματοθεραπείες και ημιδιατροφή προπληρωμένη. Δώρο μία ταξιδιωτική τσάντα. Κι αυτό το κατάλαβα. Αυτό και τέρμα. Και πολλά είναι, μπορώ να σου πω. Για ξανθιά, μια χαρά τα πήγα - η ξανθιά.

Έλα όμως που όσα κατάλαβα, κατάλαβα. Τέρμα. Δεν θέλουν να καταλάβω άλλα. Αυτό αποφάσισε κάποιος. Ποιος; Ξανθιά είμαι, πού να ξέρω; Πού να βρω άκρη ποιος θεώρησε ότι μια σκέτη από γιουβέτσι μου φτάνει και μου περισσεύει; Ποιοι, «κάποιοι, κάπου, κάποτε», αποφάσισαν να ξωπετάξουν από την αίθουσα όποιον και ό,τι - άτομο ή μέσον - δύναται να με ενημερώσει;

Έτσι: τα κασετόφωνα των δημοσιογράφων απαγορεύονται. Τα κινητά ομοίως. Οι δημοσιογράφοι, για να επικοινωνήσουν με εφημερίδα ή κανάλι, θα παίρνουν τα βουνά. Θα εγκαταλείπουν την αίθουσα, θα χάνουν τη μισή δίκη, θα διασχίζουν τον αδιάσχιστο, θα τους χορηγείται βίζα, θα φτάνουν στην αίθουσα των συνηγόρων, θα ξαποστέλνουν τους ανθρώπους (λες κι αυτοί κωλοβαράνε εκεί μέσα) και θα τηλεφωνούν, ύστερα από δύο δυόμισι χρόνια για να δώσουν μια είδηση σαν μπαγιάτικο μπρόκολο.

Την οποία είδηση, κι αυτήν στο περίπου θα τη δώσουν. Στο περίπου θα την εισπράξω κι εγώ η ξανθιά. Και στο περίπου θα καταλάβω.

Ήχο δεν θα έχω, η πολίτις. Εικόνα, ούτε. Αποτέλεσμα; Δεν θα τη μάθω ποτέ. Τον σχολιασμό της είδησης, αυτό θα μάθω. Τα δρώμενα φιλτραρισμένα από το υποκειμενικό πρίσμα του κάθε συναδέλφου. Το μακρύ του και το κοντό του.

Και η αλήθεια; Μουγκή, ανάπηρη, τρομαγμένη δεν θα περάσει ποτέ τα «δρακόντεια μέτρα ασφαλείας».

Θα χαθεί κάπου εκεί.

Στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των φυλακών. Δεν θα με πλησιάσει.

Δεν θα με αγγίξει. Δεν θα φτάσει ποτέ σε μένα.

Κι επειδή μια ξανθιά δεν έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση - η αλήθεια κι εγώ δεν θα συναντηθούμε ποτέ.

ΥΓ: Και καλά εμείς. Καστανές, μελαχρινές - οι άλλες αποχρώσεις, τελικά, τι φταίνε;