Ο Σταύρος Παναγιωτάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1963, όμως έχει "πολιτογραφηθεί" Θεσσαλονικιός, αφού από μικρή ηλικία ζει στη Νύμφη του Θερμαϊκού.

Το 1984 ξεκίνησε τις σπουδές ζωγραφικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου, ενώ ταυτόχρονα παρακολούθησε τα εργαστήρια λιθογραφίας και τσιγκογραφίας. Είχε δασκάλους τους Τζέραρντ Μπέργκμαν, στο εργαστήρι του οποίου παρακολούθησε τις σπουδές χαρακτικής και Σινκίσι Τανζίρι "με τον οποίο περισσότερο συζητούσαμε και είχε μια πολύ καλή άποψη γι' αυτά που έβλεπε από μένα, βοηθώντας με έτσι στην εξέλιξη της δουλειάς μου". Στην καλλιτεχνική του διαδρομή ο πρώτος σταθμός υπήρξε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση με έργα του Αμερικανοολλανδού Βίλχελμ Ντεκούνιν: "Η ευρηματικότητα και το εύρος των έργων που είχε φτιάξει ήταν σημαντικό για μένα".

Πώς αντιλαμβάνεσαι τη λειτουργία της τέχνης;

"Η τέχνη είναι επικοινωνία αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει ταμπού ότι έχουμε επικοινωνία άρα έχουμε τέχνη. Το ζητούμενο είναι να αρχίσει να προκαλεί ορισμένα πράγματα. Σκοπός της είναι η πρόκληση".

Κι ο καλλιτέχνης πώς φτάνει στη δημιουργία του έργου του;

"Υπάρχουν τόσα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας κι εμείς είμαστε ένα μόριο μέσα σ' αυτό το γίγνεσθαι. Ο καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται, λειτουργεί, εντρυφεί σ' αυτό που συμβαίνει και δημιουργεί, βγάζοντας πλέον τη δική του εντύπωση για τα πράγματα".

Έχει στο ενεργητικό του έξι ατομικές εκθέσεις στις αίθουσες τέχνης της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης κι έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από είκοσι ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, στο Βερολίνο, στη Βόννη, στην Ιαπωνία και στη Γαλλία.