Έχει δίκαιο ο πρόεδρος

Είτε τα είπε είτε όχι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας όσα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος του απέδωσε μετά τη συνάντησή τους, σημασία έχει ότι οι επισημάνσεις είναι ορθές. Η κυβέρνηση πρέπει να διαλέγεται περισσότερο με τους εργαζομένους, πριν να προχωρήσει σε πολιτική επιστράτευση, και οι έχοντες πρέπει να αντιληφθούν την κοινωνική τους ευθύνη και να προχωρήσουν σε μία απόδοση οικονομικού οφέλους και προς τους εργαζόμενους.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 2 ----------------------------------------

Έχει δίκαιο ο πρόεδρος

Βιώνουμε το λυπηρό φαινόμενο υπουργοί να παρακαλούν τις επιχειρήσεις μήπως και δεήσουν να διανείμουν κάτι από τα κέρδη τους.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 1

Δεν χωρά καμία αμφιβολία, το επιβεβαιώνουν άλλωστε όλα τα στοιχεία, ότι υπάρχει μία συσσώρευση πλούτου προς την πλευρά των εχόντων και κατεχόντων και μία τεράστια απώλεια από τις άλλες κοινωνικές κατηγορίες. Σε βαθμό τέτοιο μάλιστα που ολόκληρες κοινωνικές τάξεις, όπως η μεσαία τάξη, που σε κοινωνίες όπως η ελληνική αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της, να κινδυνεύουν να αφανιστούν. Όσοι τα κατάφεραν πέρασαν στην παραπάνω τάξη και όσοι δεν μπόρεσαν να αντέξουν περιθωριοποιήθηκαν.

Όλα αυτά δεν είναι θεωρητικά στοιχεία, τα οποία λέγονται και γράφονται, για να περάσει η ώρα. Αποτελούν όρους λειτουργίας των κοινωνιών και η ανατροπή τους μπορεί να επισωρεύσει άγνωστα προς το παρόν δεινά. Πριν από λίγες ημέρες ο νέος υπουργός Εργασίας κάλεσε τις τράπεζες να αναδιανείμουν μέρος των κερδών τους προς τους εργαζόμενους, όπως γίνεται παντού όπου λειτουργεί στοιχειωδώς σωστά η οικονομία της αγοράς. Ίσως εξέπληξε ορισμένους τέτοιου είδους παρότρυνση από έναν υπουργό μιας κυβέρνησης, η οποία έχει νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά, αναμεμειγμένα, είναι αλήθεια, με αυτό που λέγεται λαϊκή δεξιά, η οποία έχει έναν πιο κοινωνικό προσανατολισμό. Άλλωστε και οι σοσιαλδημοκράτες, υποστηρικτές κατά τεκμήριον του Κέινς, αυτό ακριβώς λένε: Οι επιχειρήσεις πρέπει να αναδιανέμουν μέρος των κερδών τους προς τους εργαζόμενους, για να λειτουργήσει αποδοτικά το οικονομικό σύστημα. Η διαφορά είναι ότι οι υποστηρικτές του Κέινς δεν αναλώνονταν σε εκκλήσεις προς τις επιχειρήσεις να κάνουν τη διανομή οικία βουλήσει, κάτι που είμαστε όλοι σίγουροι ότι δεν πρόκειται να γίνει, αλλά καθιέρωναν θεσμικές διαδικασίες και την αναδιανομή την έκανε το κράτος.

Σήμερα ακόμη και ο Κέινς μοιάζει πολύ μακρινός. Ο νεοφιλελευθερισμός στην οικονομία επικράτησε κατά κράτος και έχουμε το λυπηρό φαινόμενο υπουργοί να παρακαλούν τις επιχειρήσεις μήπως και δεήσουν να διανείμουν κάτι από τα κέρδη τους. Έχει κανείς καμιά αυταπάτη για την απάντηση των οικονομικά ισχυρών; Και ενώ οι κυβερνήσεις δεν εισακούονται, ακόμη και όταν οι ίδιες διαπιστώνουν πως το οικονομικό χάσμα μεγαλώνει, φροντίζουν με την πολιτική τους να γίνεται ακόμη μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου από εκείνους που ήδη τον κατέχουν.

Υπάρχει όμως ένα κρίσιμο σημείο, το οποίο όποια κυβέρνηση και αν το υπερβεί θα πληρώσει το τίμημα με ανεξέλεγκτες κοινωνικές αναταραχές. Φοβόμαστε πως δεν είμαστε μακριά από το σημείο αυτό, δεδομένης και της επιτακτικής ανάγκης αλλαγής του ασφαλιστικού συστήματος.