Το τέλος του πάρτι

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΖΑΝΑΚΗΣ

Το καλοκαίρι του '99, ξεκίνησε στην Ελλάδα ένα πάρτι. Επεράσαμ' όμορφα με τον εκσυγχρονισμό, με το χρηματιστήριο, με το ευρώ. Μέσα στη ζάλη της γιορτής, ονειρευτήκαμε και δανειστήκαμε για να χρηματοδοτήσουμε τα όνειρά μας - σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα, διακοπές. Μόνο που ήλθε η ώρα του λογαριασμού. Το πάρτι τελείωσε…

Η αύξηση των επιτοκίων χορηγήσεων της Πίστεως είναι βεβαίως μία απλή υποσημείωση της Ιστορίας. Δεν έχει το λούσο του ευρώ. Δεν κουβαλάει τη μυθολογία κανενός εκσυγχρονισμού. Δεν προδιαθέτει για συγκινήσεις ανάλογες με εκείνες μιας ημέρας ανόδου της παλιάς, καλής Σοφοκλέους. Είναι αγνός καπιταλισμός - τα όνειρα κοστίζουν ακριβά. Κι όσο ονειρεύεσαι το εξοχικό σου, μπορεί να χάσεις το σπίτι σου…

… προσχήματα

Η αντίδραση της κυβέρνησης - ο κ. Γ. Φλωρίδης πήρε το πιο αθώο ύφος του για να δηλώσει ότι η αύξηση των επιτοκίων είναι «αδικαιολόγητη, αφού η Οικονομία πάει καλά» - δεν σώζει τα όνειρα, ούτε καν τα προσχήματα. Ζούμε το τέλος μιας εποχής - και η Τράπεζα ήλθε απλώς να αλλάξει τις τιμές στη βιτρίνα με τα όνειρα.

Η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το καταναλωτικό πρότυπο που υιοθέτησε τις ημέρες του πάρτι - αλλά τώρα τα πράγματα δυσκολεύουν. Τι κι αν πέφτουν στην Ευρώπη τα επιτόκια; Τι κι αν στην Ιαπωνία είναι γύρω στο μηδέν; Τι κι αν στην Αμερική είναι πολύ χαμηλά; Εδώ είναι Ελλάδα - μήπως τους ρωτήσαμε όλους αυτούς όταν αρχίσαμε να δανειζόμαστε;

… ονειροδάνεια

Εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, μετοχοδάνεια - οι Τράπεζες έβαζαν τη διαφήμιση κι εμείς μία υπογραφή και τα λεφτά στην τσέπη. Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα; Μην ανησυχείτε - θα περιμένουμε να βγάλουν και δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά. Ονειροδάνεια…

Κι αν γίνει κάνα πάρτι στη γειτονιά, βάλτε να παίξουν «Τώρα κλαις, γιατί κλαις, συ δεν ήσουν που γέλαγες χθες;».