Η δραματική ιστορία του Μπάμπη Καρυπίδη που είδε στα 7 του χρόνια τη μάνα του να εγκαταλείπει απελπισμένη το νεογέννητο κοριτσάκι της έξω από ένα μπακάλικο στη Λάρισα

Βρήκε την αδελφή του 52 χρόνια μετά

Μία αλληλουχία από ευτυχείς συγκυρίες έφερε αίσιο τέλος στην αγωνιώδηαναζήτηση 15 ετών

ΑΡΕΤΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Στριφογύρισε όλη τη νύχτα, έκλαψε και αναθεώρησε χιλιάδες φορές, μα πριν η μέρα χαράξει είχε πάρει την τελική απόφαση. Σκούντηξε δίπλα της στο στρώμα τον 7χρονο Μπάμπη, του 'πε να κάνει ησυχία να μην ξυπνήσουν τα άλλα τρία παιδιά, πήρε στην αγκαλιά της το νεογέννητο κοριτσάκι και ξεκίνησαν οι τρεις τους για την μεγάλη πορεία. Την μεγάλη περιπέτεια της ζωής τους.

Τους χώρισε η φτώχεια. Τους έσμιξε ο ίδιος καημός. Η Δήμητρα έμαθε 52 χρόνια μετά την εγκατάλειψή της ότι έχει έξι αδέλφια. Πάνω αριστερά, ο Μπάμπης…

Δεν ήξερε τον προορισμό τους ο Μπάμπης. Ούτε ότι θα επέστρεφαν μονάχα δύο στο σπίτι. Περπατούσε αγόγγυστα και νυσταγμένα πίσω από τη μάνα του που προπορευόταν σκυφτή και αποφασιστική - σκιερό φάντασμα του εαυτού και της απόφασής της. Πεινούσε τόσο πολύ ο Μπάμπης που έχει ακόμα εκείνη τη μνήμη και το αίσθημα της πείνας που τρυπάει το στομάχι. Αλλά συνέχιζε αδιαμαρτύρητα να προχωρά - σιωπηλός μάρτυρας και πρωταγωνιστής της τραγωδίας που είχε αρχίσει.

Περπάτησαν αμίλητοι τα δύο χιλιόμετρα που χωρίζουν τα Άνω από τα Κάτω Βούναινα Λαρίσης κι έφτασαν εκεί μόλις η μέρα είχε φέξει. Ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί και ένα μικρό κομμάτι τυρί, ήταν η θεία ανταμοιβή του για τον κόπο που είχε κάνει - από μία ξαδέλφη της μάνας που τους έβαλε στο λεωφορείο για την Λάρισα. Η πείνα καταλάγιασε. Η μάνα παρέμενε σιωπηλή… Έμειναν οι τρεις τους ολόκληρη την υπόλοιπη ημέρα στο σπίτι μιας γνωστής, κοντά στον σταθμό. Ήταν ζεστός ο Σεπτέμβριος του '50 - ζεστός κι ανέλπιδος.

Κοιμήθηκαν στην αυλή και την άλλη μέρα, πριν ξημερώσει πάλι, η μάνα ξανασκούντηξε τον Μπάμπη. "Έλα μαζί μου", του είπε. Πήραν το μωρό και πήγαν σιγά σιγά, σαν τους κλέφτες, στην άλλη μεριά του σταθμού, στην οδό Βασδέκη, άφησαν το μωρό έξω από το μπακάλικο και έφυγαν τρέχοντας.

Η Δήμητρα που γεννήθηκε με το επώνυμο Καρυπίδη, αλλά μεγάλωσε με το επώνυμο Παπαντωνοπούλου…

Αυτό ήταν. Η τραγωδία είχε συντελεσθεί. Μια μάνα εγκατέλειπε το σπλάχνο της με την ελπίδα να ζήσει. Και ένα παιδί, ένα επτάχρονο αγόρι, καταδικαζόταν να νιώθει συνένοχο στην πράξη της εγκατάλειψης και να ζήσει τα υπόλοιπα 52 χρόνια της ζωής του πασχίζοντας να προσθέσει στο παζλ της μνήμης του τα κομματάκια που έλειπαν, να μην ξεχάσει τίποτα που θα του φαινόταν χρήσιμο, να μη λησμονήσει τον σταθμό, την οδό Βασδέκη, το παντοπωλείο, να θυμάται όλα εκείνα που θα τον βοηθούσαν να βρει μια μέρα την χαμένη του αδελφή.

