Σπάραζε ζητώντας τα παιδιά της

Ανασύρθηκε νεκρό το κοριτσάκι της, αναζητείται το 3 χρόνων αγοράκι της

ΒΟΥΛΑ ΚΕΧΑΓΙΑ

"Γρήγορα, γρήγορα… Τα παιδιά μου…". Η Αφροδίτη Σένια, μάνα του οκτάχρονου κοριτσιού που ανασύρθηκε τελικά νεκρό και του τριών χρόνων αγοριού που δεν είχε βρεθεί έως αργά χθες, έγινε η κορυφαία της τραγωδίας στον Αλιάκμονα.

Σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση οι συγγενείς της οικογένειας Σένια. Στη φωτό ο Ανδρέας Σένια, θείος των δύο μικρών παιδιών που χάθηκαν στο τραγικό δυστύχημα

Μαζί με τον άνδρα της έφθασαν από την Αλβανία στην Ελλάδα, αναζητώντας καλύτερη τύχη γι' αυτά τα δύο παιδιά. "Ήρθαμε για το μεροκάματο", έλεγε μερικές ώρες αργότερα ο άνδρας της όταν γίνονταν προσπάθειες για τον εντοπισμό τού αγοριού. Κρατώντας τη σχολική τσάντα της κόρης του, χτυπούσε το κεφάλι του και το μόνο που ζητούσε πλέον ήταν "να βρεθεί το παιδί μου, να το κηδεύσω…".

Η 30χρονη Βορειοηπειρώτισσα, παρά τον τραυματισμό της από την πτώση του οχήματος, κατάφερε να ανακτήσει της αισθήσεις της και να απεγκλωβισθεί από τα συντρίμμια του λεωφορείου. Τα παιδιά της όμως, η οκτώ χρόνων κόρη της και ο τριών χρόνων γιος της, δεν φαίνονταν πουθενά. Άρχισε αμέσως να τα αναζητά και να τα καλεί με τα ονόματά τους. Οι κραυγές της άτυχης μάνας, η οποία με όσες δυνάμεις τής είχαν απομείνει αναζητούσε τη Στέλλα της και τον Θανάση της, ξεχώριζαν και κάλυπταν τη φασαρία των σωστικών συνεργείων. Αν και σύμφωνα με μαρτυρίες ένα τέταρτο μετά το φοβερό δυστύχημα ακουγόταν ακόμη το σπαρακτικό κλάμα των δύο παιδιών που ανταποκρίνονταν στις φωνές της μητέρας, η τραγική μάνα δεν κατάφερε να τα βρει.

Η ίδια μέσα στην απελπισία της αρνούνταν πεισματικά να δεχθεί τη βοήθεια των ανδρών της ΕΜΑΚ που έσπευσαν στο σημείο του ατυχήματος και τούς εκλιπαρούσε να της επιτρέψουν να παραμένει και να συνεχίσει να ψάχνει για τα μωρά της. Δέχθηκε μόνο και τύλιξε γύρω από τους ώμους της μία κουβέρτα που της έδωσαν οι πυροσβέστες και συνέχισε τη μάταιη, όπως αποδείχθηκε, αναζήτησή τους στα αφιλόξενα νερά του ποταμού. Η Αφροδίτη Σένια νοσηλεύεται στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και οι γιατροί κρίνουν ότι δεν είναι ακόμη σε θέση να ενημερωθεί για την τύχη των παιδιών της. Ακόμη και στους αστυνομικούς, οι οποίοι μετέβησαν στο νοσοκομείο για να της πάρουν κατάθεση, δεν επετράπη η είσοδος στον θάλαμο όπου νοσηλεύεται, καθώς οι γιατροί εκτιμούν ότι η γυναίκα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Η μάνα απλώς μονολογεί και ζητεί να της φέρουν τα παιδιά της για να διαπιστώσει αν είναι καλά…

Σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση και ο πατέρας της οικογένειας Ανέστης Σένια, ο οποίος παρακολουθούσε με αγωνία έως αργά χθες το απόγευμα τις προσπάθειες των σωστικών συνεργείων να εντοπίσουν το τριών ετών νήπιο που αγνοείται. Και ο ίδιος από νωρίς χθες το πρωί συμμετείχε στις έρευνες για τον εντοπισμό του, δηλώνοντας με πόνο: "Θέλω να βρω το παιδί μου και να το θάψω". Λίγο μετά την ανάσυρση του λεωφορείου από τον ποταμό, ο άτυχος πατέρας ανέλαβε τον άχαρο ρόλο να παραλάβει από τον χώρο των αποσκευών του οχήματος τις αποσκευές της οικογένειάς του, ανάμεσά τους και η μικρή ροζ μαθητική τσάντα της κόρης του.

"Όταν πέφταμε δεν μιλούσε κανείς. Όλα ήταν μουγγά…"

Ο 21χρονος στρατιώτης Αναστάσιος Κόλλιας. Η μαρτυρία του είναι συγκλονιστική

Φως στα - επισήμως αδιευκρίνιστα ακόμη - αίτια τα οποία προκάλεσαν την τραγωδία με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, που εκτελούσε το μοιραίο δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Αθήνα και οδήγησε στον θάνατο 14 ανθρώπους, ρίχνει η αποκαλυπτική μαρτυρία του νεαρού στρατιώτη Αναστάσιου Κόλλια.

Ο 21 χρόνων στρατιώτης, ο οποίος νοσηλεύεται ελαφρώς τραυματισμένος στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο 424 της Θεσσαλονίκης, ήταν ένας από τους ελάχιστους επιβάτες που κατάφερε να απεγκλωβισθεί μόνος του από τα συντρίμμια του λεωφορείου, ενώ αμέσως μετά ειδοποίησε από το κινητό του για βοήθεια.

"Ξεκινήσαμε από Θεσσαλονίκη για Αθήνα με το δρομολόγιο των 11 και ύστερα από μισή ώρα κάνοντας προσπέραση ο οδηγός του λεωφορείου πάνω στη γέφυρα έχασε τον έλεγχο, χτύπησε στις μπάρες και φύγαμε μέσα. Πέσαμε από τη γέφυρα κάτω, από 15 μέτρα ύψος. Δόξα τω Θεώ είχα άγιο μαζί μου. Όποιος βιάζεται σκοντάφτει… Κι αυτό γιατί έγινε η προσπέραση πάνω στη γέφυρα, ενώ οι συνθήκες δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Όταν προσκρούσαμε στη γέφυρα και πέφταμε δεν μιλούσε κανείς. Όλα ήταν μουγγά μέσα… Εγώ καθόμουν στην πίσω πόρτα. Ήμουν ψύχραιμος και κατάφερα να βγω από ένα σπασμένο τζάμι. Βγήκαμε τέσσερα άτομα, ανάμεσά μας η κυρία που έχασε τα παιδιά της τελικά, κάποιο άλλο παλικάρι, επίσης φαντάρος, κι ένας κύριος τον οποίο βγάλαμε εμείς έξω. Τα παιδιά της γυναίκας ακούγονταν περίπου για ένα τέταρτο. Ακούγαμε το κλάμα τους. Όταν τους μιλούσε η μητέρα τους μόνο τότε ακούγονταν. Ήταν συγκλονιστικό… Δυστυχώς εμείς οι τέσσερις που ήμασταν έξω, ήμασταν χτυπημένοι και δεν μπορούσαμε να σώσουμε ζωές, το νερό ήταν περίπου στο ένα μέτρο και είχε βούρκο. Βουλιάζαμε μέσα…".