«Με μέσον στο νοσοκομείο»

Παλιά μηχανήματα και ελάχιστο προσωπικό για τους καρκινοπαθείς

ΜΑΙΡΗ ΚΑΤΣΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΡΟΥΛΑ ΤΣΟΥΛΕΑ

«Λυπάμαι, αλλά δεν αναλαμβάνουμε τέτοια περιστατικά», ήταν η απάντηση από το ιδιωτικό νοσοκομείο. «Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει κρεβάτι για να γίνει εισαγωγή. Αν έχετε πολιτικό μέσο, χρησιμοποιήστε το», ήταν η απάντηση από το δημόσιο.

Λίστες αναμονής καρκινοπαθών. «Να δοθούν κίνητρα στους ιατρούς, στους νοσηλευτές, στους τεχνολόγους και στους διοικητικούς, έτσι ώστε τα εργαστήρια, τα χειρουργεία και οι κλινικές να εργάζονται πέραν του καθιερωμένου οκταώρου» επισημαίνουν οι γιατροί

Δηλαδή, για να μπει ο καρκινοπαθής στο ιδιωτικό νοσοκομείο πρέπει να είναι…«λίγο άρρωστος» και για να εισαχθεί στο δημόσιο να έχει μέσο; Όπως φαίνεται, αυτό ισχύει. Αυτό τουλάχιστον διαπίστωσε ο 34χρονος Κώστας Μάρκος, όταν αρρώστησε η μητέρα του από καρκίνο καλπάζουσας μορφής του παγκρέατος λίγο πριν από το Πάσχα του 2002. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, όλα είχαν τελειώσει. Στον μήνα αυτό, όμως, είχαν συμβεί… περίεργα πράγματα.

«Πήγαμε πρώτα στον ''Άγιο Σάββα''», λέει ο κ. Μάρκος. «Ο γιατρός έκρινε πως πρέπει να γίνει αμέσως εισαγωγή, γιατί η εξέλιξη ήταν ραγδαία και σύντομα θα ήταν αδύνατη η φροντίδα της μητέρας μου στο σπίτι, ακόμα και αν είχαμε αποκλειστική νοσοκόμα όλο το 24ωρο. Κρεβάτι, όμως, δεν υπήρχε. Έτσι, με κάθε ειλικρίνεια μάς είπε είτε να πάμε σε ιδιωτικό νοσοκομείο - αν δεν έχουμε οικονομικό πρόβλημα - είτε να χρησιμοποιήσουμε πολιτικό μέσο, για να γίνει γρήγορα η εισαγωγή στον ''Άγιο Σάββα''».

Ο κ. Μάρκος και η οικογένειά του κινήθηκαν και προς τις δύο πλευρές. Στο ιδιωτικό νοσοκομείο τούς είπαν ότι δεν αναλαμβάνουν τη μητέρα του. Ο παράγων «μέσον» αποδείχθηκε πιο αποτελεσματικός: χρειάστηκαν δύο υπουργοί, δύο γιατροί και δύο διοικητικοί υπάλληλοι του νοσοκομείου και η λίστα αναμονής παρακάμφθηκε.

Συνωστισμός ασθενών

«Εκεί βιώσαμε, όπως όλοι, την τραγική έλλειψη σε νοσηλευτικό προσωπικό, αφού για όλους τους θαλάμους της κλινικής εφημέρευε μια νοσηλεύτρια», λέει ο κ. Μάρκος. Είδε ακόμα τον συνωστισμό όλων των ασθενών, ανεξαρτήτως της νόσου και του σταδίου της, στους ίδιους χώρους. «Μια γυναίκα με καρκίνο σε αρχικό στάδιο έπρεπε να βρίσκεται στον ίδιο θάλαμο με μια άλλη που πέθαινε, με ό,τι αυτό σήμαινε για το ηθικό της πρώτης», θυμάται.

Στη διάρκεια των τριών εβδομάδων που ο κ. Μάρκος έζησε τον «Άγιο Σάββα», τα μάτια του είδαν πολλά. «Όταν περπάτησα στους διαδρόμους με τους ξεφτισμένους τοίχους και είδα τα παλιά μηχανήματα και το προσωπικό να τρέχει και να μη φτάνει, κατάλαβα πόσο φροντίζονται οι καρκινοπαθείς στη χώρα μας», λέει. «Και να σας πω το καλύτερο; Οι γιατροί συζητούσαν ότι κάποιοι στο υπουργείο σκέφτονται να βάλουν τον ''Άγιο Σάββα'' στη γενική εφημερία! Αναρωτιέμαι εάν αυτοί οι κάποιοι έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στο νοσοκομείο».