Δεν πήρε καμιά εξήγηση τότε ο Μπάμπης, ούτε και ζήτησε από τη μάνα να του εξηγήσει. Ήταν μικρός, ήξερε, βίωνε την πείνα κι έβλεπε το μωρό να κλαίει ασταμάτητα από τη δικιά του πείνα. Πήγαν ξανά, δύο ώρες μετά, λίγα μέτρα μακρύτερα από το μπακάλικο - ήθελε να βεβαιωθεί η μάνα πως βρήκαν το μωρό οι άνθρωποι του μπακάλικου, υπήρχε αναταραχή, υπήρχαν και αστυνομικοί στην περιοχή, ρωτούσαν και έψαχναν να βρουν την "άκαρδη" μάνα, φοβήθηκε η μάνα, φοβήθηκε και ο Μπάμπης, το 'βαλαν στα πόδια και αργά το απόγευμα ξαναγύρισαν αποκαμωμένοι στο φτωχόσπιτό τους στα Άνω Βούναινα Λαρίσης. Και δεν υπήρχε καμιά απάντηση, όταν ρώτησε η "μεγάλη", η 9χρονη Κυριακούλα "που 'ναι το μωρό μας μάνα;". Καμία απάντηση και για την Κατερίνα και την Ελένη. Αμείλικτη η ζωή τούς έδειχνε ξανά τα δόντια της, μα αυτή τη φορά πεινούσε ένας λιγότερος. Συνέχισαν να πορεύονται, κερδίζοντας με κόπο και δάκρυα την κάθε ώρα επιβίωσης. Πριν καλά καλά το καταλάβουν ήρθαν άλλα δυο παιδιά στην οικογένεια - πρώτα η Γεωργία κι ύστερα ο Παύλος. Αυτά τα κράτησε η μετανιωμένη πια μάνα κι ας μεγάλωσε η πείνα όλων… Ο πατέρας συνέχισε να είναι άρρωστος κι ανήμπορος να προσφέρει, η γιαγιά τους, η κυρά-Κατερίνα, που 'ταν η κολόνα του σπιτιού αρρώστησε ακόμα πιο βαριά κι όλο το σύμπαν βάραινε πάνω στους ώμους της μάνας, της κυρά-Μαρίας, της γυναίκας του Βασίλη Καρυπίδη.

Μεγάλωσαν, άντεξαν κι επέζησαν και τα έξι παιδιά. Παντρεύτηκαν, έκαναν τις δικές τους οικογένειες - όλοι στο Βόλο και στις Αλυκές Βόλου. Έκανε χρόνια μετανάστης στη Γερμανία ο Μπάμπης Καρυπίδης, ο πρώτος γιος. Επέστρεψε κι άνοιξε ένα επιπλοποιείο στο Βόλο. Είχε δώσει και υπόσχεση στη μάνα που έφυγε νωρίς αλλά και στον εαυτό του. Έπρεπε να βρει την αδελφή του.

Την έψαχνε τα 15 τελευταία χρόνια: "Έψαξα στα αρχεία του Νοσοκομείου Λαρίσης που μεταφέρανε για 10-15 μέρες το κοριτσάκι μας, στον Ερυθρό Σταυρό, στη Νομαρχία, στο Άσυλο Παιδιoύ Βόλου. Δεν υπήρχαν πουθενά τα ίχνη της…". Τα μόνα στοιχεία που βρήκε μέσα από την πολύχρονη αναζήτηση ήταν ότι το μωρό πήρε το επίθετο "Ζαΐμη" - βαφτίστηκε από τον τότε αντιδήμαρχο Λαρίσης, Ζαΐμη. Και ότι από τη Λάρισα μεταφέρθηκε στον Βόλο όπου και δόθηκε για υιοθεσία…

