Οι γιατροί νοσοκομείων και τα δίκαια αιτήματά τους

Ο απλός Έλληνας πολίτης δεν γνωρίζει πλέον ούτε πού βρίσκεται, ούτε πού πηγαίνει. Ο πατέρας βλέπει το παιδί του να μένει χωρίς απασχόληση, ύστερα από πολυετείς σπουδές, αλλά ελπίζει πως κάποτε, και μάλιστα σύντομα, θα ανοίξει η αγορά εργασίας. Η ένταξη στη Νομισματική και Οικονομική Ένωση προκαλεί ελπίδες, γιατί ο ελληνικός λαός δεν έχει ενημερωθεί λεπτομερώς τι θα συμβεί στη συνέχεια. Άλλος πατέρας βλέπει το παιδί του να αντιμετωπίζει ένα σύστημα εκπαίδευσης, που δεν οδηγεί πουθενά. Διατηρεί, όμως, τις ελπίδες του. "Ό,τι θα γίνουν τα παιδιά όλου του κόσμου, θα γίνει και το δικό μου". Παρηγοριά. Αλλά έχει τη λογική της.

Εκεί που δεν χωρεί καμία δικαιολογία, είναι το γεγονός ότι πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους, γιατί δεν υπάρχουν νοσηλευτήρια, όπου θα προσφέρονταν οι πρώτες βοήθειες και θα γινόταν έγκαιρη διάγνωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο θάνατος από μηνιγγίτιδα της νεαρής μητέρας πέντε παιδιών, που συνέβη στη Λάρισα. Για κακή της τύχη, όταν διαπιστώθηκε η πάθηση και κατέστη επιβεβλημένη η διακομιδή της σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, υπέστη βλάβη το ασθενοφόρο. Πρόσθετο πρόβλημα και αυτό. Τα περισσότερα ασθενοφόρα του ΕΣΥ βρίσκονται σε κακή κατάσταση.

Υπάρχουν επίσημες καταγγελίες, σύμφωνα με τις οποίες τα δημόσια νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης παρουσιάζουν εικόνα εγκατάλειψης, αφού το μόνο έργο που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια είναι ο ελαιοχρωματισμός των εξωτερικών τοίχων των νοσοκομείων "Άγιος Δημήτριος" και "Γεώργιος Γεννηματάς". Παράλληλα, οι ελλείψεις είναι τεράστιες. Σε νοσοκομείο της Αθήνας, τα γάντια των χειρουργών τρυπούν, γιατί είναι τα πιο φθηνά της αγοράς, ενώ σε κάποιο χειρουργείο ένα από τα ψαλίδια αντί να κόβει "μασάει" τη σάρκα. Οι λαβές, στις οποίες τοποθετούνται οι λεπίδες, είναι τόσο παλιές, ώστε δεν είναι δυνατό να μείνουν οι λεπίδες σταθερές. Ένας χειρουργός νοσοκομείου, "για να κοιμάται ήσυχος", όπως δήλωσε, αγόρασε με δικά του χρήματα χειρουργικά εργαλεία και διάφορα υλικά, συνολικής αξίας 900. 000 δραχμών.

Θα θυμούνται όλοι με τι τυμπανοκρουσίες εξαγγέλθηκε η σύσταση και λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες της τότε κυβέρνησης, η χώρα μας θα αποκτούσε σύστημα υγείας εφάμιλλο των ανεπτυγμένων χωρών. Δεν θα παρίστατο πλέον ανάγκη, να μεταβαίνουν οι ασθενείς για θεραπεία στο εξωτερικό. Φαίνεται, όμως, πως οι φωστήρες που προέβησαν στην καθιέρωση του συστήματος αυτού, λησμόνησαν ότι υγεία σημαίνει πρωτίστως γιατρός και νοσηλευτήριο. Αυτούς τους δύο παράγοντες, για έναν περίεργο λόγο, δεν τους έλαβαν καθόλου υπόψη τους. Άφησαν το γιατρό να αμείβεται με ψιχία και να παλεύει ολομόναχος σε απαράδεκτους χώρους, που θεωρούνται ιατρεία, για να σώσει ζωές, ενώ τα νοσηλευτήρια καταρρέουν. Τα ράντσα στους διαδρόμους παραμένουν και οι οικείοι των ασθενών περιφέρονται με την απόγνωση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

Μένει κανείς με την εντύπωση ότι οι αρμόδιοι του υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας, όχι μόνο αδιαφορούν για την τύχη των νοσοκομειακών γιατρών, αλλά κάνουν ό,τι μπορούν για να εντείνουν την απογοήτευσή τους. Και είναι γνωστό ότι πρόκειται για επιστήμονες, που αφιέρωσαν τα καλύτερα χρόνια τους στη μελέτη, για τη διάσωση των συνανθρώπων τους. Διέθεσαν επίσης σημαντικά χρηματικά ποσά, για να μετεκπαιδευθούν και να επιμορφωθούν και απεριόριστο χρόνο για να αποκτήσουν όσο γίνεται περισσότερη γνώση. Είναι εκείνοι προς τους οποίους ο άνθρωπος στρέφει το βλέμμα του γεμάτος ελπίδα. Είναι εκείνοι που πολλές φορές δεν έχουν ωράριο εργασίας και αγκαλιάζουν τον ασθενή με το ενδιαφέρον τους. Δεν μπορεί, όμως, να είναι και φιλάνθρωποι. Ζουν σε μια κοινωνία άγρια και ανταγωνιστική, που επιβάλλει στους ίδιους και τις οικογένειές τους να κάνουν μια ζωή τουλάχιστον ανθρώπινη, σύμφωνα με τις συνθήκες που επικρατούν. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος, για τον οποίο πρέπει να αμείβονται ικανοποιητικά.

Υπάρχει και μια ουσιώδης λεπτομέρεια. Όσα προαναφέρθηκαν είναι γνωστά στον περισσότερο κόσμο και πολύ γνωστά στα διοικητικά συμβούλια όλων των δημόσιων νοσοκομείων της χώρας. Οι πρόεδροι και τα μέλη των συμβουλίων αυτών, αφού γνωρίζουν την πραγματικότητα, τι κάνουν; Γιατί δεν αποφασίζουν όλοι μαζί, σε ολόκληρη τη χώρα, να χτυπήσουν τη γροθιά τους στα γραφεία των αρμοδίων και να προτείνουν άμεσες λύσεις; Τι έχουν να χάσουν; Καιρός είναι να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν να επιτελέσουν ένα σοβαρό έργο, που συνδέεται άμεσα με την υγεία του πολίτη.