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ - ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ

Άσκοπες καθυστερήσεις μεγαλώνουν τις λίστες

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, καθηγητής κ. Ν. Δοντάς

Η βραδύτητα των υπηρεσιών Υγείας και τα δημοσιοϋπαλληλικά ωράρια των κρατικών νοσοκομείων ευθύνονται για τις λίστες αναμονής των καρκινοπαθών. Αυτό επισημαίνει ο πρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, καθηγητής κ. Νικόλαος Δοντάς και λέει: «Στα αντικαρκινικά και στα γενικά κρατικά νοσοκομεία αντιμετωπίζονται λιγότερες κατά μήνα περιπτώσεις από αυτές που θα μπορούσαν. Αυτό συμβαίνει γιατί, λόγω της βραδύτητας που παρατηρείται, και της μειωμένης απόδοσης των ειδικών εργαστηριακών και χειρουργικών μεθόδων (αξονική τομογραφία, μαστογραφία, ειδικές εξετάσεις, χειρουργείο), ο κάθε άρρωστος παραμένει ενδονοσοκομειακά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτός είναι και ο λόγος που λόγω της καλύτερης λειτουργίας των συμπληρωματικών παροχών των ιδιωτικών ιδρυμάτων, πολλοί άρρωστοι με καρκίνο αντιμετωπίζονται σε ιδιωτικά νοσοκομεία (υπολογίζεται το 50% και πλέον των ασθενών)».

Ο κ. Δοντάς προτείνει, για παράδειγμα, στο θέμα των μαστογραφιών ο έλεγχος των ασθενών να παρατείνεται συστηματικά έως τις 8 το βράδυ - και το ίδιο μπορεί να γίνει και για τις άλλες ειδικές εξετάσεις, όπως η αξονική τομογραφία και το υπερηχογράφημα. «Η θεραπευτική πάντως αντιμετώπιση, η χειρουργική κατά βάση (ως πρώτη αντιμετώπιση για τον καρκίνο), η ακτινοθεραπεία, η χημειοθεραπεία και η ορμονοθεραπεία βρίσκονται στην Ελλάδα σε ισάξια θέση συγκριτικά με τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες - και σε τεχνολογικά μέσα και σε ποσοστά επιτυχίας», διευκρινίζει ο κ. Δοντάς. «Γι' αυτό και σήμερα ελάχιστοι άρρωστοι με καρκίνο μετακινούνται προς το εξωτερικό, γεγονός που ήταν συνηθισμένο πριν από μια δεκαετία».

Σε αυτό συμφωνεί και ο αναπληρωτής καθηγητής στη Θεραπευτική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μελέτιος-Αθανάσιος Δημόπουλος: «Εκτός από τις πολύ ειδικές και ασυνήθεις περιπτώσεις, δεν νομίζω ότι η πρόγνωση ενός αρρώστου που πάσχει από καρκίνο στην Ελλάδα διαφέρει από αυτή ενός άλλου αρρώστου ανάλογου σταδίου, ο οποίος νοσηλεύεται στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη. Καλύτερος, όμως, συντονισμός μπορεί να επιτευχθεί με τη συχνότερη και πιο ουσιαστική λειτουργία του Ογκολογικού Συμβουλίου. Το συμβούλιο αυτό περιλαμβάνει ιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων και ''αναγκάζει'' το κάθε μέλος του να τοποθετηθεί υπεύθυνα και να ''εκτεθεί''».

Μέχρι και 6.000 ευρώ κοστίζει μια θεραπεία στα ιδιωτικά

Ακόμα και μοιραία για τους ασθενείς που χρειάζονται ακτινοθεραπεία μπορεί να αποβεί η πολύμηνη αναμονή στην «ουρά» των κρατικών ακτινοθεραπευτικών κέντρων, όπως αποκάλυψε ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ακτινοθεραπευτών Ογκολόγων κ. Π. Παντελάκος στο πρόσφατο Συνέδριο Κλινικής Ογκολογίας. Σε πολλά νοσοκομεία, όπως ανέφερε ο κ. Παντελάκος, η λίστα αναμονής για ακτινοθεραπεία υπερβαίνει τους 4-5 μήνες και γι' αυτό πολλοί ασθενείς αναγκάζονται να κάνουν τη θεραπεία τους σε ιδιωτικά κέντρα, καταβάλλοντας αμοιβές που ξεπερνούν τα 6.000 ευρώ ανά ακτινοθεραπευτικό κύκλο.

Αναγκαία τα Ογκολογικά Τμήματα

Ο υπεύθυνος της Ογκολογικής Μονάδας στο Νοσοκομείο «Σωτηρία» και επίκουρος καθηγητής Παθολογίας-Ογκολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Κωνσταντίνος Συρίγος τονίζει τη συγκέντρωση των ογκολογικών υπηρεσιών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη: «Οι υπηρεσίες υγείας για τους καρκινοπαθείς είναι συγκεντρωμένες στα μεγάλα αστικά κέντρα (κυρίως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και δευτερευόντως σε Ιωάννινα, Πάτρα και Ηράκλειο). Οι διαφορές είναι τεράστιες μεταξύ των μεγάλων αστικών κέντρων και της περιφέρειας. Μεγάλα γενικά νοσοκομεία δεν έχουν ανεπτυγμένες Ογκολογικές Κλινικές, αν και το μοντέλο των εξειδικευμένων ογκολογικών νοσοκομείων δεν είναι δημοφιλές στους ασθενείς. Η λύση των Ογκολογικών Τμημάτων σε γενικά νοσοκομεία αποτρέπει συν τοις άλλοις την ''γκετοποίηση'' και τον κοινωνικό στιγματισμό των ασθενών με νεοπλασία και των συγγενών τους. Η σημαντικότερη επίπτωση από την έλλειψη αυτή είναι μεγάλος αριθμός ασθενών να μην έχει πρόσβαση σε ογκολογικές υπηρεσίες ή οι υπηρεσίες αυτές να παρέχονται από γιατρούς άλλων ειδικοτήτων».