Ανισότητες στις αποδοχές διαφόρων κλάδων

Το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού λαού εμπαίζεται από το κράτος, που πανίσχυρο επιβάλλει τη θέλησή του, προστατεύοντας τους ανθρώπους του. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται είναι, κατά κανόνα, σκοτεινές, ενώ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ουδέποτε προέβησαν σε συγκρίσεις, με συνέπεια το μέγιστο ποσοστό του ελληνικού λαού, αν και λαμβάνει μισθούς και συντάξεις πείνας, καταβάλλει από το υστέρημά του σημαντικά ποσά, για να πληρώνονται οι υπάλληλοι κυρίως των κρατικών επιχειρήσεων. Φαινόμενο που έχει τις ρίζες του στο απώτερο παρελθόν και κανείς δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να περιορίσει.

Τα όσα προαναφέρθηκαν επιβεβαιώνονται από έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, του γνωστού Ο. Ο. Σ. Α. , στην οποία περιλαμβάνονται στοιχεία που προκαλούν αγανάκτηση. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και τις κρατικές επιχειρήσεις λαμβάνουν πολύ μεγαλύτερες αποδοχές από εκείνες που παρέχονται στους απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα.

Συγκεκριμένα, ο μέσος όρος των αποδοχών των εργαζομένων στην εταιρία Ελληνικών Πετρελαίων ανέρχεται σε 991. 000 δραχμές, στην "Ολυμπιακή Αεροπορία" σε 870. 000 δρχ. , στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών σε 662. 000 δρχ. , στην ΕΥΔΑΠ σε 587. 000 δρχ. , στον ΟΤΕ σε 576. 000 δρχ. , στη ΔΕΗ σε 520. 000 δρχ. , στα ΕΛΤΑ σε 508. 000 δρχ., και στον ΟΣΕ σε 506. 000 δρχ. Ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών των υπηρετούντων στις υπηρεσίες των υπουργείων ανέρχεται σε 486. 000 δρχ. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, που αντιπροσωπεύουν το 68,5% του ενεργού πληθυσμού, έχουν μέσο όρο αποδοχών 309. 000 δρχ. Η διαφορά μεταξύ αποδοχών που προσφέρει ο ιδιωτικός τομέας και οι κρατικές επιχειρήσεις που προαναφέρθηκαν αρχίζει από 164,4% και φθάνει στο 320,9%

Πρόκειται για μια ανισότητα, που αν δεν γελοιοποιεί τουλάχιστον πρέπει να φέρνει σε δύσκολη θέση αυτούς που χαράσσουν την οικονομική πολιτική και ειδικότερα αυτούς που προγραμματίζουν την εισοδηματική πολιτική. Όπως είναι γνωστό, η σύνταξη αποτελεί συνάρτηση του ασφαλίστρου και του χρόνου απασχόλησης. Με βάση τα δυο αυτά στοιχεία, οι συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα έχουν μηνιαίο εισόδημα, που κυμαίνεται μεταξύ 100. 000 ως 200. 000 δραχμών. Για τους ανθρώπους αυτούς έρχεται ο αρμόδιος υπουργός και αποφασίζει τη χορήγηση αύξησης 2% και 4%. Δεν πρόκειται για κοροϊδία;

Από την άλλη πλευρά τίθεται το ερώτημα: Ποιες κυβερνήσεις και γιατί ενέκριναν τις αυξήσεις αποδοχών, για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και τις κρατικές επιχειρήσεις; Και τι περισσότερο προσφέρουν οι άνθρωποι αυτοί σε σύγκριση με τους μοχθούντες για να συγκρατήσουν τον ιδιωτικό τομέα που παραπαίει; Υπάρχει και ένα άλλο ερώτημα: Οι υπάλληλοι του δημοσίου και των κρατικών επιχειρήσεων έχουν τις ίδιες επιβαρύνσεις με εκείνες που έχουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα; Μέχρι πρότινος κρατικοί οργανισμοί επιδοτούσαν και τα ασφαλιστικά ταμεία του προσωπικού τους. Επίσης, σε άλλους οργανισμούς οι υπάλληλοι έχουν προσφορές σε είδος, όπως δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, παροχή ορισμένου αριθμού τηλεφωνημάτων, ελεύθερη κυκλοφορία με αστικά λεωφορεία και δωρεάν παροχή αεροπορικών εισιτηρίων, που αν προστεθεί η αξία τους στις αποδοχές προκύπτει αξιόλογη αύξηση.

Εξάλλου, οι αποδοχές αυτών των ευνοουμένων Ελλήνων, αν συγκριθούν με το μέσο εισόδημα των αγροτών, θα παρουσιάσουν τέτοιο άνοιγμα, που θα προκαλέσει κατάπληξη. Σε μερικούς ευαίσθητους μπορεί να προκαλέσει και τρόμο, γιατί δείχνει όλο το μέγεθος της απληστίας των ανθρώπων της Αθήνας, στους οποίους περιλαμβάνονται βεβαίως και οι κυβερνώντες, έστω κι αν προέρχονται από άλλες περιοχές. Εκεί λειτουργεί νυχθημερόν το χαλκείο, όπου συντάσσονται νομοσχέδια, διατάγματα και αποφάσεις, υπογράφονται συμβάσεις και γίνεται κατανομή του εθνικού πλούτου, κατά τρόπο απαράδεκτο.

Οι άρχοντες του χρήματος περιβάλλονται από τις αυλές τους, οι οποίες μεταφέρουν εντολές, παρέχουν οδηγίες, διακανονίζουν υποθέσεις, ρυθμίζουν θέματα που σχετίζονται με το δημόσιο και τις κρατικές επιχειρήσεις. Το ίδιο συμβαίνει με τους πολιτικούς και τους ανθρώπους τους. Πρόκειται για ένα σκληρό σύμπλεγμα, που πιέζει ασφυκτικά το Κέντρο και εξαφανίζει από το προσκήνιο κάθε ρομαντικό και ιδεολόγο που θα τολμήσει να υψώσει τη φωνή του και να προβεί σε διεκδικήσεις, με γνώμονα το γενικό συμφέρον. Επόμενο, λοιπόν, είναι ο απλός εργάτης και ο φοβισμένος υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα να ζουν μέσα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα που τους εξουθενώνει.