Όταν η βία προσβάλλει πολιτισμό και κοινωνία

Βρέθηκα πρόσφατα σε ένα αθλητικό συνέδριο, εκτός Ελλάδος με θέμα τη βία στα γήπεδα. Έπρεπε να τοποθετηθώ σ' αυτό το διεθνές αθλητικό βήμα για το συγκεκριμένο μείζον πρόβλημα, αλλά συγχρόνως να κρατώ και τα προσχήματα σχετικά με την ελληνική πραγματικότητα.

Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ είτε με την ερασιτεχνική, είτε με την επαγγελματική, είτε με τη μαζική, είτε με την ατομική του διάσταση καλύπτει το σύνολο της κοινωνίας παγκοσμίως. Αν κάποιος δεν αθλείται, τότε θα είναι θεατής. Αν δεν ανήκει σε καμία από τις δύο κατηγορίες υπάρχει περίπτωση να ασχολείται επαγγελματικώς με κάποιο από τα παρακλάδια του αθλητισμού. Και αν δεν ανήκει πουθενά από τα προαναφερθέντα, τότε περιλαμβάνεται στο 1% των ανθρώπων του πλανήτη, που απλώς ονειρεύονται τις επιτυχίες και τις διακρίσεις των αθλητών.

ΓΙΑΤΙ αυτές οι αυτονόητες υπερβολές; Μα για να καταδειχτεί ότι η βία μέσα και έξω από τα γήπεδα, δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο της αθλητικής κοινότητας, αλλά ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας. ΜΕΣΑ από αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε το ζήτημα της βίας και όχι ως απομονωμένα περιστατικά χρήζοντα κατακραυγής. Για του λόγου το αληθές παρακολουθώ στατιστικώς τα συμβάντα μέσα από τις συνεδριάσεις της Διαρκούς Επιτροπής Αντιμετώπισης Βίας.

ΑΠΟ ΑΚΡΗ σε άκρη, σε όλη την επικράτεια, δεν υπήρξε αγωνιστική σε όλα τα αθλήματα που να μην υπήρξαν βιαιοπραγίες, ρίψεις αντικειμένων ή υβριστικά συνθήματα. Έτσι, η με οποιονδήποτε τρόπο έκφραση βίας, αποτελεί πλέον μια μόνιμη εθνική συμπεριφορά στο γήπεδο. Η αντικοινωνική αυτή δράση πλήττει όλες τις ηλικίες χωρίς διακρίσεις. Ως ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα, λοιπόν πρέπει να αντιμετωπιστεί η βία. Από όλους, όχι μόνο από την Πολιτεία.