Σχεδόν… εντυπωσιακή ήταν η τελετή έναρξης των Μεσογειακών Αγώνων του 1991 που έγιναν στην Αθήνα.

ΟΙ "ΜΙΚΡΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ" ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ… ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΥΣ

Δεν δίνουν όραμα

του ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΡΑΟΓΛΑΝΙΔΗ

Προϊστορία. Κάποτε, πριν από αρκετά χρόνια οι Μεσογειακοί Αγώνες αποτελούσαν την αθλητική "γέφυρα" ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Στη σύγχρονη εποχή πολλά έχουν αλλάξει… Αυτό δεν πτόησε τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο που έσπευσε να προαναγγείλει την υποψηφιότητα της πόλης μας, για την ανάληψη των Μεσογειακών Αγώνων του 2013.

Η διοργάνωση που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε ως στόχο τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των χωρών της Νότιας Ευρώπης και εκείνων της Βόρειας Αφρικής, οι οποίες εν πολλοίς είχαν αποτελέσει γαλλικές ή ιταλικές κτήσεις. Από το 1951 και το πρώτο εγχείρημα, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, οι αγώνες των χωρών της Μεσογείου καθιερώθηκαν να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια και εξελίχθηκαν σε επιτυχημένο θεσμό, καλύπτοντας ικανοποιητικά τις ανάγκες της εποχής.

Σήμερα, όμως, οι Μεσογειακοί Αγώνες είναι η διοργάνωση της παρηγοριάς. Ένας θεσμός, που υπάρχει απλώς για να κάνει τους μικρομεσαίους να αισθανθούν πιο σημαντικοί από ό,τι στην πραγματικότητα είναι. Γι' αυτό, ως αθλητικό γεγονός απευθύνεται μόνο σε πόλεις με περιορισμένη δυναμική και φιλοδοξίες, σαν την ισπανική Αλμερία, που ήταν "οικοδέσποινα" πέρσι, ή την ιταλική Πεσκάρα, η οποία έχει αναλάβει τη διοργάνωση του 2009. Πόλεις, που αδυνατούν να ονειρευτούν οτιδήποτε μεγαλύτερο και δεν μπορούν καν να χαρακτηριστούν "περιφερειακές δυνάμεις" στη χώρα τους. Υπάρχουν βέβαια και οι υπανάπτυκτες αραβικές χώρες τύπου Τυνησίας, οι οποίες ανακάλυψαν εσχάτως τη δημοκρατία και νομίζουν ότι… θα καταπλήξουν τα πλήθη μέσω των Μεσογειακών, αντιμετωπίζοντας το θεσμό ως το μοναδικό τρόπο για να αποκτήσουν διεθνή προβολή. Εκεί, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα…

Και ξαφνικά, η Θεσσαλονίκη προβάλλει ως πιθανή διεκδικήτρια των Αγώνων του 2013, μάλλον ως αποτέλεσμα μιας παρόρμησης, παρά ως πραγματική επιθυμία που προϋπήρχε και παρουσιάζεται σήμερα με οργανωμένο τρόπο. Θα αποδειχθεί ζημιογόνα η περιπέτεια αυτή, που ξεκινά τόσο επιφανειακά; Ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει ότι η πιθανή ανάληψη της διοργάνωσης δεν θα ωφελήσει την πόλη και τους κατοίκους της, αφού κάτι τέτοιο θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Εντούτοις, η παρουσίαση του εγχειρήματος σαν να επρόκειτο για κάποια "μεγαλόπνοη ιδέα", ισοδυναμεί με θρίαμβο της μιζέριας. Από όποια οπτική γωνία κι αν το δει κανείς, η Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να μπει στην ίδια μοίρα με τουριστικά θέρετρα σαν την Αλμερία των 180.000 κατοίκων, ούτε μπορεί να αποκτήσει όραμα μέσα από το "ξαναζεσταμένο φαγητό" της Αθήνας του 1991. Αν οι φορείς εξουσίας -τοπικοί και μη- πιστεύουν ότι η Θεσσαλονίκη είναι όντως μικρομεσαία, είναι καιρός να το ομολογήσουν ανοιχτά.