Εφημερίδα "Μακεδονία"
Ψυχραιμία παιδιά
Οι τελευταίες έρευνες (π.χ. Metron Forum του Μαρτίου) δείχνουν πως στο μεσοδιάστημα της κυβερνητικής θητείας σημειώνεται απόλυτη ισορροπία στην πρόθεση ψήφου μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός αυτό αντιμετωπίστηκε με την αρμόζουσα, στο νεοελληνικό μας πνεύμα, έλλειψη προσπάθειας για βαθύτερη ανάλυση.
Ορισμένα χρήσιμα στοιχεία για έναν εποικοδομητικό προβληματισμό των μεν και των δε θα μπορούσαν να είναι τα ακόλουθα:
Η τάση βελτίωσης του ΠΑΣΟΚ είναι ισχυρότερη από αυτή της ΝΔ, αλλά το κυβερνών κόμμα προηγείται σε σημαντικούς ποιοτικούς δείκτες (βαθμός ικανοποίησης, εμπιστοσύνη, παράσταση νίκης κ.ά.). Πρέπει βέβαια να σημειωθεί πως οι ποσοστιαίες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων βαίνουν διαρκώς μειούμενες.
Τα μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα αναζητούν μία μεταρρυθμιστική στρατηγική και συνεχίζουν, έστω και λιγότερο πρόθυμα, να παρέχουν πολιτική υποστήριξη προς την κυβέρνηση, ενώ την ίδια ώρα τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα δοκιμάζονται, δεν αναγνωρίζουν το μέλλον τους μέσα στην προβαλλόμενη μεταρρυθμιστική ατζέντα, εκδηλώνουν τη δυσαρέσκειά τους προς την κυβέρνηση και στρέφονται προς την αντιπολίτευση.
Συνεπώς, η μεγαλύτερη απειλή για την κυβερνητική παράταξη δεν είναι τα τρέχοντα ποσοστά στην πρόθεση ψήφου αλλά η αναδεικνυόμενη στρατηγική αδυναμία να διαχειριστεί πολιτικά το "χάσμα στόχων" που αναπτύσσεται ανάμεσα στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα (αγρότες, χαμηλόμισθους, εργαζόμενους, μικρομεσαίους) και τα μεσαία και ανώτερα.
Ως φυσικό επακόλουθο των παραπάνω έχουμε μια τόνωση των διαχωριστικών γραμμών στην πρόθεση ψήφου.
Στην αποκαλούμενη μεσαία τάξη η ΝΔ προηγείται του ΠΑΣΟΚ με το διόλου ευκαταφρόνητο 13,6% και σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως ανώτερη τάξη με 37 μονάδες (αλλά όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως ανώτερη τάξη μόλις που υπερβαίνουν το 2% του εκλογικού σώματος).
Στον κύριο όγκο του εκλογικού πληθυσμού η ΝΔ βρίσκεται πίσω στην πρόθεση ψήφου. Ειδικά σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως ανήκοντες στην εργατική τάξη το ΠΑΣΟΚ προηγείται κατά 10,2%.
Η συγκυρία (τηλεφωνικές υποκλοπές, ανακίνηση θεμάτων μεταβολής των εργασιακών σχέσεων) δεν ήταν η ευτυχέστερη για την κυβέρνηση. Η πραγματική της δυστυχία όμως θα είναι να πάψουν να είναι συγκυρία και να γίνουν μόνιμα στοιχεία της δημόσιας θεματολογίας. Στην περίπτωση αυτή θα καταστεί όμηρος των αναπόφευκτων κοινωνικών εντάσεων και απολύτως εύλογη προσπάθειά της να εγκαλέσει το ΠΑΣΟΚ για αποφυγή προγραμματικών δεσμεύσεων θα είναι "φωνή βοώντος εν τη ερήμω".
Συμπερασματικά και ανεξάρτητα από τη συγκυρία, είναι φανερό πως η εξέλιξη του πολιτικού ανταγωνισμού θα κριθεί κυρίως στα "μαρμαρένια αλώνια" της πολύπαθης οικονομίας και από την ετοιμότητα των δύο μονομάχων να παρουσιάσουν πολιτικώς συνεκτικά και κοινωνικώς αποδεκτά σχέδια μέτρων.
