Έπρεπε να είναι μέσα στο δικαστήριο, έτσι ώστε να συμπληρωθεί η εικόνα του απόλυτου μπάχαλου

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ Όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω (η τηλεόραση) πρώτη

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ

Έξοχα. Μια χαρά εξελίσσεται η δίκη! Έτσι που να σκέφτεται κανείς, ότι το μόνο που λείπει είναι οι κάμερες, ίνα πληρωθεί το ρηθέν ότι "όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω (και εν προκειμένω η τηλεόραση) πρώτη". Τι την κρατάνε λοιπόν έξω; Μέσα έπρεπε να είναι, έτσι ώστε να συμπληρωθεί η εικόνα του απόλυτου μπάχαλου. Κατηγορούμενοι που σηκώνονται και φεύγουν από την αίθουσα όποτε τους καπνίσει. Συνήγοροι που βάζουν θέματα, όποτε, και όπως θέλουν, και μετά η μόνη τους έννοια είναι πότε θα βγουν έξω για να τα πουν στις κάμερες. Δημοσιογράφοι που πηγαινοέρχονται με την ψυχή στο στόμα για να μη χάσουν μια ατάκα του Γιωτόπουλου ή του Κουφοντίνα. Φωτογράφοι που ψάχνουν μια ευκαιρία να φωτογραφίσουν τους κατηγορούμενους πριν τους πάρει χαμπάρι η Κούρτοβικ και διαμαρτυρηθεί για τα δικαιώματα των κατηγορουμένων που παραβιάζονται. Και τι μας μάρανε; Οι κάμερες εκτός! Μέσα, λοιπόν, διότι όσα και να του λέει ο Μάκης ή ο Κακαουνάκης, ο άλλος θέλει εικόνα, θέλει συναίσθημα, θέλει να το ζήσει….

Τακτική;

Εκείνο που δεν φαίνεται να ξέρει τι θέλει είναι το δικαστήριο. Ο Θεός να μας βγάλει ψεύτες, αλλά δίνει μια εικόνα "συγγνώμη, κύριοι, θέλω αλλά δεν μπορώ". Πολλοί υποστηρίζουν ότι όλο αυτό είναι μια τακτική και τίποτε περισσότερο. Ότι πρόθεση του προέδρου, κυρίως, είναι λένε, να κάνει τους κατηγορουμένους να αισθανθούν οικεία, για να μπορέσει μετά να δικάσει μέσα σε συνθήκες ομαλότητας και όχι αντιπαλότητας και εκνευρισμού. Μακάρι. Αλλά μερικούς έχουν αρχίσει να τους ζώνουν τα φίδια με διάφορα που έχουν γίνει ώς τώρα. Κι ανησυχούν πολύ για την εξέλιξη της δίκης. Ακόμη και για το αν μπορέσει να ολοκληρωθεί σύντομα. Διότι αν ξεπεράσει το εξάμηνο, που έχει θέσει θεωρητικά η κυβέρνηση ως χρόνο περαίωσης της διαδικασίας, γύρευε τι θα προκύψει…

Τον συκοφάντησαν, λέει

Για τους κατηγορουμένους, δεν έχεις να πεις πολλά. Κατηγορούμενοι είναι ό,τι θέλουν λένε, κι ό,τι τους συμφέρει υποστηρίζουν. Αλλά, μπορείς να αφήσεις ασχολίαστη τη στάση αυτού του κοινωνικού αγωνιστή Γιωτόπουλου; Του "εμένα δεν μ' αγάπησε κανείς, κι όλη η κοινωνία έχει συνωμοτήσει εναντίον μου"; Ο άνθρωπος ακόμη και τώρα, που είναι στο εδώλιο, δεν έχει το θάρρος να δηλώσει "ναι, παιδιά, ήμουν κι εγώ εκεί. Μπορεί όχι αρχηγός, μπορεί όχι καθοδηγητής, αλλά ναι, πήρα μέρος σ' όλο αυτό". Τον συκοφάντησαν, λέει. Μπα; Έτσι, ε; Το να μετέχεις στη 17 Νοέμβρη, είναι συκοφαντία; Κι εμείς που νομίζαμε ότι είναι τίτλος τιμής. Λάθος διαβάζαμε στις προκηρύξεις; Μικροί, μοιραίοι, άνθρωποι, που ένιωθαν μεγάλοι, μόνο με το πιστόλι και τη ρουκέτα…

