Εφημερίδα "Μακεδονία"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Άρθρα :: Γνώμη (άρθρο σχολιασμού)

( μνημόνιο και ιστορική μνήμη :: 20/1/2006 18:06:08) 

Μνημόνιο και ιστορική μνήμη

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ Του ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

http://www.critici.gr

Ο κομμουνισμός για τον οποίο γίνεται λόγος στο μνημόνιο που προωθεί το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν είναι άλλος από το σταλινισμό, τον οποίο έχουν πρώτοι καταδικάσει οι πολιτικοί της Αριστεράς. Οι ηγέτες που επικράτησαν στο ΚΚΕ από το τέλος της δεκαετίας του '40 έθαψαν την άποψη που ήταν αντίθετη σε αυτήν την καταδίκη, προκειμένου να τους επιτραπεί η είσοδος στα εξουσιαστικά δίκτυα. Οι δε ηγετίσκοι της κατ' ευφημισμό ονομαζόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σήμερα αυτολογοκρίνονται, για να διευκολύνουν μία εκλογική συμμαχία με αυτούς που κάποτε αποκαλούσαν ψευτοκομμουνιστές. Σε κάθε περίπτωση τρομοκρατημένοι και οι μεν και οι δε προσπαθούν να αθροίσουν τις δυνάμεις τους, για να αντισταθούν στα μέτρα που, καθώς λένε, παίρνονται εις βάρος τους με όπλο το μνημόνιο. Και για να πετύχουν τις φτωχές συναθροίσεις τους, συμφωνούν να σιωπήσουν επί της ουσίας του άθλιου κειμένου, στηρίζοντας τον "κοινό" λόγο τους σε μερικές αερολογίες περί χιτλερισμού, παρεμποδίζοντας έτσι την κατανόηση της ολέθριας σημασίας της φασιστικής πολιτικής.

Σε αυτόν τον πολιτικό τραγέλαφο η "ορθόδοξη" ηγεσία του ΚΚΕ από τη μια μεριά "ηγεμονεύει" ανάμεσα στην αριστερά και από την άλλη εκλιπαρεί την κεντρική πολιτική εξουσία να την προφυλάξει από τα "μέτρα" ενάντια στο σφυροδρέπανο, που αποτελεί το trade mark των αλλοπρόσαλλων ιδεολογικοπολιτικών κατασκευών της. Η πραγματική σημασία αυτής της πολιτικής φαρσοκωμωδίας γίνεται κατανοητή, αν το βλακώδες μνημόνιο διαβαστεί σαν απόπειρα τροποποίησης της ιστορικής παραχάραξης. Η αντιστοίχηση της κομμουνιστικής με τη φασιστική πολιτική δεν αποτελεί διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας αλλά αποκατάστασή της. Η πολιτική σύγκρουση της δεκαετίας '40 ήταν πράγματι ανάμεσα στη φασιστική και στην κομμουνιστική προοπτική. Η παραχάραξη αρχίζει με τον επιθετικό προσδιορισμό των πολιτικών πράξεων ως εγκληματικών. Πρώτοι οι δυτικοί ηγέτες εξωράισαν τη φασιστική πολιτική ονομάζοντας τον Χίτλερ παράφρονα εγκληματία. Και γρήγορα οι κομμουνιστές τύπου Χρουστσόφ εφάρμοσαν την ίδια μέθοδο στον Στάλιν. Οι απόγονοι του χρουστσοφισμού, αφού επί χρόνια απομυζούσαν το κύρος και τις ευκολίες της σταλινικής πρακτικής, τη στιγμή που την καταδίκαζαν, προχώρησαν στην γκροτέσκα παραχάραξη όχι μόνο της ιστορίας αλλά της ίδιας της ιστορικότητας, παρουσιάζοντας τη σύγκρουση ως συνέπεια της αντίθεσης μεταξύ δημοκρατίας και φασισμού, δηλαδή μεταξύ δύο παραλλαγών της αστικής πολιτικής!

Το μνημόνιο επιχειρεί να πιέσει την αριστερά προς την αντικατάσταση της μείζονος παραχάραξης με μία ελάσσονα. Δεν επιδιώκει να βγάλει τους αριστερούς ηγέτες στην ανεργία, αλλά αντίθετα επιχειρεί να τους εξαναγκάσει να εκσυγχρονίσουν και να εξευρωπαΐσουν τις παραχαρακτικές επιδόσεις τους. Τους καλεί σε τελευταία ανάλυση να παίξουν πιο αποτελεσματικά τον αποπροσανατολιστικό ρόλο τους. Οι ηγέτες της Αριστεράς όμως ξέρουν καλά ότι η επί της ουσίας συζήτηση θα τους χαντακώσει. Να δούμε μέχρι πότε θα καταφέρνουν να την αποφεύγουν.