Εφημερίδα "Τα Νέα"
Σανίδα σωτηρίας;
Σε μια εποχή όπου η δυτική pop επιδίδεται στην ανακύκλωση ενός φθαρμένου υλικού, ακόμα και μέσω της νεκρανάστασης των μύθων του παρελθόντος, οι μουσικοί της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής λειτούργησαν πολλές φορές ως σανίδα σωτηρίας για τη δισκογραφική βιομηχανία.
Έχουν περάσει κάπου είκοσι χρόνια από τότε που ο Paul Simon και ο Peter Gabriel άρχισαν να ηχογραφούν με παγκοσμίως άγνωστους, τότε, καλλιτέχνες, όπως το νοτιοαφρικανικό φωνητικό γκρουπ Ladysmith Black Mambazo και ο Πακιστανός τραγουδιστής Nusrat Fateh Aki Khan αντίστοιχα, και μόλις οκτώ χρόνια από τότε που για πρώτη φορά ένας Αφρικανός, ο Σενεγαλέζος σήμερα super star Youssou Ν' Dour, με το πιο "δυτικοπρεπές" και αδιάφορο τραγούδι της καριέρας του, το "Seven seconds", σκαρφάλωσε στη δεύτερη θέση των pop charts.
Η δισκογραφική βιομηχανία ωθεί τους "τριτοκοσμικούς" καλλιτέχνες να παράγουν μουσική όσο γίνεται πιο κοντά στα αισθητικά πρότυπα της δυτικής pop κουλτούρας, και επενδύει σε ό,τι πιο ανώδυνο κομίζουν ως "οι Άλλοι", απογυμνώνοντας τη μουσική τους από τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να ξενίσουν το αυτί του εφησυχασμένου καταναλωτή.
Ο όρος World Music στεγάζει ένα τεράστιο μουσικό φάσμα που εκτείνεται από τις παραδοσιακές μουσικές του πλανήτη και τα πολύ ενδιαφέροντα υβρίδια που προκύπτουν από τη συνάντηση των πολιτισμών, μέχρι τα πιο αδιάφορα μουσικά συνονθυλεύματα που κατασκευάζονται για να κολακέψουν έναν ετοιματζήδικο κοσμοπολιτισμό. Όλα δείχνουν πώς μέσα απ' αυτό το φάσμα προκύπτει τόσο το σύγχρονο pop mainstream όσο και ο αντίποδάς του. Το πού στρέφουμε το βλέμμα μας εξαρτάται, πάντα, από τα κριτήρια που επιστρατεύουμε για να αξιολογήσουμε τον ήχο που μας περιβάλλει.
