Εφημερίδα "Τα Νέα"
"Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα"
"Ο λαός μας έχει δικαίωμα να ζει ειρηνικά", φωνάζουν οι δάσκαλοι του Ιράκ
"Εάν επιμείνει η Γαλλία στο βέτο, θα είναι πολύ δύσκολο για τις ΗΠΑ να προχωρήσουν μονομερώς σ' έναν πόλεμο με το Ιράκ. Ωστόσο, αυτή η παράταση της αγωνίας για το τι θα γίνει εξοντώνει τον λαό. Σίγουρα δεν τους φταίνε σε τίποτα τα παιδιά που έρχονται στο σχολείο, να ζουν καθημερινά με το άγχος μιας επίθεσης", τονίζει στα "ΝΕΑ" ο πρόεδρος της κοινής ομοσπονδίας Μέσης και Κατώτερης Εκπαίδευσης του Ιράκ, Χουσεΐν Γιακόμπ Γιουσίφ.
Κι ενώ η αλληλεγγύη προς τον ιρακινό λαό δείχνει να είναι σταθερή, και ο ντόπιος πληθυσμός το καταλαβαίνει και αισθάνεται ευγνωμοσύνη, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα που έχουν να κάνουν με την αντοχή των Ιρακινών. Αυτό, μάλιστα, που "βαραίνει" και εύκολα το βλέπει κανείς στα σχολεία που επισκέφθηκα χθες μαζί με την καθηγήτρια Αγγλική Φατούρου του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ και τον δάσκαλο Γιώργο Γαλάνη του Δ.Σ. της ΔΟΕ, οι οποίοι επισκέπτονται για φιλειρηνικούς λόγους το Ιράκ, είναι οι συνθήκες ζωής, οι χαμηλότατοι μισθοί και η ανάγκη για δεύτερη και τρίτη δουλειά. (Π.χ. γιατροί και φαρμακοποιοί αναγκάζονται να κάνουν και τον ταξιτζή).
Η καθηγήτρια των Αγγλικών Φαεζά Μαουρί του φημισμένου σχολείου Αχμέτ Χάσεϊμι Μπακρ της Βαγδάτης, η οποία μετέφραζε - όποτε χρειαζόταν - και όσα έλεγε ο διευθυντής της Σαμπάχ Μουσταφά Καμά, ήταν για το θέμα αυτό αποκαλυπτική: "Ύστερα από 23 χρόνια διδασκαλίας ο μηνιαίος μισθός μου είναι 4 δολάρια, όταν το '90 έπαιρνα 150 δολάρια. Την εποχή εκείνη ένα δηνάριο άξιζε 3 δολάρια, ενώ σήμερα ένα δολάριο αξίζει από 1.900 μέχρι 2.300 δηνάρια. Ο διευθυντής μας, που διευθύνει ένα σχολείο 1.500 μαθητών του Δημοτικού και του Γυμνασίου, ύστερα από 33 χρόνια δουλειάς, παίρνει 25 δολάρια. Και να λάβει κανείς υπόψη του ότι ο μισθός του καθενός διπλασιάζεται ύστερα από 30 χρόνια συνεχούς εργασίας. Επομένως, ο διευθυντής μας έπαιρνε πριν από τρία χρόνια μηνιαίο μισθό 12,5 δολάρια".
Όταν μπήκαμε στις αίθουσες διδασκαλίας τα παιδιά και οι δάσκαλοι φώναζαν συνεχώς συνθήματα υπέρ του Σαντάμ και όταν τα ρωτούσες αν η οικογένειά τους είναι έτοιμη για πόλεμο, έπαιρνες περίπου απ' όλα την ίδια απάντηση: "Γιατί και τώρα δεν συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί στη Βασόρα;".
Τα προβλήματα
Στη συζήτηση με τον πρόεδρο των καθηγητών και των δασκάλων του Ιράκ αποκαλύπτονται κι άλλα προβλήματα. "Τα παιδιά παίρνουν δωρεάν βιβλία, τετράδια και στυλό. Κάποτε, όμως, τους δίναμε και φαγητό και γάλα στο σχολείο. Αυτό δεν μπορεί να γίνει σήμερα λόγω του εμπάργκο. Σκεφθείτε ότι με τους βομβαρδισμούς οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί κατέστρεψαν το 40% της κτιριακής υποδομής της εκπαίδευσής μας και οι συνθήκες περίθαλψης και νοσηλείας των μαθητών έχουν δραματικά χειροτερεύσει. Έπειτα, κάποτε λέγαμε πως οι αναλφάβητοι σ' αυτή τη χώρα ήταν το 5%-10% του πληθυσμού, από τα χαμηλότερα στη Μέση Ανατολή. Και τώρα δεν μπορούμε με ακρίβεια να υπολογίσουμε πόσα παιδιά σταματάνε το σχολείο για να δουλέψουν".
Όσο για τον ίδιο τον "επικείμενο πόλεμο", οι καθηγητές κ.κ. Μαουρί και Καμά έχουν - όπως και ο περισσότερος κόσμος στο Ιράκ - τη δική τους λογική. "Υπάρχει η μοίρα. Δύσκολο να πας κόντρα".
Πάντως, τα εξωτερικά τζάμια στα σχολεία έχουν καλυφθεί με πλαστικές ταινίες, ώστε σε περίπτωση βομβαρδισμού το ωστικό κύμα τουλάχιστον να μην τραυματίσει τα παιδιά με σπασμένα γυαλιά. Έπειτα, έχει δοθεί εντολή "σε περίπτωση επίθεσης, τις κρίσιμες ώρες τα παιδιά να παραμείνουν στο σχολείο παρά να πάρουν τον δρόμο για το σπίτι, που πολλές φορές είναι μακριά και επομένως κινδυνεύουν να σκοτωθούν από… έξυπνες βόμβες".
Ο πρόεδρος των δασκάλων και των καθηγητών του Ιράκ, απευθυνόμενος χθες το πρωί στο γραφείο του προς τους Έλληνες συναδέλφους του κι εμένα, όταν μας έσφιγγε το χέρι την ώρα του αποχαιρετισμού μάς είπε: "΄Οσοι ξένοι επιμένουν τόσο ξεροκέφαλα να θέλουν να βάψουν στο αίμα τον Ευφράτη και τον Τίγρη θα πρέπει να δουν ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Έχουν τουλάχιστον υποχρέωση να πουν την αλήθεια στον κόσμο, να δώσουν μια απάντηση "γιατί αυτός ο πόλεμος;"".