Η ζωή είναι αλλού

Ευτυχώς η ζωή δεν είναι η δίκη της 17Ν, κι αν όλα εξελιχθούν, όπως δείχνουν τώρα, σε λίγο, πολύ λίγο, σε δυο-τρεις εβδομάδες δηλαδή, ουδείς θα ασχολείται μαζί της (και μαζί τους). Η ζωή είναι αλλού. Και είναι το κάθε μέρα, αυτό το δύσκολο κάθε μέρα του καθενός, που παλεύει να τα φέρει βόλτα. Στη δουλειά, στον δρόμο, στο σπίτι. Αν ας πούμε του άλλου, του άνοιξε το κλεφτρόνι το αυτοκίνητο ή της γυναίκας του της άρπαξε την τσάντα ο τσαντάκιας στον δρόμο, θα καθήσει να χειροκροτάει μπροστά στην οθόνη τη μεγάλη επιτυχία της Αστυνομίας που εξάρθρωσε τη 17 Νοέμβρη; Το πρόβλημά του θα σκεφτεί. Και το πώς θα αναπληρώσει αυτά που έχασε. Κανονικά, ούτε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης μπορεί πλέον να επιχαίρει. Εντάξει, είχε την επιτυχία της καριέρας του με τη 17Ν, αλλά το ότι η Αθήνα είναι η τρίτη στη σειρά πιο επικίνδυνη πόλη στην Ευρώπη, του λέει τίποτε ως γεγονός; Κι αν του λέει, σκέφτεται να κάνει κάτι;

Εξαφανισμένος

Κι ο Σημίτης… Κάτι πρέπει να κάνει κι αυτός από την πλευρά του. Εξαφανισμένος είναι. Την τελευταία φορά που τον είδαμε να ασχολείται με κάτι "εσωτερικό" ήταν όταν εγκαινίασε το νοσοκομείο στην Αλεξανδρούπολη. Εντάξει να το καταλάβουμε ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, βρισκόμαστε πολύ κοντά στη λύση του Κυπριακού. Να λυθεί, να ησυχάσουμε. Ή να μη λυθεί, και να ησυχάσουμε και πάλι επιστρέφοντας στα παλιά. Αλλά να γίνει κάτι. Διότι έτσι όπως έχει απορροφηθεί από τα της εξωτερικής πολιτικής, οι πολίτες περιμένουν να δουν πότε θα έρθει και η… σειρά τους! Ψέματα είναι ότι αν δεν κινητοποιήσει τους υπουργούς ο Σημίτης, για να ασχοληθούν με θέματα της λεγόμενης καθημερινότητας, εκείνοι θα χαθούν πάλι στη διαχείριση (τι όρος!) θεμάτων μείζονος πολιτικής; Σου λέει, γιατί ο Σημίτης κι όχι κι εμείς; Που έχουμε κι ωραίες ιδέες…

ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Οι "μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις" των 70 ή 100 ατόμων

Δεν ξέρουμε πόσοι βρέθηκαν Τρίτη μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά όσοι κι αν ήταν δεν μπορεί, θα βλαστήμησαν την ώρα και τη στιγμή, που κι αυτοί κάποτε, με κάποια αφορμή και αιτία, πήραν κάτι κολλητούς, και "διά μέσου των κεντρικών οδών της πρωτεύουσας", διαδήλωσαν εναντίον… κάποιου, που δεν έχει σημασία. Υπάρχει η βασική αρχή του "όλα εδώ πληρώνονται". Υπάρχει επίσης και η κοινή άποψη ότι κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουν αυτές οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των 70 ή 100 ανθρώπων. Διότι φανταζόμαστε, ότι καθόλου δεν θα είχαν περισταλεί τα δημοκρατικά δικαιώματα των 100 συνταξιούχων αεροπορικών εταιρειών, που έκλεισαν τη Σταδίου την Τρίτη, αν είχαν μετακινηθεί στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Αντιθέτως, θα είχαν διασωθεί τα δικαιώματα όσων θέλησαν να πάνε στη δουλειά τους εγκαίρως, μερικές δεκάδες χιλιάδες εργατώρες, και βεβαίως τα νεύρα όσων υπέστησαν αυτή την τρομερή ταλαιπωρία. Αλλά οι συγκεκριμένοι συνταξιούχοι φταίνε; Το ΠΑΣΟΚ έδειξε τον δρόμο, και τώρα δεν έχει το θάρρος ούτε μέτρα να πάρει…