Η Θεσσαλονίκη είναι ζωντανή

Παρακολουθούσα από την τηλεόραση τον ημιτελικό του φάιναλ φορ του Τσάμπιονς λιγκ στο βόλεϊ και δεν κρύβω ότι συγκινήθηκα. Συγκινήθηκα από τους χιλιάδες φίλους του Ηρακλή, που ταξίδεψαν στην ιταλική πρωτεύουσα και έδωσαν παράδειγμα με την συμπεριφορά τους. Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από τον τελικό και δεν γνωρίζω αν ο Ηρακλής κατάφερε να σηκώσει το τρόπαιο. Δεν αμφισβητεί κανείς, όμως, ότι εκπροσώπησε επάξια τον ελληνικό αθλητισμό και τη Θεσσαλονίκη.

ΕΠΑΞΙΑ την εκπροσωπεί και ο Άρης στο μπάσκετ, που την Τρίτη θα διεκδικήσει την πρόκριση στο τελικό του ULEB cup. Διεκδικεί, ουσιαστικά, το τέταρτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο, κάτι που καμία ελληνική ομάδα δεν έχει πετύχει ποτέ. Ο κόσμος του Άρη, με την μπασκετική παιδεία που τον διακρίνει, γεμίζει το Αλεξάνδρειο.

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ περιπτώσεις υπάρχει μία κοινή συνισταμένη και αυτή είναι το όραμα. Και οι δύο ομάδες διαφημίζουν εδώ και χρόνια τη Θεσσαλονίκη στην Ευρώπη. Οι επιτυχίες φέρνουν τον κόσμο στο γήπεδο. Γενικότερα, στην πόλη καλλιεργείται ένα κλίμα ευφορίας, όπως παλιά, που η πόλη πρωταγωνιστούσε σε όλα τα σπορ. Άλλο κοινό σημείο, των δύο ομάδων, είναι ότι δεν διαθέτουν τον μεγάλο επενδυτή, τον επιχειρηματία που θα καλύπτει όλα τα έξοδα. Αντίθετα, με σωστή διαχείριση των εσόδων, το μπάσκετ του Άρη και το βόλεϊ του Ηρακλή επιβιώνουν και προχωρούν.

ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, εδώ και χρόνια, το όραμα χάνεται στην πορεία των ομάδων μας στις εγχώριες διοργανώσεις, ο κόσμος απογοητεύεται και τα γήπεδα αντί να γεμίζουν αδειάζουν. Οι προαναφερόμενες επιτυχίες δείχνουν πως υπάρχει πεδίο δόξας για τις ομάδες της Θεσσαλονίκης. Αρκεί, όμως, να δημιουργηθούν και στο ποδόσφαιρο προϋποθέσεις ανάλογες με εκείνες που ισχύουν στο μπάσκετ του Άρη και στο βόλεϊ του Ηρακλή.