"Με έτρωγε ο καημός…"

Λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, στα γειτονικά Φάρσαλα, ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Δήμητρα μεγάλωνε ευτυχισμένο στην αγκαλιά των γονιών του - την Δωροθέα και τον Κώστα Παναντωνόπουλο. Όλα καλά και άγια για την Δήμητρα έως τα 16 της χρόνια που κάποιος "συγγενής" φρόντισε να την πληροφορήσει με τον χειρότερο τρόπο ότι είναι υιοθετημένη. Τότε άνοιξε η γη κι ήθελε να την καταβροχθίσει: "Με έτρωγε όλα αυτά τα χρόνια, ήθελα να ψάξω να βρω ποια μάνα με γέννησε και γιατί με εγκατέλειψε.

Ήθελα να βρω αν έχω οικογένεια, αν έχω αδέλφια, ποιες είναι οι ρίζες μου. Με έτρωγε αλλά δεν ήθελα να πικράνω τους θετούς γονείς μου που με ανάστησαν…". Παντρεύτηκε στα 19 της τον Απόστολο Δημητρουλόπουλο και έγινε κι αυτή μάνα με τρία παιδιά - τον Κωνσταντίνο, τον Δωρόθεο-Βασίλη και την Σουζάνα. Τα χρόνια κυλούσαν, είχε μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή αλλά και "ένα μεγάλο καημό που με κατέτρωγε…". Μοιράστηκε τον καημό της με τα παιδιά της κι εκείνα την παρότρυναν στην αναζήτηση. Που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια: "Έβαλα δικηγόρο, μια ξαδέλφη μου κοινωνική λειτουργό να ψάχνει, πήγα δεξιά και αριστερά, τίποτα…".

Τα μόνα που έμαθε ήταν ότι την πήραν από το Βρεφοκομείο Βόλου, ότι της είχαν δώσει το επίθετο "Ζαΐμη" και ότι βρέθηκε έξω από ένα μπακάλικο, στην οδό Βασδέκη, στη Λάρισα…

Οι ιστορίες μας θα μπορούσαν να συνεχίζουν να είναι παράλληλες και οι μικροί πρωταγωνιστές που μεγάλωσαν κι έγιναν ενήλικοι - γιαγιάδες και παππούδες - να παραμένουν άγνωστοι μεταξύ τους, αν η ζωή δεν έπαιζε ένα από εκείνα τα απίστευτα παιχνίδια της. Μία αλληλουχία από συγκυρίες έφεραν στη ζωή τής Δήμητρας έξι αδέλφια… Στη ζωή των έξι αδελφών Καρυπίδη ένα αναπάντεχο χριστουγεννιάτικο δώρο. Και στη ζωή του Μπάμπη την λύτρωση.

Το σπουδαιότερο χριστουγεννιάτικο δώρο που πήρα ποτέ

Τον Αύγουστο του '96 ο Μπάμπης Καρυπίδης είχε κάνει αίτηση αναζήτησης της αδελφής του στην αρμόδια διεύθυνση των Γενικών Αρχείων του Κράτους Μαγνησίας. Την αίτηση παρέλαβε η προϊσταμένη της υπηρεσίας Αννίτα Πρασσά: "Ο άνθρωπος πίστευε λανθασμένα ότι η αδελφή του είχε δοθεί για υιοθεσία από το Άσυλο Παιδιού Βόλου. Εμείς είχαμε αυτά τα αρχεία. Ψάξαμε, ξαναψάξαμε με τα στοιχεία που μας έδωσε, δεν βρήκαμε τίποτα… Αφού το μωρό είχε δοθεί για υιοθεσία από το Βρεφοκομείο και όχι από το Άσυλο Παιδιού Βόλου"!

Τελευταία φορά που είδε τον Μπάμπη η κ. Πρασσά ήταν πριν από δύο χρόνια. Δεν είχε τίποτα νεώτερο να του πει. Αλλά δεν μπορούσε να ξεχάσει το πρόσωπο ούτε την αίτησή του: "Δεν ξεχνιέται μια τέτοια αίτηση", ομολογεί.

