Κάνει ψόφο ή εμείς ψοφάμε;

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ

Ψόφος. Μιλάμε - ψόφος. Το ένα κύμα κακοκαιρίας καπάκι μετά το άλλο. Τι διάολο κύμα, είναι αυτό; Εγώ αλλιώς το ήξερα. Λέγαμε "το κύμα". Το κύμα - του κύματος - ω κύμα! Κάτι που έρχεται και φεύγει. Αυτό, μάτια μου, δεν είναι κύμα. Αυτό είναι δημόσιος υπάλληλος. Μόνιμος. Καρφωμένος στην καρέκλα. Δεν ξεκουνάει με τίποτα.

Ψόφος. Θα μου πεις, ρίξε κάτι επάνω σου. Μια κουβέντα είναι αυτή. Έτσι είπανε και στην κυρία από την Τήνο. "Ρίξε κάτι επάνω σου" και παραλίγο να ρίξει πάνω της το σπίτι της. Βούλιαξε αυτό τώρα. Χάθηκε. Άνοιξε η γη των Κυκλάδων και το κατάπιε.

Για να ανοίξω το γραμματοκιβώτιο, ντύθηκα ηρωικό τέκνο της Πίνδου. Τι χλαίνες, τι μπατανίες, τι πατατούκες, τι πώς τα λένε όλα αυτά τα αξεσουάρ. Και πάλι το κρυοπάγημα δεν το απέφυγα. Το δεξί μου πόδι δεν το νιώθω. Δεν το καταλαβαίνω. Ούτε αυτό με καταλαβαίνει. Μας χαρακτηρίζει μια έλλειψη επικοινωνίας. Μια συναισθηματική άβυσσος. Πρώτη φορά άνθρωπος θα πάρει συναινετικό με το δεξί του πόδι.

Ωραία περνάμε. Ή κύμα κακοκαιρίας ή κύμα καύσωνος. Έλεγα στον γιο μου για τις σεζόν τις ντεμί. Φθινόπωρο. Άνοιξη. Με κοίταζε σαν να είμαι μια τρελή. Άγνωστες έννοιες αυτές για ένα δεκάχρονο παιδί. Πρωτάκουστες. Αρχαίες. "Φθινόπωρο". "Άνοιξη". "Μνα". "Σάρισα". "Πάραλος". Αφού η δική μας γενιά κατέστρεψε τον πλανήτη, η δική τους τι να καταλάβει, η έρμη; Έτσι τα βρήκε - εκείνη θα τα αλλάξει;

Ψόφος. Κι όχι τίποτα άλλο - φοβάμαι μην κρυολογήσω. Έτσι όπως καταντήσαμε, ούτε να αρρωστήσουμε δεν έχουμε δικαίωμα. Παλιά έριχνε και μια γριπούλα ο εργαζόμενος. Έπεφτε και στο πρώτο τυχόν κρεβάτι με τις ασπιρινούλες του και τα χαμομηλάκια του. Χτυπούσε μια άδεια και δεν έσταζε η ουρά του γαϊδάρου. Τώρα, έτσι κι αρρωστήσεις, σε πιάνουν ενοχές. Όλοι σε κοιτάνε με μισό μάτι. Ότι το διαπράττεις το κακούργημα εσύ τώρα: κλέβεις, ληστεύεις, σκοτώνεις. Άσε που δεν το λένε πια "κρύωμα". Άσε που το λένε "ίωση". (Άσε που δεν έχει καταλάβει τον λόγο).

Ψόφος. Και τα δελτία ειδήσεων, μες στην καλά χαρά. Με το ύφος το θλιμμένο, το κατηφές, το πλερεζέ αλλά κατά βάθος, αγάπη μου, δεν μασκάρεται η ευδαιμονία. Η π…άνα θέλει να κρυφτεί, η χαρά δεν την αφήνει.

"Κύμα" σού λένε. "Κύμα κακοκαιρίας. Αποφεύγετε τις άσκοπες μετακινήσεις.

Μη βγαίνετε από τα σπίτια σας.

Μην πάτε σινεμά, θέατρο, βόλτα, ταβερνάκι. Μέσα να μείνετε.

Μέσα. Κλεισμένοι. Μαντρωμένοι.

Μέσα, να βλέπετε τηλεόραση, γιατί μας έπεσε κομμάτι η τηλεθέαση. Καλά που πλάκωσε το κύμα μπας και τη σηκώσουμε λίγο. Μέσα. Μη μιλάτε σε άνθρωπο. Μέσα, αγκαλιά με του κρετίνου το κουτί. Μέσα, παιδιά, μέσα. Εμείς για το καλό σας. Μέσα, μέσα, μέσα"

Κάνει ψόφο ή εμείς ψοφάμε;

Και με τον εξωτερικό, τον σωματικό ψόφο, κάτι πάει κι έρχεται. Κουτσά-στραβά ρημαδοαντιμετωπίζεται. Ο εσωτερικός είναι το πρόβλημα.

Με τον ψυχικό ψόφο πού πας, ρε Καραμήτρο;