Πριν από ενάμιση χρόνο η Δήμητρα απευθύνθηκε στο Κέντρο Ερευνών "Ρίζες". Την υπόθεσή της ανέλαβε η Μαίρη Θεοδωροπούλου: "Με τα στοιχεία που είχαμε δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε τίποτα, όσο και να αναζητήσαμε την διασταύρωσή τους… Επιμέναμε όμως να ψάχνουμε προς κάθε κατεύθυνση"!

Στις 9 Δεκεμβρίου η Μαίρη Θεοδωροπούλου ταξίδεψε για μια ακόμη φορά από την Αθήνα στο Βόλο. Είχε κλείσει ραντεβού με την Αννίτα Πρασσά για τα θέματα των ανθρώπων της. Συμπτωματικά στο γραφείο της κ. Πρασσά είχε δώσει ραντεβού και με την Δήμητρα - για πάνε μαζί μετά στη Νομαρχία: "Ελπίζω να μη σας πειράζει, θα έρθει να με ζητήσει εδώ μια κυρία", είπε την κ. Πρασσά και της ανέφερε με λίγα λόγια την πικρή της ιστορία. Ένα φλας άναψε στο μυαλό της Αννίτα Πρασσά: "Κάτι μου θυμίζει αυτό το ιστορικό. Έχω στα αρχεία την αίτηση ενός κυρίου που ψάχνει την αδελφή του με παρόμοια στοιχεία. Μακάρι να μην είναι σύμπτωση…". Έψαξε να βρει την αίτηση, δεν την βρήκε. Δεν είπαν τίποτα στην Δήμητρα που κατέφθασε αλλά δώσανε οι δυο τους ραντεβού ξανά την άλλη μέρα. Η αίτηση που κατά λάθος είχε κάνει εκεί ο Μπάμπης βρέθηκε. Τα στοιχεία και των δύο πλευρών αναζήτησης ήταν τα ίδια… Η ίδια ημερομηνία, το επίθετο "Ζαΐμη", η ίδια οδός, το παντοπωλείο, το όνομα του ανθρώπου που παρέδωσε το μωρό στην Αστυνομία… Ο Μπάμπης και η Δήμητρα ήταν αδέλφια.

Η Μαίρη Θεοδωροπούλου φέρνει άρον άρον ξανά την Δήμητρα από τα Φάρσαλα στον Βόλο. Από κοντά, την ενημερώνει ότι βρήκε τον αδελφό της: "Χάθηκα, σάστισα, δεν ήξερα τι να σκεφθώ, αν έπρεπε να γελάσω, να κλάψω ή να ξεφωνίσω…", εξηγεί η Δήμητρα. Ξεκίνησαν μαζί για το σπίτι του Μπάμπη στις Αλυκές Βόλου. Ήταν Τετάρτη, 11 Δεκεμβρίου, 4.30 το απόγευμα - μια θεία στιγμή, ένα ανέλπιστο δώρο ζωής για την Δήμητρα, "το σπουδαιότερο χριστουγεννιάτικο δώρο που πήρα ποτέ. Εκείνη την ημέρα ξαναγεννήθηκα…". Στην αυλή την περίμεναν ο Μπάμπης και η γυναίκα του Όλγα. Ύστερα άνοιξε η πόρτα. Και ένα τσούρμο άνθρωποι, με τριαντάφυλλα και λυγμούς, τα υπόλοιπα πέντε της αδέλφια, με τις γυναίκες, τα παιδιά και τα εγγόνια τους - όσοι πρόλαβαν να μαζευτούν - την έσφιγγαν στην αγκαλιά τους και την καλωσόριζαν, μέσα από αναφιλητά, στη ζωή τους. Η Δήμητρα δεν βρήκε μόνο ένα αλλά έξι αδέλφια. Βρήκε γαμπρούς και νύφες, ανίψια και εγγόνια. Και μοιράστηκαν όλοι μαζί το ίδιο φαγητό, στο ίδιο τραπέζι, την μεγάλη ημέρα των Χριστουγέννων - τα πρώτα Χριστούγεννα έπειτα από 52 χρόνια σιωπής, ενοχών και απόστασης…